Opšta je ocjena prisutnih da je režiser Draško Đurović odradio odličan posao po tekstu Obrada Nenezića, a da je sama predstava - lišena programskih usmjeravanja i suštastvenih poruka, idologiziranja i pretenzija da bude nacionalno angažovana - pravo osvježenje u crnogorskoj pozorišnoj ponudi.
Predstava je, u suštini, komedija, ali sa momentima tragike, slika crnogorske tranzicione stvarnosti koja znalački balansira od socijalne drame do groteske sa elementima vodvilja. Likovi su tipizirani, skoro filmski, a čitava predstava vrvi od poigravanja idiomima naše svakodnevnice, sjevernjačko-južnjačkim, žensko-muškim, predrasudama prema LGBT populaciji i privrženošću novcu sumnjivog porijekla.
Dijalozi su na ivici brutalnosti, ili čak zagazili u sferu verbalnog iživljavanja jednog lika nad drugim, a opštu atmosferu nezajažljive gramzivosti i očaja zbog nedostatka dovoljne količine novca, najbolje je simbolizovala ogromna gumena ajkula koja je visila iznad glava aktera čitavim tokom izvođenja. Uz to, bila je ovo predstava koja je u sebi sadržala replike koje su se najdirektnije odnosile na ličnosti iz političkog života Crne Gore, puna srdžbe jednog od glavnih junaka prema situaciji koju simbolizira aktuelna vlast, a što se, uostalom, moglo i naslutiti ironičnom ravnodušnom reakcijom junaka prilikom intoniranja crnogorske himne koja se čula s televizora na početku.
Predstava je koncipirana tako da su sva tri glumca koji se pojavljuju na sceni – glavni glumci, a u trijumviratu Andrijana Simović - Aleksandar Radulović - Dragiša Simović, zablistao je ovaj posljednji, najstariji među njima, doajen barskog glumišta i gostujući glumac u crnogorskim pozorištima, jer nema svoje. Pokazao je izuzetnu glumačku zrelost, kombinujući dramski naboj, burleskni geg i vodviljsku razigranost, transformišući se u ličnost iz mafijaškog mutljaga, od berzanskog mešetara koji pokušava (i uspijeva) da kontroliše kćerkin brak do luzera koji na kraju šlogiran sa zetom koga je čitavog života kinjio gleda “Teletabise”. Oduševljenje u publici bilo je komuniciranje Simovićevog lika sa sasvim konkretnim ljudima iz publike, koji su dio crnogorskog privrednog i političkog života države, što je njegovom liku - a i samoj predstavi - dalo posebnu težinu.
Završnicu predstavlja atraktivan upad pripadnika SAJ jedinice, koji se naoružani i maskirani spuštaju niz zidove tvrđave, probijaju se kroz publiku, i hapse aktere ove porodične drame, uz zvuke policijskih sirena i potpuno mračnom scenom u kojoj se jedino vidi meta laserskog nišana na stomaku glavne junakinje u poodmakloj trudnoći.
Sinoć je na sceni u Starom gradu predstava “Taštinarije” nagrađena dugotrajnim, iskrenim aplauzima publike koja je otišla nasmijana, jer ovakve predstave služe kao svojevrsna katarza – ima li šta ljekovitije negoli nasmijati se i posprdavati svojoj mučnoj svakodnevnici?
Režiser Draško Đurović: „Došlo je vrijeme da se odmorimo od metafizike, metafora i alegorija koje nas ne dotiču, i da napravimo predstavu koja se tiče svih nas. Riječ je o predstavi što korespondira sa sadašnošću Crne Gore. Radili smo sa crnogorskim glumcima, muzičarima, scenografima, što pokazuje da i male sredine mogu da pariraju Podgorici koja je, čini se, već malo blazirana.“Scenarista Obren Nenezić: „Tema je univezalna, sa događajima iz naše svakodnevnice. Tranzicija ne vodi do boljeg života, samo do traga boljeg života. Tekst je nastao od scenarija za TV seriju, pa je dijalog rasterećeniji od pozorišnog postulata, svi su se elementi sklopili, režija, glumci, jedno bez drugo ne može“.
Glumac Dragiša Simović: „Igram u dosta pozorišta, ali me moji Barani mogu vidjeti samo kad gostuje ta neka predstava, jer mi ovdje nemamo pozorište. Ovo je veoma zahtjevna uloga u cjelovečernjoj priči, teško se nositi u mojim godinama sa dvoje mladih ljudi, a sticajem okolnosti igram sa kćerkom i mlađim kolegom. Mi smo tekstove dobili u martu, ali smo malo radili, jer je Radulović imao puno angažmana. Vjerovali ili ne, samo pet dana smo radili svi zajedno, mada sam se ja čitavo ljeto nosio s likom“.Glumac Aleksandar Radulović: „Publika je navikla da me vidi u ozbiljnim ulogama, a ja sam i ovu komediju morao igrati vrlo ozbiljno. Vodio nas je fantastični reditelj koji je pokazao da može da napravi odličnu predstavu sa skromnim uslovima. Ljudi su izašli nasmijani, i to je odlično, ali će im se neke replike s mučninom retroaktivno vratiti, jer ovo je u suštini mučna priča“.
Glumica Andrijana Simović: „Nije ovo prva predstava koju sam igrala sa ocem, i na sceni on nije moj otac, već moj kolega. Čak i kući kada bi pričali o predstavi, nije bilo roditeljskog razgovora već profesionalnog. Ja sam po vokaciji komičarka, što je mnogo teže nego glumiti ozbiljne uloge. Publika je svuda različita i smije se po afinitetima. Katkad imamo reakciju na nešto što nismo očekivali, tako je bilo i ovoga puta“.
Ž.MILOVIĆ
