Reinkarnirana 1918. u ,,trećoj kao ponavljanoj prvoj Jugoslaviji“ i u ratnim 90-im godinama, „ugroženo agresivno“ je nastavljena u nikad preboljenoj i neizvidanoj nezavisnoj Crnoj Gori 2006, građansko-sekularnoj (evropskoj i NATO, još od usklika opštecrnogorskog suverenističkog reformatorskog pokreta „Nikad više 1918“).
Ojunačeno srpsko-ruskim hibridnim ratom protiv suverene Crne Gore, ojačalo iznutra i izvan programsko trajno svetovelesrpstvo, zloslutno je prolongirano i u kontrareformatorskoj glorifikaciji i pobjedi jednovjekog jubileja „1918-2018-20-21-22“. Time je pobjedničko nacizamno sijamstvo političko-crkveno vjerskog bloka slavopojalo „apsolutni početak istorije te nove vlasti“ koju je paradoksalno i apsurdnom „protivrječnosti u sebi“ ujedno resetovao na 1918. To znači, na prvu okupacionu 1918. sa punim diskontinuitetom suverene Crne Gore 2006, kojim se vraća i nastavlja kontinuitet 1918. („na početak njenog kraja“).
Svetosrpski arhe-program odlučno je privršavan u manito pomamnoj litijaškoj „krađi i prekrađi zvona“ crnogorskih svetinja, ucjenjivačkim imperativom: odbačiti prvi Zakon o slobodi vjeroispovijesti, ili rušimo ukupni suverenistički režim“, i to bitno zato da bi SPC u Crnoj Gori zadržala svoj stari bogomdani imperijalni, monopolni status kvo. Tim se ozbiljno koči tranziciona reformacija i temeljno ugrožava nezavisnost i sekularnost Crne Gore, jer nastavlja spupčenost, zavisnost Srbije i Crne Gore, Srba i Crnogoraca u RAM-u svetosrpstva.
Sve se ovo zbiva i pored toga što je kobna 1918. znatno predodređivala i nametala neprekidnu paradigmu za dalji tok istorije Crne Gore, sve do danas, kad se uporno rearhaizuje, aktue(a)lno i akutno potenčuje u njenom punom modalitetu. I još više, 1918. samo je kruna ukupne svetosrpske imperijalne, gospodarstvujuće istorije nad zarobljenom crnogorskom istorijom. Toga radi je nuždeno da se ovo „imperijalno vreteno“ sve više rasklupčava, odnosno denacifikuje, demitizuje, desakralizuje, da nam budućnost ne bi bila „već viđena“, ob(po)navljana, iskušena sasvim promašena prošlost. A kako je to moguće, lideri litijaškog pobjedničkog političkog bloka, a bez sučeljavanja sa prošlošću i sa satanisanjem i ućutkivanjem sugovornika u demokratskom dijalog?! Može li se izaći načisto, ponosno i čestito iz svetovelesrpske političke igre, iz otadžbinsko-državne izdaje u kojoj nacionalni, a posebito samobitni i autokefalni Crnogorci ne mogu biti ni „nacionalna manjina“, no samo za izopštenje, ili posrbičenje, pa i u „demokratskom srpskom sv(ij)etu i Zapadnom Balkanu?! Je li za njih više „načisto“, „bijelo na cr(kve)no“ da je toliko klikovanje za izmirenje („borba protiv podjela“) opasno „izmiriteljsko posrbičenje“ po žezlenoj stegi: ili si Srbin, ili antisrbin, anidemokrata, antihrist, ateista, nacionalista, samo ne možeš biti svoj na svom?!
U drugoj Jugoslaviji su se već u 1945. samokonstituisala „Sveštenička udruženja“ Makedonije u Skoplju 5. marta i Crne Gore u Nikšiću 14. i 15. maja. Na novoj neposredno izabranoj Skupštini Udruženja Crne Gore donijeta je Rezoluciju sa pet tačaka koju je potpisalo 78 sveštenika Crne Gore i Boke (Pobjeda, br. 32, 24. juna 1945). U tački prvoj navodi se da prijethodna Skupština ne odgovara crkvenim, vjerskim i nacionalnim tradicijama naroda svještenstva, da se mora prilagoditi oslobodilačkoj Federativnoj Jugoslaviji, a u tački četiri da se SPC imenuje Pravoslavna crkva Jugoslavije da bude ravnopravna prema drugim prvoslavnim narodima, „jer se preko takve crkve ne mogu spovoditi nikakve, pa ni njihove velikosrpske šovinističke ideje“. Zato u tački pet traže da se „izmijeni Zakon i Ustav SPC“.
Međutim, izmjena strukture i imena SPC tek je bilo moguća sa obnovom nezavisne Crne Gore (2006) ali su njene „velikosrpske šovinističke ideje“ nastavljene sve do 2022. kada su potpuno blokirali i zarobili svoje nosioce, njihovu vlast i NCG.
Prvi salto mortale pobjedničkog bloka i njegova samrtnička totalna hipokrizija svih vrsta bio je, „kao grom iz vedra neba“, kada je njen taj(anstve)ni „vladikatski trijumvirat“ obmanjivački samodeklarativno samopriznao sekularnu nezavisnu Crnu Goru, EU i NATO. To se dalje razgolićuje u žestokoj međusobnoj borbi protivrječnosti njihovog galimatijskog konglomerata, satanizanja ništablažih nego što su zajedno satanisali prijethodnu vlast. Sa nemiloprihvaćenim obavezama prema NCG, EU i Zapadu pružaju im otpor samo ako ih kao suverenu vlast prihvate u ravnopravno partnerstvo, a ne kao obavezu. Konačno mijenjaju maske kada su izazvali potpunu političku, ekonomsku krizu i bukvalno opet zarobili NCG. Na djelu je stara zloupotreba laži da je osvajanje nezavisne Crne Gore „iz glave cijelog naroda“, koju nazivaju „izdaja izborne volje građana“, a manipulišu i „većinskom vlašću“.
Toga radi „novoj“ drugoj manjinskoj vladi nameće se puna demokratska obaveza ostvarenja pravne države i suzbijanje organizovanog kriminala, da prvo krivično procesuira tzv. većinsku vlast, ako hoće i dovoljni kredibilitet da je ona čista. Ovo i zato što je i ona očito korumpirana, kriminalno organizovana, a protivnike unaprijed ,,presuđuje“ većim dijelom aferama koje su i same kriminalne.
