Novopečeni ministar vanjskih poslova Velike Britanije Dejvid Kameron, još neupućen u planove velikih svjetskih geostratega, u Odboru za vanjske poslove je izjavio: „... Rusija želi učiniti više za destabilizaciju Balkana, sa svojim proksijima, uključujući Srbiju“. Ubrzo je stiglo relativizovanje britanske ambasade u Beogradu da je Kameron mislio da „pojedini elementi u zemlji djeluju direktno u interesu Rusije“. Znači, nije država nego valjda Dveri i njihov lider Boško Obradović? Još je Ambasada navela „Ujedinjeno Kraljevstvo dugo sarađuje sa Srbijom na nizu zajedničkih prioriteta i nastaviće to da čini“. Nijesu rekli koji su to prioriteti? Je li to Kosovo, litijum, raznorazni poslovni aranžmani ili nešto treće?
I nije Velika Britanija jedina. Pitanje svih pitanja je zašto Zapad, uključujući USA i posebno njenog ambasadora u Beogradu Kristofera Hila, žmuri godinama na ogroman deficit poštovanja ljudskih prava u Srbiji, apsolutnu vladavinu jednog čovjeka, bez poštovanja najelementarnijih demokratskih principa? Kako su tako lako prešli preko Banjske, ubistva kosovskog policajca, paravojne jedinice u čije naoružavanje očito država Srbija ima udjela, puštanje na slobodu organizatora tog vojnog pohoda u kojem su poginula četiri čovjeka, bez i trunke namjere da se utvrdi krivična odgovornost?
Kako se i zašto toleriše odnos Srbije prema Rusiji, kakve to službe rade u Ambasadi USA u Beogradu kad supruga ambasadora Hila lajkuje, tobože greškom, pośetu predśednika Srbije Ruskom domu u Beogradu? U Srbiji se progone antiratni ruski aktivisti, zabranjuje im se povratak u Srbiju? Zašto se ćuti na otvoreno propagiranje „srpskog sveta“ koji očigledno destabilizuje region i remeti nacionalne odnose u okruženju Srbije do usijanja? Čini se da ni potonja eklatantna krađa izbora u Srbiji neće poremetiti taj odnos Zapada prema vlasniku Srbije, njenom predśedniku Aleksandru Vučiću?
Ukrajina žrtva jeftinog gasa
Što je to toliko veliko da Aleksandar Vučić ima oprost zapadnih zemalja za bilo koje nepočinstvo? Ko je to toliko ubijeđen da gledanje kroz prste Vučiću neće izazvati veću štetu od koristi koju oni navodno vide? Imaju li zapadne zemlje osnova u bližoj prošlosti da vjeruju u svoju sposobnost da predvide posljedice svoje politike?
Nije li Zapad svojom politikom velikim dijelom odgovoran za rat u Ukrajini? Moram se priśetiti da sam u svom tekstu od 3. marta 2014. godine na Portalu Analitika, „Ruski marš na Krim“, pisao da je invazija Rusije na Ukrajinu vrlo izvjesna i da je Putin ubijeđen da će Zapad dati prednost jeftinom gasu, umjesto totalnih sankcija prema Rusiji. I to se i desilo, sankcije su bile samo prema pojedincima, simbolične, njemački i drugi euri su u stotinama milijardi jačali ruski ekonomski potencijal, uključujući i vojni. Angela Merkel, bivša njemačka kancelarka, poznata i kao mentorka Aleksandra Vučića, gradila je sa Rusima śeverni tok za uvoz gasa iz Rusije, dok je Ukrajina gubila veliki dio svoje teritorije uz granicu Rusije i Krim. Da se tada reagovalo kao što je urađeno nakon agresije na Ukrajinu, pitanje je da li bi do agresije uopšte i došlo.
