Studirao je prava u Beogradu, učesnik je NOB-a od 1941. a poslije rata bavio se novinarstvom. Njegova proza je trijumf viteške etike nad izdajom, realno prikazivanje strahota rata na surovom terenu, a u posljednje vrijeme zalazio je i u istoriju Crne Gore, i sačinio je izuzetnu sagu o Crnoj Gori i njenom nacionu.
Poznata njegova djela su: Svadba, Zlo proljeće, Hajka, Lelejska gora, Pramen tame, Ratna sreća, Zatočenica, Dokle gora zazeleni... Dobitnik je Njegoševe nagrade 1963. godine, nagrade AVNOJ-a 1967. godine, 13-julske 1974. godine, i NIN-ove 1974.godine (iz arhive lista Pobjeda)
Osamdesetih godina 20. vijeka vodili su prepisku Mihailo Lalić i Miloš Saičić, četnički komandant iz II svjetskog rata. List „Dan” iz Podgorice objavljivao je tu prepisku. U broju od 9. novembra 2004. godine, „Dan” je objavio Lalićevo pismo Saičiću i u njemu je izuzetno dobro objašnjeno razbijanje Jugoslavije osamdesetih godina prošlog vijeka. Lalić je Saičiću pisao:
„Ali, jedan dio srbijanskih intelektualaca, nezadovoljan masnim kolаčem koji dobijaju, upregli su se da razbiju Jugoslaviju (pošto ne mogu da gazduju u njoj kao prije rata, onda im je nepotrebna)“.
