Risto Kovijanić je u svojoj studiji iz 1963. godine pokazao da su se Njeguši u 14. vijeku nazivali drugačije - Ledinac. Takođe, kotorski dokumenti otkrili su da je na Ledincu 1335-1336. postojao potok Nelgoše - što je „naziv romanskog porijekla“. Time je razjašnjeno da Njeguši nijesu dobili ime po hercegovačkoj planini Njegoš.
U kotorskim notarskim aktima iz 1335-1336. godine pominju se ledinački toponimi i nazivi Sjenokos, Knež-do, Lopatin-do, Velji do, Koritnik, Vrba, Mirac, Grebeni Balšini, Žanjev Do i Zalazi.
Pominju se i mikrotoponimi Lokva, veliki kamen na Šavniku, međaš Bista, bukva kod izvora Nelgoše. Pominje se i crkva u Vrbi. Prvi pomeni naselja pod novim imenom Njeguši javljaju se od 1420. godine. Isprva četiri puta kao Njegoši, a potom kao Njeguši.
Uporedo s tim ičšezava stari naziv Ledinac. U jednom kotorskom dokumentu iz 1443. godine kaže se da su Njeguši „prije četrdeset godina“ dogonili preko zime u Mirac stoku na ispašu.
Podlovćenska oblast je u srednjem vijeku kao planinski kraj imala značaj samo za stočarstvo. Na širem podlovćenskom području bilo je katuna još u doba Duklje.
U jednom kotorskom notarskom dokumentu iz 1327. godine pominje se katun Bostur, između Štirovnika i Jezerskog vrha.
Naziv Bostur je romanskog porijekla, a Mali Bostur je odvajkada pripadao starinačkom njeguškom bratstvu Pima da bi kasnije postao katun Rajićevića. Bostur se kao katun pominje i u povelji Ivana Crnojevića iz 1485. godine.
Katun se u prvoj polovini 14. vijeka nalazio i na Vršanju - na njega će mladi Radivoje Tomov pet vjekova kasnije, oko 1820-1825. godine, izdizati sa svojim roditeljima i čuvati ovce sa drugim njeguškim čobanima.
U tom kraju su se nalazili prastari ublovi „dubanice“ za koje se u narodu govorilo da su „još iz doba Ilira“.
Dolovi, s južne strane Bostura, iznad Mirca, takođe su bili katun. Tu je u 14. i prvoj polovini 15. stoljeća bio katun manastirske bratije sa Prevlake. Tu se nalazila i crkvica prevlačkih kaluđera sa kamenim konakom, čiji su se temelji poznavali sve do 19. stoljeća.
