Klaudio Abado, rođen 1933. godine u Milanu, bio je direktor milanske Skale od 1968. do 1986, godine, prije nego što je psotavljen za šefa Londonskog simfonijskog orkestra, a zatim za direktora Bečke opere. Umro je u 81. godini, nakon duže bolesti.
Abado je sin učitelja violine, a 1955. godine je diplomirao klavir i orkestarsko dirigovanje na Konzervatorijumu u rodnom gradu. Odlučio je da uzme dirigentsku palicu već sa sedam godina, kada je prvi put vidio kako orkestrom upravlja čuveni Antonio Guarnijeri. Prvi veliki uspjeh stigao je već 1958. godine, kada je bio prvi na Konkursu Koussevitsky, u Tenglvudu u SAD, što mu je otvorilo vrata za debi sa Njujorškom filharmonijom. Nakon toga, postao je dirigent simfonijskog orkestra u Trstu, a od 1960. godine seli u milansku Skalu, piše italijanska La republika (La repubblica).
Njegov uspon bio je nezaustavljiv. Godine 1963. dobio je Nagradu Mitropoulos Njujorške filharmonije i dobio poziv od Herberta Fon Karajana da diriguje Bečkom filharmonijom na Salcburškom festivalu. Debitovao je 1968. godine u Kovent gardenu u Londonu i Metropolitan operi u Njujorku. No, upravo je on bio na podijumu Skale 7. decembra 1968. kada je nezadovoljna publika bacala pokvarena jaja na orkestar... Do 1986. godine, kada je napustio dirigentsko mjesto u toj milanskoj kući, Abado je iz temelja promijenio programsku orjentaciju i izbor umjetnika, vraćajući na scenu „zaboravljene“ autore i opere. Zbog ovakvih ideja, koje su bile u suprotnosti tradicionalnoj logici okruženja u kome je radio, Abado je često bio predmet oštrih kritika, ali to nije promijenilo njegova ubjeđenja.
Prepuni teatar, „obična“ publika u kojoj je bilo mnogo mladih, nekonvencionalna publika i odjeća bili su zaštitni znak manifestacije Solidarnost na djelu koje je organizovao od kraja 1960-ih godina. Takođe, od 1972. godine pokrenuo je ciklus Koncerti za studente i radnike, što je dodatno potvrđuje njegovu želju da manje imućnima približi operu i klasičnu muziku.
Bio je glavni dirigent Bečke filharmonije od 1971. godine, a od 1979. do 1987. bio je muzički direkor Londonskog simfonijskog orkestra. Umjetničku avanturu nastavio je u Državnoj operi u Beču (od 1986. do 1991.), dok je od 1989. do 2002. rukovodio Berlinskom filharmonijom. Nakon posljednjeg koncerta sa orkestrom iz Berlina, publika mu je na pozornicu bacila četiri hiljade cvjetova i pozdravila ga tridesetominutnim aplauzom. Od 2004. godine bio je muzički i umjetnički direktor Orkestra Mocart iz Bolonje.
- Moj boravak u Venecueli, gdje muzika ima ogroman društveni značaj, i gdje nastaju stotine orkestara mladih, potvrdio mi je da muzika zaista spašava djecu od kriminala, prostitucije i droge. Vidio sam da su, kroz muziku, pronašli sebe – kazao je Abado jednom prilikom.
On je istinski vjerovao u terapeutski uticaj muzike. Abado je bio otvorenog uma, inovator na mnogim poljima, naročito u klasičnoj muzici. Bio je, na svoj nači, i sanjar.
Bio je vječiti kritičar italijanske Vlade, naročito onda kada su smanjivana izdavanja za kulturu. Tako je 2008. godine bio u sukobu sa tadašnjim ministrom Sandrom Bondijem, koga je nazvao „čistom demonstracijom neznanja“.
Predsjednik Italije Đorđo Napolitano u augustu prošle godine ga je proglasio za doživotnog senatora, kao "ličnost od značaja po izuzetnom obrazovanju i doprinosu, što potvrđuje njegova svjetska slava". Abado se, pak, odrekao senatorske novčane naknade u korist finansiranja stipendija za mlade muzičare.
