Ima li militantnijeg vjernika crkve Srbije, bar u Crnoj Gori, koja u posljednje vrijeme prosto kipti od poplave srpskih vjerskih zaluđenika, od crnogorskog nacionalnog Albanca, gospodina Dritana Abazovića koji je spreman da zbog svoje vjernosti Srpskoj pravoslavnoj crkvi postrada, da ne kažemo možda žrtvuje svoje ne male izglede na uspjeh, a temeljno obraduje svoga omiljenog čika Porfirija?
Visoku ljubav i naklonost koju Dritan osjeća prema gospodinu Porfiriju, ili bolje reći bojazan od mogućeg neispunjavanja vlastitog vrućeg obećanja da će lično potpisati temeljni sa Srpskom pravoslavnom crkvom, gospodin Dritan drži toliko iznad vode kao da se radi o životu ili smrti. Ne uvažavajući ničije razloge koji biše mogli protivurječiti njegovoj namjeri, gospodin Dritan sjekirački delikatno sve ćutka u krug.
No, gospodin Dritan Abazović, tvrdoglavo insistirajući na potpisu temeljnog ugovora sa Srpskom pravoslavnom crkvom, obavlja i za Vučića i Porfirija mnogo važniji zadatak: cilj je odvojiti manjinske narode u Crnoj Gori od njihovih tradicionalnih prijatelja i zaštitnika, možda preciznije reći sapatnika Crnogoraca, a to znači izvući ispod Demokratske partije socijalista osnovnu supstancu kojom ova partija, prije svega zbog vjernosti svojih birača državi, redovno dobija izbore.
Prvi su uspješni koraci pomenute Dritanove i Vučićeve strategije ostvareni nedavnim izborima, tačnije formiranjem vlasti u Ulcinju.
Zbog toga strateškog cilja, dakle razbijanja jedinstva nacionalnih Crnogoraca, najčešće partijski artikulisanih u DPS-u, i manjinskih zajednica u Crnoj Gori, Demokratski front sa odgovarajućom pratećom kompaserijom srpskih stranaka, jasno upozoren od vlasti Srbije i Srpske pravoslavne crkve, za sada ćuti.
Ne pada mu na pamet da ruši Dritanovu vladu koja znači iznevjeravanje njihove svete izborne volje ostvarene 30. avgusta 2020. godine? Naravno, još manje im se manjinska ruši zbog eventualnog ugrožavanja interesa Frontu omiljene Srpske pravoslavne crkve koja se, upravo Dritanovim siledžijstvom povodom temeljnog ugovora, samo visoko uzdiže iznad Ustava i zakona države Crne Gore.
Da Dritanu, kao očigledno samodršcu, u kakvu se ulogu sa zadovoljstvom već uživio, grubo prekidajući svakoga čija mu besjeda nije po volji, duvaju povoljni vjetrovi i iz Vlade Srbije i Beogradske patrijaršije, još i od domaćih crnogorskih frontovsko klerikalnih nacipartija i koterija – vidljivo je na svakom koraku.
Postavlja se, ipak, pitanje koliko je tako nadritani Dritan, uz još svoj osvjedočeni nedostatak minimuma empatija prema formalno većinskom narodu u Crnoj Gori, u saglasnosti sa navodno i njegovim ciljem, to jest evroatlantskim pravcem razvoja Crne Gore?
Kako se siledžijskim potpisivanjem temeljnog ugovora očigledno urušava građanski životni model i principi sekularne države, a pri tom pokazuje navodna bliskost Evropi nije baš jednostavno shvatiti.
Ima Dritan i na to odgovor i to izvučen iz vlastitog iskustva. On dobro zna da dok je takozvana Kvinta skontala da Krivokapićeva i Dritanova vlada, koju su odmah po izborima od 30. avgusta 2020. godine pomenute zemlje zdušno podržale, ne vodi nikakvom progresu nego fašizaciji i nazadovanju, brojni poslovi su na putu evropskih integracija bili zaustavljeni, zemlja u svojim ambicijama povučena nazad.
Ima tu, misli Dritan, dovoljno prostora za svakojake driblinge, tim prije što Zapad još nije do kraja shvatio zločinačku ulogu Srpske pravoslavne crkve kao moskovske špijunske filijale i najjačeg destabilizirajućeg faktora na Zapadnom Balkanu. Sve dok Zapad konačno ne shvati da mu je Dritan, kao njegov omiljeni igrač, davno prodat interesima hiperklerikalne i poznate nacišovinističke falange, prostora za svakojake folirancije još ima.
Ipak je teško pretpostaviti da evroatlantske integracije idu zajedno sa temeljnim ugovorom iako to nije jednostavno shvatiti.
