Prve generacije Crnogorskih arhitekata, diplomirale poslije Drugog svjetskog rata, imale su značajnu ulogu u izgradnji novog društva što je bitno podizalo autoritet graditeljskim strukama. Titograd (Podgorica) je bio razoren grad, kao i ratom opustošena Crna Gora.
Intezivna izgradnja stambenih, školskih, zdravstvenih i svih javnih objekata a posebno industrijskih hala je bila vanredna prilika za crnogorske arhitekte. Projektni biroi su državni jer strateške planove razvoja donosi država. Urbanističko planiranje je u povoju, a sa projektom Južni Jadran Ujedinjenih nacija desetine mladih crnogorskih arhitekata ima srećnu okolnost da uz instruktažu eksperata UNDPI-a stiču prva znanja multidisciplinarnog pristupa urbanom planiranju i arhitekturi.
Milorad Mišo Vukotić (1932–1978) je diplomirao na arhitektonskom fakultetu u Beogradu (1957).
Posjeduje čudesnu inspirativnost u svim disciplinama uređenja i izgradnje prostora. Takođe posjeduje jak porodični umjetnički i graditeljski gen. Nakon stručnog usavršavanja u SAD i Londonu, postavlja GUP-ove Ulcinja 1964, Budve 1967. godine. Takođe je nosilac projekta “Južni Jadran” (1967-70) za južnu jadransku regiju.
U Podgorici je projektovao zgradu Vračar (današnja Maša), Blažovu vilu i zgradu nekadašnjeg SDK
Istovremeno učestvuje u svim segmentima struke: urbanističkom planiranju, arhitekturi, pisanju naučnih i publicističkih radova, proučava arhitektonsko stvaralaštvo, istražuje tradicionalnu arhitekturu i graditeljsko naslijeđe. Putuje, skicira i snima arhitekturu Crne Gore i inostranstvu, piše scenarija i lično je sugestivan spiker, voditelj u TV emisijama. Na svim ovim poslovima izrazit je Vukotićev intelektualni i obrazovni metodološki pristup. Aktivni je član u domaćim i međunarodnim asocijacijama.
Na poslovno stambenoj zgradi –“Vračar” (1961) u bulevaru Sv. Petra Cetinjskog, preko puta MUP-a, potencira izražajnu likovnu estetiku, na inače pojednostavljenim fasadama stambenih zgrada.
Rezidencijalna vila Izvršnog vijeća Crne Gore, poznatija kao “Blažova vila” iz 1967. (danas CANU) je jedinstven primjer Moderne na manjem objektu.
Na padini brda Gorica, organski je uklopljena nenametljivim volumenom, blago razuđene gradacije prostora, sa mjerom luksuznije porodične vile. Naglašenih horizontala, ritmički vertikalnim brisolejima, bijelom i bojenom teranovom, prodorima kamenim platnima, ova vila i danas, poslije skoro 60 godina drži visoko mjesto u konkureciji sa savremenom arhitekturom. Ona je paradigma estetike klasičnih materijala u poređenju sa estetikama novih sintetičkih i vještačkih materijala.
Hotel “Belvi” u tada pustim Bečićima, pri brdu Zavala, zbog svoje prostorne izolovanosti, nije mnogo poznat. On je demonstracija Vukotićeve sklonosti ka sintezi urbane pozicije objekta, njegove organske arhitektonske strukture, sa sekundarnim elementima koji obogaćuju konstruktivističku i funkcionalnu arhitekturu objekta u kreativnoj gradaciji sa kamenim platnima kao replikama stjenovitog brda.
Projektovan u modularnom sistemu, vještom rukom, objekat je razdvojen u dvije srasle cjeline. Multiplikacijom prostorne modularne jedinice po horizontali i vertikali sa ritmičkim smicanjima gradira građevinu kao samoniklo izraslu u Bečićkom pejzažu. Krajnje originalno Vukotić je izbjegao horizontalne strukture hotela koji su tada rađeni u blokovskom nizu svuda na primorju.
Zgrada nekadašnjeg SDK u Podgorici
Njegov objekat SDK (izveden posthumno 1981) je izvjesni period predstavljao novi pečat Titograda. U ulici Novaka Miloševa, u bezličnom prostoru, ostalom poslije bombardovanja, Vukotić interpolira čudnu građevinu SDK, razuđene strukture, oslobođenog prizemlja sa prodorom uličnog partera grada, što je neočekivan urbanistički iskorak. Arhitektura je sa dosta zatvorenih fasada, geometrizirana, jakih kubusnih vertikala, nekonvencionalne forme, sa prozorskim nizovima nalazeći vezu sa tradicionalnim prozorima na okolnim kućama te kreativno, suptilno smiruje monumetalnost razuđene izražajne arhitekture.
Vukotićeva graditeljska djela su sinteza urbanizma i arhitekture.
Svojim ličnim svestranim djelovanjem Vukotić je podigao ugled profesije, posjedovao je sve odlike i karakteristike akademskog stvaraoca.
Kao da je velikim majstorima zacrtana tragična sudbina, umro je iznenada u 46-oj godini života.
Za kratko vrijeme od dvadeset godina ostavio je veliki stvaralački doprinos. Kolege koje su sa njim radile kažu: “Vjeruj, takav se rodi jedan u sto godina”.
Lijevo: Mišo Vukotić Desno: arh. Mišo Vukotić arh. Periša Vukotić, Mišov stric, Nataša Vukotić arheolog Mišova supruga
Vukotići s Čeva, nijesu samo značajna istorijska porodica. Oni su naglašeno artistička porodica značajnih i uspješnih arhitekata i umjetnika.
Arhitekta Periša Vukotić i brat mu od strica Đuro (studirao arhitekturu), sinovi su vojvode Stevana i unuci vojvode Petra, tasta kralja Nikole I Petrovića. Perišin brat Mihailo je poznati slikar prve polovine XX vijeka.
Đurov sin je Miodrag Mišo Vukotić a njegova ćerka Marta Vukotić Lazar je prvi profesionalni istoričar, teoretičar i kritičar arhitekture u Crnoj Gori. Mišova braća od strica Stevan i Vukota-Tupa, sinovi Periše su arhitekte generacijski vezani sa Mišom.