Sada se revitalizacijom kontroverznog, da budemo eufemistični, Trampa i nedosljednošću unutar EU, dovodi u pitanje obim pomoći Ukrajini, bez svijesti kakve dugoročno mogu biti posljedice prema drugim zemljama u okruženju Rusije i demokratiji, ako je više ikome stalo do nje. Dozvoliti da trijumfuje režim u kojem politički protivnici preko noći završavaju ispod zemlje ili u sibirskim kazamatima, u kojem se za izgovoren stav robija više od 15 godina, u kojem se vlada do smrti i u kojem se na izborima bira samo jedan čovjek, bilo bi ravno porazu čovječanstva.
Zapad nije shvatio ni da se pitanje izbjeglica, koje masovno drmaju demokratiju u zapadnim zemljama, rješava u zemljama odakle dolaze, a ne kad se pojave na granicama zapadnih zemalja. Politika koja se vodi od danas do śutra vraća se kao bumerang. Sve veće razlike između bogatih i siromašnih moraju proizvesti migracije ka bogatim zemljama.
Danas se po Njemačkoj organizuju skupovi protiv nadiranja fašizma, u mnogim zemljama populisti i ljudi klovnovskog ponašanja osvajaju vlast. Postoji veliki deficit svijesti da niko ne može voditi idilični život dok na drugom kraju planeta gori, dok klimatske promjene razaraju njene djelove, dok nijesmo sposobni ni da predvidimo razmjere rušilačkih kapaciteta čovjeka i prirode. Umjesto odgovornosti svjetskih lidera, običnih ljudi, prema svojim potomcima, ponašamo se kao da je samo najvažniji trenutak u kojem živimo.
Nejasna uloga zapadnih ambasada
Nešto poput Crne Gore, u kojoj su građani zbog nezarađenih 100, 200 ili 300 eura doveli u pitanje budućnost države, svoju budućnost i budućnost svoje đece. Nije problem što se promijenila vlast 2020. godine, već kako se lako predala u ruke ljudima bez ikakvog profesionalnog, ljudskog i intelektualnog pedigrea. I što je najgore, sami sebe ubjeđuju da će ih oni koji su antiteza svim evropskim vrijednostima dovesti do članstva u EU i evropskog standarda.
Śetite se samo montipajtonovske 42. vlade, vlade tzv. 12 apostola, koja je obećavala luksemburški standard za četiri godine. Da to prevazilazi i Monti Pajton, treba pogledati podatke o BDP-u po stanovniku Luksemburga i Crne Gore. Ali, ljudi su pučina grdna. Zato su i zaslužili sljedećeg premijera, sa manirima lakrdijaša i političkog manipulanta, koji je ojadio Crnu Goru, poklanjajući drugoj državi crnogorsko nasljeđe vrijedno stotinama milijardi, ako je pristojno izražavati ga novcem.
Pored toga, Crna Gora je od zemlje koja je prednjačila u regionu u evropskim integracijama dospjela u poziciju gubitnika koji ne propušta priliku da propušti svaku priliku. Ako je Kameron u pravu, a jeste, da je Srbija ruski proksi, onda je Crna Gora 2020. godine postala takođe ruski proksi kao proksi proksija. Odnosno, kao proksi Srbije i Aleksandra Vučića. Kako onda nazvati ambasadu u Podgorici zemlje iz koje je gdin. Kameron? Ili Ambasadu SAD-a? Francuske? Njemačke? EU?
Čiji su oni proksiji kad su podržali sve crnogorske vlade koje su proksiji Srbije i Rusije? Nije li rečeno da se neće sarađivati sa članicama DF-a ukoliko budu dio vlasti, pa je ambasadorka EU skoro bila u pośeti jednom od lidera DF-a u funkciji predśednika parlamenta? I onda se „peru“ da je pitanje trobojke u kabinetu predśednika parlamenta pitanje državnih organa Crne Gore. Vi, gospodo, legitimizujete propast Crne Gore svojim kontaktima sa Vučićevim proksijima i ruskim proksijima i njihovom normalizacijom.
