Izvod iz predgovora u katalogu Dr Aleksandra Čilikova, istoričara umjetnosti:
„Ikone (grčki: eikon / slika, lik..), kao reprezentativni izraz likovne umjetnosti hrišćanskog srednjeg vijeka, predstavljaju djela sa isključivo religioznom tematikom / likove Hrista, Bogorodice, proroka, svetitelja i svetiteljki, te ilustracije brojnih događaja iz istorije hrišćanstva.
U danas uobičajenoj terminologiji pojam ikone se prvenstveno odnosi na ostvarenja iz domena štafelajnog slikarstva karakteristična, dominantno za umjetnost pravoslavnog Istoka / proizašle iz grandiozne slikarske tradicije vizantijske umjetničke kulture. Zlatno doba umjetnosti izrada ikona predstavljao je period srednjeg vijeka. Nakon propasti Vizantijskog carstva i turskih osvajanja djelova jugoistočne Evrope, Bliskog istoka i sjeverne Afrike, ikona u novim političkim okolnostima ne gubi na značaju o čemu svjedoče brojna djela nastala tokom Novog
vijeka. Umjetnost slikanja ikona aktuelna je i danas o čemu svjedoče i djela – kanonski opravdana, slikarski kvalitetna i sa notom ličnog pečata – koja se predstavljaju publici u kapelici Sv. Mihovila u kompleksu ljetnikovca Buća u Tivtu.”
