Postoji slika mnogo bizarnija od prizora MMA borca u kavezu, kog savladanog i bačenog na patos, protivnik „šakačke“ udara po glavi. Na fotografijama sa petog ,,Montenegro Fight Championshipa“, koji je održan na ,,Imanju Knjaz“ prošle sedmice, strašnija su lica u publici.
Sjaj u očima
Možda je do neadekvatnog izbora mjesta, koje je posljednjih godina postalo utočište skoro svih relevantnih modnih revija, a možda i do proste nevičnosti ovakvim događajima... Tek, u tim prvim redovima najlakše je prepoznati radoznalost na licima. Nalik su djeci pred još neisprobanom igračkom ili istraživačima sa pokusnim kunićima...
Pred njima, sa druge strane kaveza, stoji gladijator koji je istovremeno predmet divljenja i ništa-roba. Pobjednička aura koja ga okružuje „dobaciće“ taman koliko i nekoliko šljaštećih bisera na njegovom šampionskom pojasu. Manje čak i od sjaja očiju publike koja žudno upija dešavanja u kavezu.
U pogledu ljudi okupljenih na „Imanju Knjaz“ titralo je nešto što kaže da shvataju kako su postali dio nečega zabranjenog. I tu dolazimo do ključnog problema, mnogo bitnijeg od moralne pridike ili rasprave o tome da li je borba u kavezu sa tankom listom pravila istinski dostojna čovjeka. Ključno je sljedeće - MMA nije sport, niti ga tako posmatra bilo koja relevantna institucija.
Van zakona
Ne postoji MMA (Mixed Martial Arts) nacionalni savez, niti institucija koja je u našoj zemlji odgovorna za ovu „vještinu“. Ne postoji zato što sport, onaj moderni, koji je u 19. vijeku institucionalizovao Pjer de Kuberten vođen nekim viteškim idealima, mora imati jasan etički kodeks, osnovu i polaznu tačku. MMA je nema, niti je borbe u kavezima mogu imati. To je u suprotnosti sa Olimpijskom poveljom i Poveljom Savjeta Evrope o sportu.
Zato MMA s pravom nije uvršten na listu sportova koje u državi priznaje Crnogorski olimpijski komitet. Kao takav, po Zakonu o sportu, MMA ne može da ima nacionalni savez ili instituciju registrovanu u Ministarstvu sporta. Ovakve aktivnosti, kao što je „spektakl“ na „Imanju Knjaz“, plagirajući sport - kakve li ironije! - na kraju promovišu i sprovode nevladine organizacije!
Zakoni su, opet, vrlo jasni i kažu da borba koja nije u okvirima sporta ne može biti ništa drugo osim obična ulična tuča. Tako je i tretiraju nadležni organi koji su, opet, za ovih pet godina, propustili da po saznanju zabrane ovakve događaje (Inspekcijska uprava) ili ih spriječe (Uprava policije).
Okretanje glave
Zbog svega navedenog Pandorin kavez dobija mnogo šire razmjere od jednog lijepog imanja na obodu opštine Podgorica, koje je ipak mnogo prikladnije za modne revije nego za šaketanje u kavezu.
Preporuke sa međunarodne adrese su jasne, kao i slovo našeg zakona, a borbe se i dalje održavaju, i to reklamirane kao sport! Da ne govorimo o medijima koji o njima izvještavaju kao da su vrhunski spektakli.
Sa strane kaveza iz koje se ne bježi, već se krvari i bori za goli opstanak, stojimo svi, pa čak i kada to preživljavanje znači prećutkivanje, spuštanje ili okretanje glave pred zakonom - našim zakonom.
A sport? Pravi sport, ta vrhunska paradigma života, ipak je mnogo više do toga...
Stojan STAMENIĆ
