Portal Analitika integralno prenosi saopštenje koje je objavljeno na sajtu Srpske parvoslavne crkve.
Povodom odlaska Visokopreosvećenog Arhiepiskopa cetinjskog Mitropolita crnogorsko-primorskog gospodina Amfilohija u posjetu Eparhiji buenosaireskoj i južno-centralnoameričkoj, u svojstvu njenog Episkopa-administratora, izašao je članak saradnice Portala Analitike Suzane Kapetanović pod naslovom „Amfilohijevo sabiranje iseljenika" kao i još nekoliko tekstova sličnog sadržaja. Tim povodom smatramo da bi bilo korektno da radi časnog i istinitog, nejednostranog informisanja javnosti, objavimo sledeći tekst.
Jedino što odgovara stvarnosti u navedenom tekstu saradnice Portala Analitike i drugim sličnim tekstovima jesu tvrdnje da je problem, prvenstveno u Argentini (iako ne samo u njoj nego mnogo šire) mnogo kompleksan, ali i ne samo sa razloga što se „u njemu prepliću i sukobljavaju državni interesi Crne Gore i Srbije". Svoditi kompleksnost problema dijaspore u Argentini i šire u Latinskoj Americi na „sukobljavanje državnih interesa današnje Crne Gore i Srbije" može samo neko ko je kratke pameti i još kraćeg pamćenja.
Prije svega, niko razuman ne bi pomislio da svede problem dijaspore u Argentini i šire od nje na interese dvije države koje su stekle svoju nezavisnost u današnjem vidu i granicama tek 2006. godine, utoliko prije što počeci ovdašnje dijaspore sežu u drugu polovinu 18. vijeka kada nije bilo ni ovakve Srbije ni ovakve Crne Gore. Prvi iseljenici u ove zemlje došli su iz Boke Kotorske i Dalmacije, u vrijeme Mletačke Republike, a onda sa prostora Austrougarske Boke i Dalmacije (do 1918). Sa prostora dijela današnje Crne Gore i Srbije doseljenici u Argentinu pristižu većinom u toku i krajem Prvog svjetskog rata, a posebno u vremenu kad je nastala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca. Jedan dio njih se naselio ovdje u toku i poslije Drugog svjetskog rata, u vremenu tzv. nove Jugoslavije. Kakvog traga je to ostavilo na sve generacije doseljenika i emigranata jasno potvrđuje činjenica da praktično svi klubovi i društva u Argentini do današnjeg dana nose naziv „jugoslovenski" bez obzira na njihovu nacionalnu, a sada i državnu pripadnost (npr. kod iseljenika iz današnje Crne Gore „Jugoslovensko društvo Njegoš" u Madariagi, Jugoslovensko društvo "Durmitor" u La Montenegrini i sl.). Do koje mjere je preovladalo kod svih njih jugoslovenstvo vidi se naročito po tome da su iseljenici Crnogorci u Venado Tuertu čak i svoju crkvenu zajednicu registrovali "Jugoslovenska Crkva Beogradske Patrijaršije", kako se i danas zove! Zato, zaista ne izgleda mnogo razumno - i u svakom slučaju istorijski je besmisleno i apsurdno - projicirati novije državne i nacionalne strasti (svima je poznato da se pojam etničkih Crnogoraca javlja i u zemlji tek od 1945.g.) na geografske prostore i vremena u kojima ih uopšte nije ni bilo! Pogotovo ako se ima u vidu da se ovdje radi o zajednicama koji su danas, u 95% slučajeva, Argentinci, kako po jeziku kojim govore, tako i po nacional-državnoj pripadnosti.
Što se tiče Crkve kojoj su pripadali i pripadaju, i to je istorijski jasno: dok nije bilo organizovanog prisustva Srpske Pravoslavne Crkve - ovdašnji naš narod je išao i gradio ruske crkve (npr. Hram Svete Trojice u Buenos Airesu iz 1903), eventualno u hramove Vaseljenske Patrijaršije i Antiohijske Crkve (u Venado Tuertu do danas služi antiohijski pravoslavni sveštenik - blagodareći jednom od njih je i podignut današnji naš hram Sv. Arhangela Mihaila. Sve je to bilo i ostalo potpuno prirodno za ljude koji znaju šta je Crkva. Jer u Crkvi nema Grka ni Jevrejina, Rusa ni Japanca, Srbina ili Crnogorca, nego su u njoj svi jedno bez obzira na naciju, jezik, državu. Crkva pomaže očuvanju narodnosti, jezika, kulture, ali se nikad sa njima ne poistovjećuje upravo zato što je ona po prirodi sveobuhvatna, svečovječanska, vaseljenska. Ona samo koristi naciju, jezik, kulturu da bi sačuvala pravoslavnu vjeru u tom narodu i time vječni smisao svakog čovjeka i naroda.
