Dok je na sastanku u Opštini Berane, gdje ga je primio predsjednik Tihomir Bogavac, Gujon govorio o “antologijskim scenama odbrane svetinja tokom prošlogodišnjih litija”, RTS je najavljivao i njegov susret sa mitropolitom SPC Joanikijem. Ipak, malo je ko do danas detaljnije crnogorskoj javnosti predstavio Gujona.
Bivši kandidat ekstremne desnice poželjan gost
A u njegovoj biografiji, između ostalog, stoji to da je u Francuskoj bio promovisan za kandidata Identitaraca – ekstremno radikalnog desničarskog pokreta, koji se zalaže za bijelu i hrišćansku Evropu, uz oštru antiislamsku, antiimigrantsku retoriku. I koji je ove godine u toj državi najzad zabranjen.
Gujonov bivši pokret je čak i Marin le Pen okarakterisala kao 'previše ekstreman'.
No, pitate li Gujona, on će vam reći kako je to pokret koji nije “ni ljevica ni desnica”. Tako je makar saopštio televiziji N1 kada se interesovala za njegov angažman u toj ekstremističkoj organizaciji. Istina je, međutim, da je riječ o najokorjelijoj desnici na kontinentu.
Čak je i ‘znamenita’ francuska desničarka Marin le Pen taj pokret svojevremeno okarakterisala kao ‘previše ekstreman’.
Gujon je bio istaknuta ličnost u tom pokretu, da je tako govori i činjenica da je trebalo da bude njihov predsjednički kandidat 2012. godine, ali nije prikupio dovoljno potpisa. Ipak, tokom kampanje, 2011. godine održao je nekoliko vatrenih govora.
“Islam je nepomirljiv sa Republikom i sa vrijednostima naše evropske civilizacije. Postoji samo jedno rješenje – njihovo postepeno vraćanje u svoje zemlje”, govorio je Gujon, dodajući – “ako započne gradnja džamija u vašoj blizini, na Francuzima je da uzmu stvar u svoje ruke da se to zabrani”.
Na skupu u Donzereu 2010. godine, Gujon je znao da objasni i da je Evropljanin “zato što je moja prva zastava boja moje kože”. Time se nadovezao na raniju izjavu iz “Kampa Identitaraca”, u čijem je promo videu 2008. isticao - moramo da budemo u stanju da odgovorimo na napad, jer smo mi pripadnici bijele rase Evrope.
Nedugo zatim preselio je u Srbiju, čiji je državljanin postao tri godine kasnije, uz svečanost kod tadašnjeg ministra Nebojše Stefanovića. Često je dobijao odlikovanja Srpske pravoslavne crkve, pa i ono najviše – Orden Svetog Save prvog reda, koji mu je lično dodijelio bivši patrijarh te crkve Irinej.
Prošle godine, Aleksandar Vučić, odnosno njegova premijerka Ana Brnabić, tog su čovjeka krajnje problematične biografije postavili da se bavi – dijasporom i Srbima u regionu. I eto njega u Crnoj Gori.
Na Žabljaku film nije poželjan
Za to vrijeme, jedna od vladajućih partija već dva dana zaredom zasipa javnost bijesom zato što je, svega sedamdesetak kilometara vazdušne linije dalje, trebalo da bude prikazan film “Quo Vadis, Aida". Smatraju da je on – antisrpski, a argument je, valjda, to što je – zabranjen u entitetu Republika Srpska. Urodilo im je to plodom - projekcija je otkazana, baš juče.
Teško je polemisati i objašnjavati bilo šta nekome ko euforično objavljuje spoznaju kako je u igranom filmu uočio – “neistinu”, a ko prepoznaje nacionalne i druge plitke teme u nečemu što je istinski iznad uobičajenog brloga u kojem gmiže čitava regija.
Od scenarija, preko režije i glume, riječ je o jednom od rijetkih vanserijskih djela savremene regionalne kinematografije. Da je tako, do danas su potvrdili svi relevantni globalni akteri – od Bredšoa sa stranica “Gardijana” do Američke i Britanske filmske akademije.
I tako je grupa lokalnih političkih aktivista uspjela da osujeti rijetku priliku koja se ukazala njihovim sugrađanima - da na filmskom platnu odgledaju svježe ostvarenje koje u svakom segmentu može parirati vrhunskoj evropskoj produkciji i šire.
Tako je to, osvježilo je, sad je drugo doba. Umjesto filmova koji do kraja konkurišu za Oskar, vrata su odškrinuta za jeftinu političku propagandu Malagurskog, a kabineti u našim institucijama služe za prijeme desničarskih fanatika.
I to je, predstavljena kroz dva slikovita primjera sa sjevera države, otprilike, ta Crna Gora na koju ćemo, izgleda, morati da se naviknemo.
