I nije to pretjerivanje - dovoljno je zapitati se samo koliko Crnogorki u rokenrolu, ili pop muzici, biste znali nabrojati u vremenu do jugoslovenskih ratova 90-ih. Beti je uspjela sve to da predribla, natpleše i natpjeva - o čemu svjedoči i uspjeh u Americi.
Dokaz
Na fotografiji sa titogradskog „Band Aida“, projekta podrške legendarnom londonskom Live Aid koncertu Boba Geldofa i „produžetku“ sličnog koji je okupljao najveće jugoslovenske zvijezde („Za milion godina“), hvatamo i Beti. Bio je to maj 1985. godine, a lako je prepoznati zidove amfiteatra Tehničkog fakulteta.
Tih godina upravo je Beti pjevala „Miris kosmosa“ na ploči „Zajedno u snovima“ (1988), prvoj snimljenoj u Titogradu i Crnoj Gori - titogradskog benda Jozef K. Od tog albuma nema ljepšeg i boljeg dokaza, koliko je titogradska mladost 80-ih znala da namiriše i supkulturu i alternativu... Baš ta, pjesma u šest i po minuta, je vjerovatno i najdalji domet muzičke generacije jednog prostora.
Beti, rođena Tivćanka, kao studentkinja Muzičke akademije prvo se nametala kao bek-vokal titogradskih bendova - pa taman u vrijeme „Band Aida“ dobila priliku kao glavni vokal grupe Pa šta onda, do tada metal sastava, u kojem je prije nje pjevao Bato Vujošević! Njenim dolaskom su „spustili loptu“, izvodili hitove grupe Eurithmics, Madone... Kratko prije rada na albumu Jozef K. bila je i pjevačica Makadama. Prelomna je bila ta 1988. godina - završila je akademiju, uslijedio je i brak sa sarajevskim glumcom Jasminom Geljom. I odlazak iz Titograda.
Nekako rat to tako posloži, da od rada na kultnom i posljednem albumu Zabranjenog pušenja („Male priče o velikoj ljubavi“, 1989) život skrene ka prvoj ploči Đogani fantastika („Storm“, 1992). U smutnom periodu, pokušaj da Beti lansira solo karijeru išao je isključivo kroz pop vode. Od nastupa na Beogradskom proleću 1993. („Bože moj“), do uskraćene šanse da spremnu numeru zapjeva na Pjesmi Mediterana. Ta nepravda, krajem 1993. godine, je i prelomni momenat odstupnice. Za odluku, da život nastavi u Kanadi.
Rolerkoster
Za Robertu Nikolić, titogradski i crnogorski rokenrol, razvučeni u orkanu jednog opasnog i vremena, bili su tako surov rolerkoster odrastanja. Potrudila se da u Torontu ekspresno završi studije filmske i televizijske produkcije - odatle i šansa da bude muzički direktor mjuzikla „Boyfriend“ na Brodveju... Već dvije decenije rukovodi privatnom muzičkom školom, ali i „Burlington Music Magic“ studijom, u predgrađu Toronta.
Svjedoci ili sudionici titogradske muzičke scene 80-ih, Beti pamte po osmijehu koji je bio tiha patnja mladića jedne generacije. Po čistom i dramatičnom, sanjivom glasu koji je bio savršeno prikladan sint pop eri, nikad do kraja dozreloj u našoj zemlji... Pamte je i po onom da je za sve njih, sve te ekipe iz „Band Aida“, Makadama, Jozefa, Rokade - bila idealan drug. I to se najbolje osjeti u jednom snimku, dostupnom na Jutjubu, kratkotrajnog Montenegro Benda. Tada, početkom 90-ih, sa Sašom Tamindžićem, Milijem Kneževićem i njegovim sinom Nenadom (taman godinu prije nego će Nenad postati Knez sa „Da l' si ikada mene voljela“ na festivalu MESAM) - snimila je verziju velikog hita „Africa“ grupe Toto.
Sa te plaže, i iz te bezbrižnosti što se nakratko otrgla ratnoj realnosi, Beti je vidjela kuda vodi jedan drugačiji put. Sve do Toronta i Brodveja...
Stojan STAMENIĆ
(FOTO: Monografija „Crnogorska pop rock muzika 1954-1991“)
