Već u noći proglašenja pobjednika lokalnih izbora, postalo je jasno da ćemo se, polako ali sigurno navikavati na neku novu, drugačiju Podgoricu. Pokliči Beogradu, trobojke, uz poneku državnu zastavu, istaknutu tek reda radi. Slavio se tada povratak u devedesete.
Vremeplov je nastavljen odmah po formiranju gradske vlasti. Na čelu državnih preduzeća vrsni profesionalci, personifikatori ratnohuškačke politike iz devedesetih. Svojevrsno vaskrsnuće davno penzionisanih političkih marginalaca.
U ustanovama kulture, opsada Sarajeva nazivana je izmišljotinom. Revizionistički pokušaji pravdanja zločinačkih projekata i aboliranja zločinaca postali su konstanta. Mantra o jedinstvu za dobrobit građanki i građana, uprkos ideološkim mimoilaženjima, brzo je izblijedjela.
12Zato ne čudi što gradska vlast, gotovo potpuno prepuštena negatorima genocida, glasno ćuti na pismo gradonačelnice Sarajeva Benjamine Karić. Kako očekivati da vlast formalno potčinjena obožavaocima Karadžića i Mladića podrži rezoluciju UN o Srebrenici.
Pozadina ćutnje, jednako je politička, koliko i ideološka. Muk PES-a i Demokrata provijan je strahom da bi makar kurtoazni odgovor na inicijativu Sarajevske gradonačelnice dodatno razbuktao krizu vlasti, čija je kulminacija sve izvjesnija. Zvanični PES svoj kukavičluk pravda Vučićevim i Dodikovim narativom o žigosanju genocidnih naroda. A da su pročitali tekst rezolucije ili presuda koje kako tvrde poštuju, znali bi da je odgovornost individualizovana. O narodima, dakle, nema niti slova.
Demokrate se, nasuprot PES-u vode standardnim principom – fotelja je iznad svega, što potvrđuje i ignorisanje konkretnih pitanja Analitike, upućenih njihovim podgoričkim odbornicima.
Ni jedni ni drugi ne žele saopštiti javno šta zaista misle o srebreničkoj rezoluciji.
Rukovodstvo glavnog grada počastilo nas je zidom ćutnje, koja uprkos karakteru aktuelne vlasti ostavlja gorak ukus. Na naše upite u vezi sa stavom o rezoluciji i inicijativi gradonačelnice Karić, nijesu odgovorili ni bivši odbornici PES-a, sada dio Pokreta za Podgoricu, naklonjeni predsjedniku države Jakovu Milatoviću.
Dok devet crnogorskih opština zemlji svjetla obraz, glavni grad, pobratimski grad Sarajeva, po uzoru na državne institucije, srozava gradski, ali i državni ugled. Većina kontrolisana DF strahovladom, umjesto građenja novih, ruši postojeće mostove regionalne saradnje. Što bi rekli, samo da se oslobodimo nasljeđa prethodne vlasti, makar nas ta sloboda gurnula na dno civilizacijske ljestvice.
Ni objašnjenja, ni izvinjenja pobratimskom gradu, jer oni koji ne priznaju genocid, veličajući počinioce i nalogodavce ne osjećaju sramotu, pošto za stid i ne znaju.
Dok crnogorske opštine i gradovi regiona osudom zločinaca i odavanjem počasti nevinim žrtvama staju uz civilizovan svijet, podgorička vlast ispisuje novu stranicu ovovremene neslavne crnogorske istorije.
