Pregovori opozicije s predsjednikom Vlade, pod pokroviteljstvom šefa Delegacije EU u Crnoj Gori Johana Satlera, vođeni su van očiju javnosti. Nema saopštenja, nema zvaničnih izjava, čak ni fotografija. O sadržaju sastanka postoje samo neformalna saznanja koja su iščeprkali novinari.
Drugi skup – razrada politike „srpskog sveta“ – organizovan je pod svijetlima reflektora, u studiju jedne od Vučićevih televizija i prenošen uživo. Nema tajni.
Na pregovorima je opozicija ponovila zahtjev da EU, odnosno Venecijanska komisija, ocijeni da li su Ustavni odbor i predsjednik Skupštine Crne Gore Andrija Mandić penzionisanjem jedne sutkinje Ustavnog suda procedurom koju su prvi put primijenili sredinom decembra 2024. prekršili Ustav. I da se i vlast i opozicija unaprijed obavežu da će prihvatiti stav Venecijanske komisije. Milojko Spajić je opoziciji pokušao da „proda ciglu“ nudeći joj svoj mrtvorođeni Baromtetar 26.
Na drugom skupu je Milan Knežević s istomišljenicima nedvosmisleno trasirao prioritete politike Crne Gore. Kazao je da se u sve tri vlade od 2020. „spoljna politika Crne Gore uopšte ne mijenja u odnosu na onaj kontekst koji je bio za vrijeme Mila Đukanovića i Duška Markovića“.
„Nažalost u značajnoj mjeri je spoljna politika zadržala te obrise i sad, u Vladi Milojka Spajića koju mi podržavamo. I ako mene pitate kako se osjećam – ja se osjećam kao vanbračni sin 30. avgusta“, kazao je Knežević.
Nakon konstatacije stanja iznio je prioritete.
„Mi kao srpski narod u Crnoj Gori tek treba da se izborimo za ono što nam je bitno. A to je normiranje srpskog jezika kao službenog u Ustavu i izjednačenog s ovim crnogorskim, jer je popis pokazao da smo ubjedljiva lingvistička većina. I želimo da regulišemo dvojno državljanstvo sa Srbijom“, kazao je Knežević na početku višesatne emisije.
Ova dva sastanka, mjesta njihovog održavanja, učesnici i sadržina, slika su današnje Crne Gore.
Jedna strana je predsjednik Vlade koji već treći mjesec ničim ne pokazuje da mu na pamet pada da s opozicijom uopšte započne ozbiljan razgovor. On čak ničim ne pokazuje da makar shvata ozbiljnost i dubinu političke krize. Na sastanak dovodi Filipa Ivanovića i Maidu Gorčević, stranačke kolege zadužene u Vladi za proces evropske integracije. Na sastanku on nudi opoziciji Barometar 26 – Platformu o prioritetizaciji evropske agende i uzdržavanju od identitetskih i sličnih polarizujućih tema.
Druga strana je predstavnik vladajuće koalicije koji u Beogradu iznosi prioritete direktno suprotne dokumentu kojim maše premijer. I to nije prvi put. Naprotiv. To je kontinuitet. Vlada je platformu prihvatila 5. decembra, da bi samo dvanaest dana kasnije upravo vladajuća koalicija pokrenula u Ustavnom odboru Skupštine Crne Gore lanac događaja koji je izazvao sadašnju političku krizu.
Kada je, nakon što se kriza produbila, Spajićev Pokret Evropa sad možda 3. februara bio blizu dogovora s opozicijom o načinu izlaska iz krize Andrija Mandić je iznenadnim zakazivanjem sjednice Skupštine i izricanjem kazne poslanicima opozicije, od čega se do tada uzdržavao, direktno minirao mogući dogovor.
Ključni sagovornik i ambasadora Satlera i opozicije, čovjek s kojim ima smisla pokušati razgovarati o rješenju političke krize nije predsjednik Vlade. On je dokazao u više navrata, čak i nakon što je vlada prihvatila njegovu platformu Barometar 26, da nije taj ko u Crnoj Gori određuje političke prioritete i kontroliše društvene procese.
Milojko Spajić je samo talac Andrije Mandića. Talac sa očitim Stokholmskim sindromom dokle god ne skupi snage da se otmičaru odupre.
