Svi sa prostora bivše SFRJ, sem ponekog Slovenca, mogli su jedino da prate njegovo, nalik baletu, klasično trčanje. Dominantan na svim distancama, od najkraćih do maratona. On, njegov imenjak Jolović i Andrija Baranin činili su nepobjedivu štafetu koja je 1966. bila prvak SFRJ.
Ljudski i sportski kvaliteti Tomaša Grbovića doprinijeli su omasovljenju i kvalitetu ovog sporta koji je pronosio slavu Žabljaka i Crne Gore.
Njegovim sportskim putem krenuli su i njegovi brat i sestra, Radivoje i Stanija. Potom i trojica sinova Veselin, Batrić i Goran, trećeplasirani na otvorenom pionirskom prvenstvu Poljske početkom poslednje decenije prošlog vijeka koje je smatrano nezvaničnim prvenstvom Evrope za taj uzrast.
Slavu crnogorskog nordijskog skijanja sada održava Goran i njegov sin Aleksandar. Smrt oca i đeda zatekla ih je u Luganu đe će kao trener i takmičar predstavljati našu državu na zimskoj olimpijadi mladih.
Takmičiće i misliti na Tomaša „rodonačelnika“ ove jedinstvene sportske dinastije u Crnoj Gori.
Svaki susret sa njim, neizbježno, bila su sjećanja na slavne dane skijaškog sporta na Durmitoru i žal pomiješan sa ljutnjom zbog sudbine sporta kome je posvetio skoro cijeli život.
