Progon crnogorskih gerilaca je tek počinjao. Marko Vučeraković piše da je 30. jula u Goliku saznao da su mu, dok je boravio pod Galerijom u najvećoj neizvjesnosti, crmnički „omladinci“ 27. jula zapalili kuću „ne samo moju već i moje braće, a također istog dana zapaljena je i kuća barjaktara Joka Nikovića i rođaka mu Nika Nikovića“.
Dva dana iza toga, 29. jula, „zapaljena je kuća Jovana S. Plamenca“. Vučeraković navodi da je odmah poslije paljevine kuća odvedeno u zatvor na Viru 20 Krnjičana, a tom prilikom je zatvoreno po nekoliko ljudi iz svih crmničkih sela.
Paljevina po drugim selima u Crmnici nije bilo, ali je bilo pljačke i nasilja. Tako su u Lekićima opljačkali nekoliko familija i „sve razlupali po kućama“, potom su odveli nekoliko Lekića u zatvor, prilikom odvođenja su šenlučili plotunima pušaka preko njih, zvona na crkvi su zvonila „na mrtačku“.
„Pljačkali su također po Krnjicama, Vučedabićima, Seoca, Godinje, Limjane i Boljeviće“ („Memoarsko-dnevnički zapisi Marka Vučerakovića“, priredili Jasmina Rastoder i Šerbo Rastoder, časopis Crnogorski anali, br. 7-8, 91).
Progonitelji su do 5. avgusta 1919. počinili strahovite pogrome nad stanovništvom nabrojanih sela („Skrivana strana istorije“, Tom I, 586-587).
Orgijanje „Omladine“
Nikola T. Zec takođe piše o događajima u Crmnici nakon saznanja o dolasku gerilske grupe i prolasku jednog njenog dijela, katunske grupe, preko Donje Crmnice.
„Obaviješten o ovom slučaju štab crmničke omladine, pod komandom kapetana Nika Plamenca, hitno se dao na prikupljanju snaga, da emigrantima zatvori prolaze u Crmnicu. Prolazeći kroz usputna sela u pravcu Sutormana, omladina se ružno ponijela prema stanovništvu onih sela iz kojih se neko nalazio u emigraciji. Ta sela omladina je pljačkala, a hranu i stoku nemilosrdno uništavala. Pucalo se u burad s vinom koje se slivalo niz seoske ulice. Iz straha od ove pucnjave, u selu Limljanima, pokušali su da pobjegnu Mitar Špadijer i Rade Šorović, ali je omladina na njih pripucala i ubila ih“ (viđeli smo ranije da su M. Špadijer i Rade Šorović po svjedočenju M. Vučerakovića ubijeni u Trijež-dolu, S.Č.).
,,Sličan slučaj, nastavlja Nikola T. Zec, dogodio se u Baru sa Mihajlom Nišavićem i Milijom Stamatovićem. I oni su pokušali da se sklone ispred neodgovorne gomile, ali su bili uhvaćeni. Odvedeni su na Topolicu i tamo ubijeni sjekirama od strane vojnika 29. pješadijskog puka, kojim je komandovao potpukovnik Grgur Ristić. U selu Boljevićima teško je isprebijan sin kapetana Mila Petranovića, samo zato što se njegov otac nalazio u emigraciji. Malo, docnije, ovaj mladić i sam je pobjegao preko granice, da se u tuđini pridruži svome ocu. U selu Trnovu, omladina je opljačkala stoku Mila P. Zeca, koji je bolestan ležao na postelji, uz objašnjenje, da ga na ovaj način kažnjava stoga, što je rođak jednog zelenaša, a neće da se od njega odrekne“ (feljton „Zelenaši“, 8. nastavak, neđeljnik „Monitor“, izdanje od 14. oktobra 1994).
Opširnije u Pobjedi.
