Ona je prminula u 89. godini.
Perović je završila studije istorije i doktorirala na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu 1975. godine.
Kao vrlo mlada, priključila se Savezu komunista. Član Predsjedništva Centralnog komiteta Narodne omladine Srbije je postala sa samo 20 godine, a sa 23 godine je bila član Predsjedništva Centralnog komiteta Narodne omladine Jugoslavije. Bila je predsjednica konferencije Antifašističkog fronta žena (1960-1964) i sekretar Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije (1968-1972). Bila je i na čelu komisije Centralnog komiteta SKJ za ideološki rad. Važila je za najuticajniju ženu u Srbiji toga doba.
Nakon gušenja Hrvatskog proljeća (MASPOK) 1971. godine, uslijedila je i takozvana čistka srpskih liberala. Dana 18. oktobra 1972. godine, objavljeno je pismo Josipa Broza Tita upućeno članovima SKJ, kao poziv na borbeniju partiju, „demokratski centralizam“ i veći nadzor SKJ nad društvom, a zatim su uslijedili njegovi razgovori sa rukovodiocima SK Srbije i SR Srbije. Osam dana kasnije, 26. oktobra 1972. godine, ostavke na partijske i državne funkcije su podnijeli Marko Nikezić (predsednik CK SK Srbije), Latinka Perović (sekretar CK), Bora Pavlović (sekretar Gradskog komiteta Beograda), zatim i savezni sekretar inostranih poslova Mirko Tepavac, a iz solidarnosti povukao se i potpredsjednik Jugoslavije - Koča Popović.
Perovićeva se posvetila naučnom radu na polju istorije, u oblastima istorije Srbije 19. vijeka i istorije radničkog pokreta. Radila je na Institutu za istoriju radničkog pokreta - Beograd od 1976. do 1998. godine, a od 1993. do 1998. godine bila je glavni i odgovorni urednik časopisa Tokovi istorije.
Tokom devedesetih godina, bila je opoziciono orijentisana prema politici režima Slobodana Miloševića. Bila je član Političkog savjeta Liberalno-demokratske partije i Građanskog demokratskog foruma.
