Kad vam neko pomene veliko platno i djevojčicu u crvenom kaputu, male su šanse da odmah ne pomislite na Spilbergovo remek djelo „Schindler's List“ (1993). Kako i ne biste: malo je reći da je crvena boja koja se odjednom prosula kroz crno-bijele kadrove izazvala čudnovatu mješavinu osjećanja. Opet, Spilbergova kultna „scena u boji“ nije jedini dokaz da su pojedine filmadžije i te kako ukapirale koliki značaj i simboliku ova boja može da ima na velikom platnu. Dvije decenije ranije jedan hororistični Englez uključio je crveni kaput na malčice drugačiji, ali jednako šokantan način.
Godine 1973. fenomenalni Nikolas Roeg pustio je glumicu Adelinu Poerio da prošeta po Veneciji u crvenom kaputu i pomuti razum svima koji su imali bilo kakav dodir sa filmom „Don't Look Now“ - od njegovih aktera do nas ispred velikog platna.
Zabibereni start
„Don't Look Now“ vrti se oko bračnog para koji, nakon gubitka kćerke, putuje u Veneciju u potragu za adekvatnim skretanjem pažnje, ali i odgovorima na izuzetno mračna pitanja.
Nikolas Roeg pozajmio je istoimenu kratku priču maestralne engleske književnice Dafne di Morije, koja je deceniju ranije inspirisala Alfreda Hičkoka da završi maestralni „The Birds“ po njenoj hororističnoj noveli.
Roeg se potrudio da „zabiberi“ gledanje već na početku, uvodeći „lagani“ porodični koncept bračnog para (Donald Saterlend i Džuli Kristi), koji se gasi praktično nakon pet minuta poslije gubitka kćerke koja se udavila u ribnjaku.
Tačno je da mnogi najviše pamte ovo ostvarenje po Adelini Poeiro, ali scena davljenja djevojčice u vinilističkom crvenom kaputu - ipak je stvar filmske istorije. Način na koji su ovu scenu „ukleli“ Nikolas Roeg i direktor fotografije Toni Ričmond, prilagođavajući je jesenjem pejzažu punom saspensa, ostaće jedna od glavnih lekcija o tome kako se počinju dobri horori.
Bizarni seks
„A ona famozna scena seksa?“ Da, to se pita svako ko je makar jednom pogledao ovu hororističnu šok bombu... Roeg je zasita osmislio jednu od najbizarnijih scena seksa koju smo imali šansu da vidimo na velikom platnu, ali sasvim opravdano - ne bi li humanizovao bračni par.
Iako su producenti i Donald Saterlend godinama govorili kako se ova scena zapravo „samo tako snimila“, činjenicu da im niko ne vjeruje možemo da pripišemo talentu Roega i fotografa Ričmonda. Štoviše, na premijeri filma u Irskoj, publika nije mogla da vidi scenu seksa. Bila je izbrisana!
Ipak, pored tipično roegovskih zastrašujućih skrivenih scena, ono u čemu je ovaj Englez uspio, a mnogi drugi nijesu, jeste da napravi atipičan horor koji vas ne ućutkuje igrom svjetlosti, krvlju ili tipičnim saspensom - već golim narativom. Prateći bezizlazne situacije obojane tugom i bolom, kroz koje prolazi otac i suprug kog igra Saterlend, publika gubi iz vida sve (ne)realno i počinje da se suočava sa lavirintom emocija, zbog kojih danima neće moći mirno da spava.
Sa većinom kvazimodernih hororora možemo samo da zadovoljimo onaj dio uma koji očekuje neki regularni „prepad“. Sve drugo, mnogo dublje, moramo da tražimo u ovakvim old skul naslovima.
L. MURSELJEVIĆ
FOTO: chrisspicer.blogspot.com / benue.info / telegraph.co.uk
