Frankfurter algemajne cajtung donosi tekst Mihaela Martensa pod naslovom “Ruski odnosi”, u kojem se između ostalog kaže: “Naime, i stanje srpske demokratije se proteklih godina u nekim aspektima razvijalo prije po ruskim i bjeloruskim mjerilima, nego po kriterijumima Evropske unije. Najveći broj masovnih medija – televizija, sajtova i novina – jesu pod kontrolom poslovnih ljudi koji tijesno sarađuju s vlašću. Ti mediji prate rad vlasti stalnim nekritičnim pohvalama i sistematski napadaju opoziciju, koja im to naravno olakšava, pošto ne pokazuje neku ozbiljnu snagu. Državne instance i institucije stavljene su u službu vladajuće partije, od državnih činovnika i službenika se ne zahtijeva lojalnost prema državi, već prema partiji. To nije samo unutrašnja stvar Srbije, pošto je ona kandidat za prijem u EU”.
Hans-Peter Zibenhar potpisao je tekst u Handelsblatu, a naslov je više nego jasan: “Srbija je na putu u autokratiju”. “Zemlja kandidat za članstvo u EU je ovakvim rezultatom izbora ubrzala put u autokratiju s demokratskom fasadom. Slično susjednoj Mađarskoj, i Srbija pod moćnim Vučićem odavno ima hibridni politički sistem. Formalno su osnovne demokratske slobode garantovane, a u stvarnosti se gaze nogama. Pravna država i sloboda medija teško su oštećene, korupcija i nepotizam doživljavaju bum. Opozicija, ionako razjedinjena i slaba, biva zastrašivana i diskriminisana. Kada se sve to zna, onda je Vučićevo paktiranje s Rusijom i Kinom logičan korak. Nastup ruskog ministra spoljnih poslova u predizbornoj kampanji u Beogradu govori mnogo.”
Autor teksta Zibenhar zamjera Briselu da je u dobrom dijelu previdio političku stvarnost Srbije: “Ako se uzme u obzir nefer metode Vučića i nefer predizborna kampanja, opozicioni bojkot izbora je razumljiv”. Zibenhar se zalaže za samouvjereniji nastup Brisela prema Beogradu u kojem bi bilo više smisla za realnost: “Srbija se sa svojim sve autoritarnijim sistemom ne nalazi na putu ka Evropi. Ali ekonomija ne može zaobići EU. Vučić to zna”.
Autor dodaje da mala Austrija Srbiji donosi deset odsto direktnih investicija, što je više nego što zajedno ulažu velike sile – Kina sa dva procenta i Rusija sa pet procenata: “Naime, zbog pandemije će ta balkanska zemlja ove godine doživjeti privredni Vaterlo. Srbiji je hitno potrebna pomoć iz inostranstva. To je šansa koju bi trebalo da Evropa svakako iskoristi”.
“Šou jednog čovjeka”
Za minhenski dnevni list Zidojče cajtung Tobijas Cik donosi portret pobjednika Aleksandra Vučića. U tekstu se između ostalog kaže: “U predizbornoj kampanji je sve bilo fokusirano na jednu poruku koja je svedena na jednostavan slogan – “Aleksandar Vučić – za našu djecu”. (pored toga nije bilo čak ni naziva stranke; Vučić je sam sebi bio dovoljan brend.) I stvarno je hitan zadatak da se djeci te zemlje pruži perspektiva – do sada su čim stasaju redom išla u inostranstvo da rade kao njegovateljice u Hajdelbergu ili vozači autobusa u Londonu. A oni koji su ostali u zemlji, stalno su izlazili na ulicu da protestuju zbog nepotizma i korupcije”.
Švajcarski list Noje cirher cajtung donosi tekst svog dopisnika iz Istanbula Folkera Pabsta – “Srbija postaje šou jednog čovjeka”. U tekstu se između ostalog kaže: “Mada predsjednik nije kao kandidat učestvovao na izborima, a po dužnosti koju obavlja ne bi smio ni da učestvuje u predizbornim kampanjama, na parlamentarnim izborima se radilo samo o njemu. Njegova Srpska napredna stranka čak nije nastupila pod sopstvenim imenom već pod sloganom ’Aleksandar Vučić – za našu djecu’. Pod normalnim okolnostima bi premijerka Ana Brnabić bila glavni kandidat, ali ona u predizbornoj kampanji nije igrala nikakvu ulogu”.
Autor potom dodaje: “Mnogi protivnici vlasti ne vide u opoziciji stvarnu alternativu. Naredni mjeseci će pokazati u koje kanale će se preliti frustracija brojnih mladih Srba zbog političke stagnacije, mnogobrojnih skandala u koje je upetljana vlast i prije svega zbog odsustva ekonomske perspektive. To nezadovoljstvo nije nestalo.”
“Mnogi protivnici vlasti su razočarani Evropskom unijom koja rijetko pronalazi jasne riječi za nazadovanje demokratije i vladavine prava u Srbiji. To što je bivši predsjednik Evropskog savjeta i predsjedavajući Evropskoj narodnoj partiji Donald Tusk uoči izbora Vučiću poželio mnogo sreće i dodao da može biti ponosan na to što je postigao, mnogima je zazvučalo kao čisto ruganje neistomišljenicima”.
“Bez opozicije u parlamentu izbori su diskreditovani”
Rajniše post donosi članak s naslovom “Srpski parlament bez opozicije”, a već u podnaslovu konstatuje: “Zemlja hoće u EU, ali se udaljava od Evrope”. “Trebalo bi da se partneri iz EU zaista zamisle nad ovom izbornom farsom. Od 2014. se Srbija s mukom provlači kroz pristupne pregovore sa EU, a kraj procesa se ne vidi. Umjesto da se približava Evropskoj uniji, taj kandidat se sve više razvija u autoritarno vođenu jednopartijsku državu”. U istom članku se navodi da Florijan Biber, stručnjak za Jugoistočnu Evropu iz Graca, naziva Vučićev trijumf “Pirovom pobjedom” – “Bez opozicije u parlamentu izbori su diskreditovani, a vlast je još manje legitimna nego ikada prije”.
Badiše Tagesblat piše: “Parlamentarni izbori u Srbiji pokazuju koliko je trenutno ta balkanska zemlja udaljena od Evrope. Figura koja zasjenjuje sve, predsjednik države Aleksandar Vučić, koji u stvari ne učestvuje na izborima, dominira politikom svoje zemlje po sopstvenom nahođenju. On tjera klasičnu klijentelističku politiku. Njegova partija SNS duboko je ukorijenjena u zemlji, mnogi joj duguju karijeru i položaje. Jasno je da će oni da glasaju za nju i tako osiguraju svoju poslovnu budućnost”.
