U Dobroti je održana Skupština ujedinjenja Crne Gore i Boke, kojom je proglašen povratak Boke matici Crnoj Gori. Na Skupštini je donesena odluka o osnivanju vijeća od 41 člana koje su sačinjavali predsjednik, potpredsjednik, 30 delegata iz Primorja i devet iz Crne Gore i obrazovana privremena vlada – Centralna komisija, na čelu sa vladikom Petrom I kao predsjednikom i Franjim Ljepopilijem kao sekretarom i po devet članova iz Crne Gore i Boke. Donesena je i Uredba o radu Vijeća i Centralne komisije, koja je imala 22 člana i predstavljala neku vrstu ustava Centralne komisije. U dokumentu o ujedinjenju zapisano je, između ostalog, da se „Crna Gora i Boka jedna drugoj zaklinju gospodom bogom na vjernost i da će uvijek ostati sjedinjene u svakom slučaju i događaju”. Paralelno sa usvajanjem teksta rezolucije, donesena su i pravila od 22 člana, kojima je trebalo otjelotvoriti ono što je u rezoluciji formulisano. Akt ujedinjenja odigrao se u vrijeme dok su Francuzi još uvijek bili u Kotoru. Ta nova formacija je zaživjela i očekivalo se da uz podršku Rusije, ujedinjenje potvrde velike sile. Međutim, pod pritiskom Rusa, Mirovna konferencija naredne godine, ponovo je razdvojila te dvije provincije i Boka je ponovo dodijeljena Austriji. Na Bečkom kongresu 1815. g. Boka Kotorska je predata Austriji i pod njenu okupaciju ostala sve do 1918. god. (iz arhiva lista "Pobjeda")
Vesna Vičević je 3. novembra 2003. u Crnogorskom književnom listu objavila tekst
"190-godišnjica ujedinjenja Crne Gore i Boke". U tekstu je dat prijevod Ugovora o ujedinjenju, originalni dokument se nalazi u Muzeju grada Perasta, napisan na italijanskom jeziku. Evo teksta ugovora:
»U ime Boga, Amin!
Dobrota, dvadesetidevetog oktobra hiljadu osamsto trinaeste.
Dvije susjedne pokrajine, Crna Gora i Boka Kotorska, prožete patriotizmom i jednakim religioznim osjećajem i čašću, Božijom pomoću borile su se za oslobođenje i oslobodile se, i zbačivši francuski jaram svojom krvlju i žrtvama, jedna drugoj se zaklinju Gospodom Bogom na vjernost i stalnu ujedinjenost u svakom slučaju i događaju. Kako su se one sada stavile pod visoku i moćnu zaštitu triju savezničkih država, Rusije, Austrije i Velike Britanije, u njihovo ime izjavljuju njihovi glavari, da ako bi bilo kada političke okolnosti prisilile bilo koju (od dvije Provincije) da se podloži bilo kojoj od rečenih država, da će obadvije slijediti istu sudbinu, tj. da će ostati obadvije pod istom vlašću, sa onim uslovima i povlasticama koje su uživale i koje će im ubuduće biti priznavane. Ako bi država koja bi njima vladala bila zbog ratnih prilika prisiljena da ih napušti, dvije navedene Provincije, preko svojih glavara koji u njeno ime to izjavljuju, ostaće slobodne i nezavisne kao što su to bile u trenutku sklapanja Ugovora o ujedinjenju, ali potvrđuju međusobno ujedinjenje i nezavisnost i u buduće, ako bi trebalo, i vlastitom krvlju. Podrazumijeva se da je isključena za uvijek francuska vlast, jer bi više voljeli i da umru ujedinjeni u bilo kakvoj nesreći, nego da padnu ponovo pod galsku tiraniju.
In fede. (Neka bude vjerovano.)
(Slijede potpisi)
Mitropolit Petar Petrović, guvernadur Vukolaj Radonjić, u ime cijele Crne Gore i Brda,
Alviz konte Visković,
kapetan Vasilije Đurasović,
Andrea Tripković kapetan,
Teodor Ivelić za opštinu paštrovsku,
Petar Lazari sudija za Đusepa Lukovića kapetana,
pop Đuro Lazarović u ime opštine grbaljske i tri sela (misli se: Pobori, Maini i Brajići),
Markantonio konte Gregorina pukovnik, za opštine kotorske teritorije,
pop Ivo Radović u ime luštičke opštine,
pop Filip Kostić u ime krtoljske opštine,
Andrea Tripković za stolivsku opštinu,
pop Đuro Lazarević u ime kapetana Škaljara Tripa Petrovića, koji svojeručno stavlja krst,
Miroslav konte Zanović za grad Budvu,
Stefan Lazarović za muljansku opštinu.
Ja, Franjo Ljepopili, sastavio sam i potpisao ovaj dokumenat, tako zamoljen od Njegove Ekselencije presvijetlog Mitropolita i uvaženih potpisanih glavara gore navedenih opština.
Franjo Ljepopili.
Za kopiju potvrđuje: Franjo Ljepopili, sekretar.
(Na poleđini:)
Ugovor proglašenja ujedinjenja izmeñu Boke i Crne Gore.
Dobrota, 29. oktobra 1813.«
Ovo je jedan od najznačajnijih događaja u istoriji Crne Gore, koji jasno pokazuje vjekovne težnje predaka pripadnika sadašnje crnogorske nacije, težnje da se pokrajine Stara Crna Gora, Brda i Boka (nekada srednjovjekovna Zeta), ujedine u jednu naciju.
Crnogorske nacionalne institucije nehajno se odnose, nema obilježavanja i proslave ovog znamenitog događaja.
Istoričari koji su pod patronatom SPC minimiziraju ovaj događaj i preporučuju da se o njemu puno ne priča, jer im teško pada činjenica da su se Bokelji (koji su danas masovno posrbljeni) u oktobru 1813. dobrovoljno ujedinili sa Crnogorcima. Srpska narodnost je u Boki izmišljena u drugoj četvrtini 19. vijeka (kad i u Crnoj Gori), a to sam pokazao u tekstu "Istorijski izvori kažu - prije 19. vijeka nema Srba u Boki". (Foto: Skala Radio)
Priredio Miroslav Ćosović
