Dok jedni vjeruju kako je riječ o dobrom vidu promocije vaterpola u tom dijelu Bosne i Hercegovine, drugi su oštro reagovali na takvu vijest, pitajući se zbog čega Jadran ne igra mečeve u nekom crnogorskom zatvorenom bazenu.
Važno da se ovakvi sportovi razvijaju i u Trebinju, poručili su iz Jadrana, a njihova je odluka za sobom povukla i reakcije pojedinih političkih stranaka.
Premda bi se u nekom uređenijem društvu sportska javnost najprije zapitala zašto zatvoreni bazen u Igalu nakon dva ljeta i dalje nije osposobljen, činjenica je da onaj na Škveru sa ‘montažnom’ konstrukcijom ne zadovoljava propise potrebne za nastup u Ligi šampiona.
Nije prvi, ali jeste potpuno jedinstven slučaj
Ipak, nije Jadran prvi naš klub koji će ‘domaćin’ biti van Crne Gore. Događalo se to i ranije, doduše samo onda kada u Crnoj Gori ne bi bilo adekvatnog sportskog objekta, ili kada su društveno-političke okolnosti bile takve da je odigravanje međunarodnih utakmica u SR Jugoslaviji bilo nemoguće.
13
Međutim, slučaj Jadrana jeste jedinstven – jer, u Crnoj Gori danas je više zatvorenih bazena koji u potpunosti zadovoljavaju standarde za utakmice Lige šampiona. Pritom, svaki ima veći kapacitet od onog u Trebinju.
Ne računajući situacije kada bi pojedini rukometni klubovi, zbog uštede, odigrali oba meča evropskih takmičenja u gostima, ‘domaće’ evropske utakmice van Crne Gore igrali su fudbaleri, rukometašice i košarkaši Budućnosti, te fudbaleri Zete.
Budućnost i Zeta nastupali u Beogradu
Kako je igrati ‘domaće’ utakmice van Crne Gore, najprije su osjetili fudbaleri Budućnosti. Kao pobjednici tadašnje Prve “B” lige, ‘plavi’ su bili prva fudbalska ekipa iz ondašnje SRJ koja je izašla na evropsku scenu.
Bio je to Intertoto kup 1995. godine, a stadion pod Goricom bio je daleko od zadovoljavanja kriterijuma za UEFA takmičenja. Stoga su Podgoričani dva duela u grupi protiv kiparske Nea Salamine (1:1) i grčkog OFI-ja (3:4) odigrali na gotovo sablasno praznom stadionu Partizana u Beogradu.
U istom takmičenju je 2006. godine nastupila Zeta, takođe na stadionu Partizana. Golubovčani su u Srbiji ugostili Maribor (1:2) pošto stadion u Podgorici nije bio spreman za evropske mečeve.
I rukometašice igrale van Crne Gore
Rukometašice Budućnosti su u dva navrata igrale domaće evropske utakmice van Podgorice.
Prvi put to se dogodilo u grupnoj fazi Lige šampiona 1996/97, kada je dva duela trebalo da odigraju Budućnost i viceprvak Hrvatske Graničar iz Đurđevca. Procijenjeno je tada kako je još rano da se mečevi ekipa iz dvije države igraju na domaćim terenima, tako da su obje utakmice na programu bile u Segedinu – Podgoričanke su u jednoj slavile (21:17), dok je drugi put bilo neriješeno (23:23).
Drugi put se to dogodilo u aprilu 1999. godine, kada su Podgoričanke u Hadžićima (BiH) odigrale prvi meč polufinala Lige šampiona protiv Krima – 29:32. Duel nije mogao biti odigran u “Morači” zbog NATO bombardovanja.
‘Plavi’ Euroligu počeli u Skenderiji i u Budimpešti
Debi košarkaša Budućnosti u Euroligi pamtićemo po tome što su preliminarnu fazu tokom jeseni 1999. kao domaćini igrali u Sarajevu i u Budimpešti, i to usljed posljedica bombardovanja, odnosno jer vazdušni saobraćaj ka tadašnjoj SRJ i dalje nije funkcionisao.
‘Plavi’ su u sarajevskoj Skenderiji doživjeli dva poraza. Pritom, kako su u BiH tada bili stacionirani brojni vojnici iz Francuske i Italije, veliku podršku imali su igrači Orteza i Bolonje. Zbog toga je uslijedila odluka da preostala tri duela budu na programu u Budimpešti.
Glavna runda najzad je igrana u Podgorici – pa pamtimo i da je prvi susret Eurolige u Podgorici bio onaj protiv Makabija u januaru 2000. godine (59:67).