Otuda, samo neko ko ne zna šta je Crkva i kakva je njena misija može pripisivati Mitropolitu Amfilohiju i Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi da je osnovala Eparhiju buenosairesku i južno-centralnoameričku da "srbijanči" argentinske Crnogorce i druge Pravoslavne u Latinskoj Americi. Prije svega, ova nova Eparhija obuhvata skoro svu Latinsku Ameriku (sem Meksika). Porijeklom iz današnje Crne Gore (iako ne samo iz nje) su vjernici samo u Argentini, sabrani (pored pomenutog hrama Sv. Arh. Mihaila u Venado Tuertu) oko hramova Sv. Save Srpskog i Roždestva Bogorodice u Buenos Airesu i hrama Sv. Nikole u Maćagaju (sagradio ga i opsluživao Rus Kovaljenko, poslan od Beogradske Patrijaršije). Ti hramovi su od osnivanja upisani na Srpsku Pravoslavnu Crkvu. Samo su dvojica prvih sveštenika SPC (čuveni Radojica Popović iz Zagrede u Katunskoj nahiji i prota Rajković iz Crmnice) bili rodom iz Crne Gore, ostali su bili iz drugih mjesta bivše Jugoslavije (Bosne, Hrvatske, Srbije, dok je pritom Argentina crkveno pripadala Istočnoameričkoj eparhiji SPC). Što se tiče "episkopa" Gorazda tzv. CPC i njegovog osjećanja "da nije dobrodošao u Maćagaj", osnovni razlog za to jeste što su tamošnji Crnogorci shvatili da je on prevarant, ni od koga među pravoslavnima priznat kao svešteno lice. To što nije ni Crnogorac nego Meksikanac (kažu da od nekakve prababe ima malo starohercegovačke krvi) - nije im smetalo - smetalo im je što se lažno predstavlja kao pravoslavni episkop, a ne znaju ni gdje ni sa kime ustvari živi i iz kakve je latinoameričke sekte, preko "CPC", dospio među njih. A Crnogorcima u Maćagaju treba istinski, a ne lažni sveštenik, bez obzira kojoj naciji pripadao (sad su dobili Branka Stanišića, od Vinića ispod Ostroga).
Da Mitropolit Amfilohije nije prihvatio administriranje ove nove Eparhije da bi radio za pare ili za račun bilo koje države ili nacije, nego prvenstveno radi Crkve i njenog naroda, jasno je svakom razumnom i iz toga što su zasad većina sveštenika ove Eparhije Pravoslavni Brazilci (4 sveštenika u Resifeu, 3 monahinje, 1 monah zamonašen u Ćeliji Dobrskoj kod Cetinja i 1 đakon nedavno rukopoložen u Svetoarhangelskom manastiru na Prevlaci za misiju u Karuaruu i Belo Žardimu). Eparhija je dobila nove sveštenike i za Karakas (Venecuela) i Santjago (Čile), ima svoju misijsku parohiju u Ekvadoru (vodi je iguman Gerasim, Amerikanac iz Kalifornije); predviđena je posjeta Peruu, Dominikanskoj Republici, Kubi, Boliviji radi organizovanja tamošnjih iseljeničkih i domorodačkih parohija. Naravno, bez pomoći Eparhija naše Crkve iz Sjeverne Amerike i drugih Pravoslavnih Crkvi ovog kontinenta (s kojima su uspostavljene bratske veze i saradnja) sve bi to bilo neostvarivo. Inače, naša Južnoamerička eparhija je od prošle godine organski uključena u Savjet-Konferenciju kanonskih Pravoslavnih Episkopa Latinske Amerike (ima nas zasad petnaestak) pod predsjedništvom Meksičkog Mitropolita Carigradske Patrijaršije Atinagore.
Što se tiče optužbi Suzane Kapetanović i drugih da Mitropolit Amfilohije "posrbljuje" Crnogorce Argentine i u službi je državnih i ekonomskih interesa Srbije; i još brutalnijih kleveta ovih dana Steva Vučinića iz "CPC" (jednom kaže da je manastir Ostrog dao 50 miliona BiH, nedavno reče da je drugih 50 miliona dato Srbiji) koji sad tvrdi da Mitropolit Amfilohije radi za račun Srbije, protiv interesa sopstvenog naroda i države, imajući pritom na usluzi "beogradske centre moći" i od njih "brdo novca", možemo samo reći da sve to spada u bolesnu mitomaniju ideološki osakaćenih individua, za koje Crkva predstavlja obični prirepak njihovih etatističko-nacionalističkih idola... Da je njima i njima sličnima zaista stalo do Crne Gore i Crnogoraca iseljenika u Argentini i drugdje, oni bi, namjesto blaćenja i klevetanja Crkve zbog njenog žrtvovanja za narod, postavili pitanje crnogorskoj Vladi: zašto je praktično onemogućila i stvorila nepremostive uslove i prepreke potomcima iseljenika iz Crne Gore da dobiju crnogorsko državljanstvo? Zašto pojedincima u Argentini kojima je poslije Drugog svjetskog rata u Crnoj Gori konfiskovana i nacionalizovana imovina ne omogući njenu pravednu restituciju? Ako je kriva Crkva što očekuje pomoć od Crne Gore i Srbije radi sabiranja i očuvanja kulturnog i jezičkog identiteta njihove, po mnogo čemu, srodne dijaspore (već skoro potpuno duhovno, jezički, kulturno i nacionalno asimilovane od sredine u kojoj živi), zašto je, ako je to tako opasno, Crna Gora povjerila svoje konzularne poslove Ambasadi Srbije u Buenos Airesu? I na kraju, otkud tolika iracionalna mržnja kod jedne, srećom minorne grupe Crnogoraca, protiv svega što ima veze sa srpstvom, Srbijom, pa makar to bilo i po imenu? Zar stvarno oni misle da se na mržnji, na diobama, na raspolućenosti sopstvenog bića i na muvljem pamćenju može graditi budućnost Crne Gore i istinski crnogorski identitet? I da završimo pitanjem: Zar je to put u Evropu i evropske integracije i uključivanje današnje Crne Gore u savremeni svijet?
Tekst je preuzet sa sajta
http://www.svetigora.com/node/11255