S obzirom da u Crnoj Gori vlast čine mahom obični balavanderi, bez harizme i intelektualnog potencijala, niko nije uspio od njih da se nametne kao neprikosnoveni lider, iako se pokušava imitirati u Crnoj Gori autokratija i samovolja, nalik onoj u Srbiji. To sve otvara mogućnost četničkom vojvodi na funkciji predśednika parlamenta Crne Gore, da iz offa lagano sprovodi agendu „srpskog sveta“, kao proksi Aleksandra Vučića.
Nije jasno čime se bave ambasade u Crnoj Gori? Imaju li one službe koje se bave obavještajnim radom ili su u Crnoj Gori samo pro forme? Ambasador Francuske je poklonio opremu za onemogućavanje ruske propagande u Crnoj Gori čovjeku koji je nacrtao zapadnim zemljama kako se ostvaruje srpski i preko njega uticaj Rusije u Crnoj Gori. Čovjeku koji je poslije 2020. izabran za rektora državnog univerziteta u Crnoj Gori? Čovjeku koji je 28. maja 2015. na konferenciji „Borba Rusije i Srbije, juče i danas“, izjavio: „Najznačajniji i najvitalniji proruski društveni organizam u Crnoj Gori je SPC“! Iste te crkve koja je danas najjača institucija u Crnoj Gori i od čije volje zavisi politička konfiguracija i ko će činiti vlast.
SPC postala nesporni autoritet
Da li je gdin. Kameron zainteresovan da mu preko ambasade u Podgorici pošaljemo prevod tog govora aktuelnog rektora državnog univerziteta, koji odražava suštinu onoga što se dešava u Crnoj Gori već više od tri godine. „Stoga stvaranje uslova za adekvatan prijem i razvoj srpske kulture u Crnoj Gori je potpuno kompaktibilan proces sa jačanjem ruskog kulturnog i političkog uticaja“.
Dalje se govori o tome da je „kulturno osvajanje temeljnije“ i da je „toplotna mapa srpskog uticaja u regionu“ mnogo veća od „one geografske u kojoj žive Srbi ili srpska jezička zajednica“. A onda poentira: „Dakle, da bi Crnu Goru zadržali u srpskom identitetskom polju, a time i u zoni ruskog uticaja potrebno nam je osnaživanje kulturnih i medijskih institucija u regionu“. Sve jasno kao dan, jedino ako nijesu ambasadori dobili uputstva da se ponašaju kao
Kristofer Hil u Srbiji i da se prave da ne vide očigledno i da se prave gluvi i nijemi dok Crna Gora postaje dio srpskog i ruskog „sveta“?
U sklopu napisanog, ne čudi blaženi mir ambasada zapadnih zemalja zbog optužbe državnog tužilaštva protiv istoričara Bobana Batrićevića za iznesen stav u kolumni na jednom portalu. U međunarodnim poveljama i praksi demokratskih zemalja ne postoje svete krave koje nijesu podložne kritici. U Crnoj Gori se najvažniji ruski proksi, SPC, štiti od kritičkog komentara čak i kad se navode njihovi citati kojima se sami definišu na način kako je to autor teksta podvukao. A, suština je da se SPC ustoliči kao neosporni autoritet koji se ne smije dovoditi u pitanje.
A što žele Crnoj Gori oni koji su alternativa Vučiću u Srbiji, govori to da niko od njih, uključujući i tzv. profesionalne medije, pod čim se obično podrazumijevaju televizije N1 i N Srbija, ne pominju tužbu države Crne Gore protiv Bobana Batrićevića!? Zato svakog dana na tim „profesionalnim televizijama“ reklamiraju nekakvu knjigu Željka Ivanovića, po stotinu puta dnevno.
Za to para ne fali jer im je, očito, kao i podgoričkim Vijestima, odakle dolazi Ivanović, namjera da što više dehumanizuju i kriminalizuju Mila Đukanovića, ne bi li sa uništenjem njegovog ugleda uništili crnogorsku samobitnost. U njihovoj naopakoj logici misle da bi potpunim etičkim degradiranjem Đukanovića uništili crnogorski identitet u Crnoj Gori, kao što su na putu da to urade u Srbiji. Džabe vam trud, guslači.
