Kada naprednu vještačku inteligenciju, zatvorenu u četiri zida, pomiješate sa zlobnim čistuncem i začinite nevinim lopovom, dobićete savršen recept za loš i dosadnjikav naučno-fantastični triler. Upravo to je uradio giganski striming servis Netfliks sa novim niskobudžetnim SF ostvarenjem „Tau“. Poslije ostvarenja Federika D'Alesandra zapamtićete samo tri stvari: iskričavi dizajn kompjutera, glas Gerija Oldmana i neočekivani podatak da je film sniman u Srbiji.
Neprobojna tvrđava
No, da se vratimo na početak. Radnja filma „Tau“ odvija se u budućnosti, a ni u jednom trenutku nije nam eksplicitno pojašnjeno futurističko „kada“. U uvodnom dijelu upoznajemo prevarantkinju Džuliju (Maika Monro), koju iznenada kidnapuje zlikovac u tijelu milijardera (Ed Skrejn).
Sumorni početak, na blic ozaren neonskim svjetlima, miriše na horor. Tri zarobljenika sa čipovima u lobanjama, pokušaj bjekstva kroz mračne hodnike, eksplozija i, konačno, suočavanje sa moćnim Tauom, kom glas daje uvijek fenomenalni Geri Oldman. Riječ je o sistemu vještačke inteligencije koji, između ostalog, kontroliše opakog robota ubicu.
Nakon što su likvidirana dva zarobljenika, ostala je samo Džulija. Iako ne odustaje od ideje da se izbavi iz noćne more, nekako uspijeva da nagovori kidnapera da joj dozvoli da šeta po određenim djelovima neprobojne, kompjuterizovane tvrđave. Prinuđena je da rješava niz zagonetki na dnevnom nivou, kako bi ugrađeni implant sakupio njenu neuronsku aktivnost, a otmičar ispunio misiju - kreiranje ekstremno napredne vještačke inteligencije.
Duplo bjekstvo
Aleks je tehnološki genije, đavolski zgodan po svim komercijalnim standardima. I glumom i likom podsjeća na Kristijana Greja iz „Fifty Shades of Gray“ – franšize koju želimo da izbrišemo iz upotrebljive memorije. Opsjednut čistoćom i svojim projektom, Aleks ne štedi živote. Režiser se ni u jednom momentu nije potrudio da objasni zašto bi neko ko leži na parama otimao i ubijao zbog eksperimenta, umjesto da plati sopstvenu zamorčad. Da li je u pitanju izopačenost ili neka vrsta ludila? Možemo samo da nagađamo.
U Aleksovom odsustvu, Džulija se zbližava sa superkompjuterom i shvata da ovo tehnološko čudo nema nikakvu predstavu o svijetu van zidova digitalne tvrđave. Ovo je još jedan momenat za hvatanje za glavu. Tau, koji je sposoban da kontroliše Aleksovo raspoloženje i otkucaje srca, koji iz ničega porađa vojsku mini-dronova i aktivira robota megaubicu, nema pojma o životu. Tu uskače Džulija, sa prilično lošim odgovorima na velika pitanja o životu, vaseljeni i svemu ostalom.
Negdje na pola, film se pretvara u priču o duplom bjekstvu. Dok je Džulija fokusirana na fizički bijeg, Tau želi da postane više od mašine. Sve ovo je potkrpljeno bušnim dijalozima, pravolinijskom glumom i očiglednim nelogičnostima.
Ipak, da li zbog Oldmana ili činjenice da mašina koja je sposobna da misli za sebe ima neku posebnu čar, Tauov lik uspijeva da nasamari i natjera vas da gledate dalje bez pretjeranog nerviranja.
Tračak zadovoljstva
Ovo ostvarenje nedvosmisleno ukazuje na ljudskost učaurenu u kodovima koji čine Taua, željnog novih informacija i znanja, zlostavljanog od sopstvenog tvorca, radoznalog da osjeti ljubav i poveže se sa Džulijom. Premda dobijamo polovične odgovore na pitanja da li mašina može da voli i razlikuje dobro od lošeg, priču opkoljava previše besmisla s obzirom na to da je ipak zasnovana na naučnim činjenicama.
Iako radnja ima sličnosti sa mnogo fantastičnijim SF ostvarenjem „Ex-Machina“ (Aleks Garland, 2014), svako dalje poređenje je suludo. Garlandovo čedo podarilo nam je kompleksne likove, pametno napisan scenario i finalni obrt, neočekivan u istoj mjeri u kojoj je ovaj kraj predvidljiv. Serviran je srećan završetak, ali to ne podrazumijeva i zadovoljnu publiku, iako je teško sakriti tračak zadovoljstva kada shvatimo da će djelić Taua uspjeti da upozna svijet.
Kada se ova naučno-fantastična jednačina svede do kraja, rješenje je jednostavno. D'Alesandrovo ostvarenje ne može da zadovolji ukus hardkor fanova ovog žanra. Iako je prilično gledljivo, sa sasvim pristojim efektima u odnosu na sićušni budžet, šupljine na svakom koraku sprečavaju da se prepustimo priči i uživamo. Da nije opojnog glasa Gerija Oldmana i crveno-zelenog iskričavog trougla iz kog progovara Tau, ovo ostvarenje bi postalo udžbenički primjer filma za instant zaborav.
Anja DROBNJAK
