Francuzi i Njemci će vam reći: Diznijev čuveni crtać iz 1973. je manje legenda o Robinu Hudu i mnogo više njihova srednjovjekovna bajka o Renaru (za Njemce Rejnardu) Lisici. Volt Dizni bi se složio sa njima - jer dvoumio se kako da napravi animirani o njihovom heroju čitavih 30 godina.
Plemićka hulja
Priča o snalažljivom liscu koja dolazi na dvor kralja lava da rastjera vukove i medvjede bila je poučna poslastica djece feudalnog vremena – ali i vrlo znakovit odraz kolektivne svijesti vjekova za nama.
Nakon što nadmudri hulje i krvnike naroda, Renar postaje jedan od kraljevih najvjernijih ljudi. Pretvara se u jednog od plemića - ali i u kabadahiju zato što obezbjeđuje slobodu samo za sebe i ne uspijeva da promijeni sistem. U krajnjoj liniji - to je i ishodište legende o Robinu od Lokslija. Razlika je samo u tome što je storija o Robinu Hudu „zavijena“ u mnogo romantičniju formu.
Prošlo je tri decenije, dogodio se jedan politički skandal, animator i producent Ken Anderson predložio je Dizniju ono što je bilo tako očigledno: da megapopularnu, radosnu priču o Robinu Hudu uklopi u renarovski milje sa likovima iz životinjskog svijeta. Savršeno je pogodio momenat.
Nakon velikog uspjeha crtaća „The Aristocats“ (1970) Diznijevi savjetnici za marketing željeli su „klasičnu“ istorijsku priču, opet sa životinjama. No, Volt je imao na umu mnogo angažovaniji podtekst...
Brižni revolucionar
Kada je 8. novembra 1973. crtać „Robin Hud“ prvi put prikazan u Njujorku, Amerika je bila potresena aferom „Votergejt“. Predsjednik Ričard Nikson imao je reputaciju skorojevića otuđenog od naroda i kauboja koji je na početku bio previše lak na obaraču, a onda je natjeran u bjekstvo galopom iz Vijetnamskog rata. On je bio i korumpirana figura, simbol neefikasne administracije koja radi nauštrb sopstvenog naroda. Već od ljeta 1973. padao je njegov sistem. Raskrinkalo ga je nekoliko hrabrih novinara.
„Robin Hud“ počinje baš tu: dvojica hrabrih prijatelja, lisac Robin i medvjed Mali Džon, planiraju poduhvat da ukradu porez skupljen od sirotinje od razmaženog lava, princa Džona. To što se priča vrti oko nepravedno velikog poreza nije neka Diznijeva desničarska mantra ili učitavanje liberalne ekonomije. Ključna ideja nije „Robin Hud protiv princa Džona“ već „narod protiv princa Džona“. Odnosno, „narod protiv Niksona“ - pobuna onda kad sistem očigledno prestaje da bude oruđe i ishodište demokratije!
„Robin Hud“ je postao instant hit zato što ni u jednom momentu nije vrijeđao inteligenciju djece i odraslih. Kroz likove životinja iz mračne Notingemske šume, film je prodao ideju da je nekoliko snažnih individualaca dovoljno da se sistem oplemeni i izmijeni iz korijena. Baš takav je Robin: spreman na djelovanje, šarmantan, romantičan, pozitivan i brižan.
Ostavka kabadahije
To što je film ekspresno zaradio tada basnoslovnih devet miliona dolara (i postao do tada najisplativiji Diznijev projekat) za mnoge je bila misterija. Nije imao toliko poseban crtež, nošen je pričom koja je mnogo puta ranije istražena na filmu, rađen je „na brzinu“ - tako da je veliki broj frejmova „iskopiran“ iz prethodnih Diznijevih projekata tehnikom rotoskopije.
Na primjer, čuvena „žurka u šumi“ odbjeglog naroda i ples uz prkosnu i šaljivu pjesmu pobune „Phony King of England“ (izvorno djelo čuvenog pjesnika Radjarda Kiplinga) samo prati iste frejmove korišćene za ples patuljaka iz „Snežane“ ili ples iz „Knjige o džungli“.
Ipak, filmska magija koja slavi odlučnost individualca spremnog na akciju je „gluma“ koja ostaje u pamćenju. Glavni animator Ken Anderson je tu pogodio: tražio je od glumaca da prvo čitaju i snime audio zapise teksta, a onda su animatori na osnovu njihovih glasova i dikcije crtali likove. Tako je nezaboravni razmaženko princ Džon savršeno ispratio izvedbu glumca Pitera Ustinova - kao što je i Robin, dotaknut gizdavošću Brajana Bredforda. Karakterna i otresita lejdi Marijana čak i ,,fizički“ liči na popularnu britansku televizijsku glumicu Moniku Evans, koja joj je pozajmila glas.
Konačan rezultat je apsolutna pobjeda Diznija, Robina Huda i njegovog naroda, koji je baš u vremenu predsjednika kabadahije pronašao jedinstvo i sagradio novi zajednički san, tamo u Šervudskoj šumi. Da li je potrebno uopšte dodati da je pola godine nakon premijere „Robina Huda“ sa vlasti sišao Ričard Nikson - jedini predsjednik u američkoj istoriji koji je podnio ostavku?
