O njemu je istoričar Andrija Lainović prenio iz Velike francuske enciklopedije:
"Fransoa Lenorman, čuveni francuski naučnik, rođen je u Parizu 17. januara 1837. godine. Umro je u Parizu 9. decembra 1883. godine. Sin je Šarla Lenormana (1802-1859), takođe poznatog francuskog arheologa, koji je godine 1822. bio sa Šampolionom u naročitoj komisiji koju je napoleon sa poznatom ekspedicijom poslao u Egipat. Fransoa Lenorman bio je jedan od najuniverzalnijih i najobdarenijih naučnika svoga doba, mada ga je mašta katkad odvodila suviše daleko. Svoj naučnički rad počeo je studijama iz numizmatike i arheologije..."
Lainović o boravku Lenormana u Crnoj Gori:
"Lenorman je bio u Crnoj Gori 1865. godine i poslije toga objavio je radove iz njene istorije. Od svih ovih radova najpoznatija je knjiga za nas "Turci i Crnogorci", koja se pojavila u Parizu godine 1866 na 423 stranice i 80 strana uvoda. Pisac se služio istorijskom građom, čiji je jedan dio objavio na kraju knjige. Naučna pretenzija sa kojom je knjiga pisana i piščevo ime pribavilo je ovoj knjizi vidno mjesto u našoj literaturi..." (Andrija Lainović, Tri Francuza o Crnoj Gori, Cetinje, 1949, str 11-12)Lenormanovu knjigu "Turci i Crnogorci" prevela je Marina Vukićević, predgovor je napisao akademik Branko Pavićević, a objavio CID iz Podgorice, 2002. godine.
Između ostaloga Lenorman je o Crnogorcima i ovo zapisao:
"Crnogorci imaju, zaista, narav i osobine podjednako čvrste kao i njihove planine. Visoki, stasiti, snažnog zdravlja, a ratnički život koji vode od djetinjstva razvija u njima izvanrednu snagu.
Netaknuti prosvjetiteljskim uticajem Zapada, ali istovremeno i nedodirnuti iskvarenošću koju taj uticaj donosi narodima nedovoljno pripremljenim da ga prihvate; vjekovima odvojeni od ostalog svijeta, Crnogorci su sačuvali u svojoj iskonskoj snazi osobine i vrline svojstvene narodima slovenske rase. Njihovi običaji su neporočni, a vjera žarka. Kao Srbi i Dalmatinci, uz živu i prodornu inteligenciju posjeduju i jedno duboko i uzvišeno poetsko osjećanje, izraženo u pjesmama koje narod prenosi od usta do usta i koje se čuvaju u predanju dugo nakon događajâ koje opjevavaju." (str 10 i 11)
