„Naprotiv, sve je podređeno tom nacionalnom cilju i dignitetu. To nije nacionalizam kako nam laici i diletanti podmeću, već živa egzistencijalna opstojanost naroda, nacija i njihovih kultura i garant budućnosti njihovih država“, objašnjava profesor Nikčević.
On je kazao da je ideja o organizovanju posebnog studija za crnogorski jezik stara otprilike onoliko koliko i neke od najznačajnijih obrazovnih i naučnih institucija u Crnoj Gori, ali da je to pitanje posebno aktuelizovano 2005. godine, kada je u medijima započeta živa polemika o tretmanu crnogorske književnosti na Filozofskom fakultetu u Nikšiću.
„U to vrijeme došlo je do osnivanja nikšićke katedre, ali stavovi koje su crnogorski književnici i naučnici saopštavali nijesu uvaženi, pa je program ostao mrtvo slovo na papiru. Jednostavno, nije bilo sluha za ono što su oni saopštavali, već je slijeđen plan unifikacije južnoslovenskih literatura. Ubrzo se pokazalo da je riječ o antinomičnoj, nelogičnoj i maglovitoj strategiji koja je imala za cilj da odloži trenutak istinskog orijentisanja na crnogorsku književnost i jezik. Otud je u praksi u Nikšiću bila zaživjela metoda izučavanja nacionalne književnosti kroz prizmu stilskih formacija“ kazao je Nikčević.
Tako su zaobiđeni estetski i nacionalni kriterijumi.
„Dakle, zanemaren je student koji na studiju treba da se osposobi da dalje obrazuje i vaspitava učenike u osnovnim i srednjim školama, o piscima i epohama nacionalne književnosti. Crnogorska književnost svela se na 'šest kurseva', na što su pokušali da ukažu brojni književni istoričari i publicisti, među kojima i Vojislav P. Nikčević, u to vrijeme penzionisani profesor crnogorske književnosti“, kazao je profesor Nikčević ić i dodao:
„Svi su bili saglasni u tome da će student, samo prateći istorijski razvitak svoga naroda, dijahroni i sinhrni presjek crnogorske književnosti, jezika, kulture i civilizacije, na adekvatan način upoznati sudbinu svoga crnogorskoga naroda, njegovu istorijsku ulogu, a samim tim i gramatičku normu jezika, osnove istorije crnogorskog jezika, sociologističku psiholingvističku sliku i dijalektologiju svog maternjeg jezika.“
