On tvrdi da je dobro razrađeni sistem nenasilne asimilacije koju sprovodi država Srbija, uz prisutnu etničku mimikriju, doprinijeli rezultatu popisa po kojem je u Srbiji 30.000 Crnogoraca manje nego na popisu iz 2002 godine, mada, kako dodaje, dio razloga za „nacionalnu deziorijentacije Crnogoraca u Srbiji“ treba tražiti i u organizacionom razdoru unutar crnogorskog entiteta u Srbiji.
“Situacija je apsurdna, pojedina udruženja koja ne samo da nijesu podržala, već su otvoreno protiv uvođenja crnogorskog jezika u službenu upotrebu u tri opštine u Srbiji, glavni su aplikanti za sastav budućeg Nacionalnog savjeta crnogorske zajednice. A jedna od osnovnih funkcija Nacionalnog savjeta je da zastupa interese i predstavlja svoju nacionalnu zajednicu u oblasti službene upotrebe jezika, obrazovanja, informisanja na jeziku nacionalne manjine i kulture i odlučuje o pitanjima osnivanja odgovarajućih ustanova u ovoj oblasti”, piše Stevović.
On tvrdi da protivnici crnogorskog identiteta, hiperprodukcijom udruženja sa crnogorskim prefiksom, pokušavaju da naprave infrastrukturu i dobiju izbore za Nacionalni savjet i da potom, kroz njegovo djelovanje, sa obezbjeđenim sredstvima iz budžeta Srbije, sprovedu etnički inžinjering i broj Crnogoraca u Srbiji dovedu do nivoa statističke greške.
“Za Crnogorce u Srbiji nije vrijeme za kukanje i strah, to pripadnicima crnogorskog naroda nije svojstveno, već je vrijeme za akciju i nacionalnu hegemonizaciju u cilju opstanka. Crnogorci u Srbiji se moraju prevashodno okrenuti sebi i svojim kapacitetima, a država Crna Gora ima istorijsku šansu da pomogne taj proces dajući podršku snagama koje se principijelno i programski utemeljeno bore za identitetska pitanja i koji ohrabruju druge da uzlete kao sokoli, umjesto da ostanu na zemlji kao kokoši”, navodi Stevović.
