Bolest naše epohe nije individualizam, već egoizam, kaže filozof Dani Robert Difur, otvarajući ovom upozoravajućom definicijom čitav spektar antropo-socioloških pitanja i fenomena ovog vijeka. Da. Čovječanstvo boluje od brutalnog, razarujućeg egoizma, otrgnutog iz zone samosvjesnosti i upita o očito nepostojećoj drugosti i nepostojećem Drugom.
Slobodno i očaravajuće prihvatanje ponude multimedijalno - digitalno virtuelnog svijeta, kao modela zadovoljenja potreba i samorealizacije, dovelo je do uniformne serijalizacije pojedinaca, umjesto istinske realizacije ličnosti. U "bestidnoj sklonosti da se pokazujemo", kako kaže španski akademik i pisac Ignacio Ramone, na svjetlost virtuelnog dana izaći će za kritičku analizu mnogo toga.
0
Tek u izlomljenoj verziji (nad)realnosti posredstvom tehno proteza današnji čovjek postaje fragmentisan, ciljano projektovan i zatvoren u krugu opsjene samodopadljivosti razapete u međusobnom kontrastu i kontradikciji.
Opsjednutost objavama fotografija ili ličnih video snimaka djelova života van konteksta cjeline, ovovremeno je iskustvo nove kreirane industrijalizovane samodopadljivosti, kao zornog primjera negacije čovjekovog ontološkogidentitetskog svojstva.
Čovjekove granice nijesu više njegove tjelesne, umne i duhovne granice, njegove granice postale su hibridne, fluidne granice ekrana kao prostora vještačke egzistencije koja čovjeku daje privid da se istovremeno nalazi svugdje i nigdje. Ekran je nova čovjekova psihosociološka paradigma - zavodljiva, halucinantna, utopijska i nekritička u novom statusu tako kreirane čovjekove radikalno transformisane stvarnosti.
Umjesto logosnog i umjesto kognitivnog ponašanja, čovjek ekrana favorizuje slikovno razmišljanje sa kojim nije moguće sagledati stvarni spoljni svijet. Doduše, taj svijet, ukoliko nije u funkciji egoističkih poriva, današnjeg homotehnologicusa mnogo i ne zanima. Naprotiv. Posljedično u globalnim eksponencijalnim mrežamaekranske ekstenzije, čovjek gubi svoj identitet, spoznaju, iskustvo, emocije, a time i nezavisan život.
U ekranu, u kibernetskom prostoru, u virtuelnom okruženju, traži se i očekuje novi smisao čija perspektiva očito poništava valjana značenja onih pojmova i smisla u čijem je centru suvereni djelatni subjekt i akter bio čovjek. Da, bio čovjek.
Pod dejstvom trijumfa sveekranske najezde, granica između realnog i nerealnog, između spoljnjeg i unutrašnjeg svijeta je zamagljena i neprozirna. Tek, ta ekranska"spoznaja znanja" istovremeno je i distopija i utopija.
Ekran - ogledalo površnosti i trivijalnosti, čiji sadržaj uspostavlja poželjne društvene, vrijednosne i životne modele. U ekranskom biti, u vremenu i prostoru, čovjek i jeste i nije. Fatalna magija lažne zavodljivosti, čije je finale uvijek gubitničko.
U toj ekranskoj igri igrači se smjenjuju, dolaze i prolaze, ostavljajući tek blijedi kratki trag sjenke kao nemogućeg prisustva u svijetu dematerijalizovane stvarnosti. Ekran kao supstitucija nemoći, neznanja i odsustva.
Ekran ta lažna socijalna maska nove "istine" zarobila je čovjeka oduzimajući mu sve ono što vjekovima bijaše njegova najveća prednost. Stvarajući privide izlaza, objektivno u takvoj iluziji, čovjeku se zatvara sve ono što um i čula držahu budnim, svjesnim i razumnim.
Kao bezbolni kolektivni univerzalni anestetik, globalni ekran završio je tu masovnu operaciju, nakon koje više nijedan socijalni inženjering neće djelovati nemogućim. Promjena stava, lica, tijela, duha, vrijednosti, misli i logike, ekranska je platforma zadatih mreža u kojima je, bez obzira na navodnu dostupnost magije zavodljivosti, čovjek zatvoren.
To što on nosi drugi, lažni, prividni doživljaj, upravo govori o karakteru i cilju uspješno izvedene operacije postmoderne sociofenomenologije ekrana, na kome se po potrebi pale i gase blijede tačke imena čovjeka.
Ekransko površno prisustvo rezultira kao duhovno odsustvo. Elektronski upis kao društveno kritički ispis. Pa opet blijeda tačka uhvaćena u mrežu velikog monitora na kojem postoje i smjenjuju se samo slike povodljivosti, kao zamjene nekadašnjeg znalačkog i uma i duha zavodljivosti.
