Iz štampe je izašao 47. broj Komune sa bogatim programskim sadržajem o muzičkom nasljeđu Podgorice i dijelom onih koji su ostavili traga u muzičkom životu Podgorice i Crne Gore. Broj je objavljen na povećanom broju stranica i već se nalazi na prodajnim mjestima i kioscima za štampu u svim crnogorskim gradovima.
Novi broj Komune počinje uvodnikom uredništva u kojem se ističe da ovaj “tematski broj o kulturi sjećanja na muzički život u Podgorici na primjeren način govori da je muzika relativno zanemarena, posebno u poređenju sa književnošću i vizuelnom umjetnošću iako je prethodno vrijeme proizvelo značajan broj muzičkih intelektualaca, nekoliko izuzetnih kompozitora i brojnih izvođača različite vrste muzike i da je muzička oblast na žalost nedovoljno istražena...”
Crnogorska muzikološkinja, Vesna Ivanović, koja je bila i stručna konsultakinja u izradi broja, stranice je posvetila muzičkom životu Podgorice, ličnostima koje su ostavile trag, nastanku muzičkih institucija i pjevačkih društava, počecima organizovanih oblika muzičkog života u Podgorici, prvom pjevačkom društvu “Branko”, koje je osnovano daleke 1892. u Knjaževini Crnoj Gori, njegovoj nemjerljivoj ulozi između dva svjetska rata u muzičkom životu Podgorice, kao i nastanku i razvoju instrumentalne muzike u Podgorici koju su prvenstveno donijeli češki muzičari.
Ona takođe podsjeća da je za vrijeme kraljevine Crne Gore među muzički obrazovanim ljudima bio veoma mali broj Podgoričana jer je “muzika shvatana kao zabava”, ali u tekstu o Aleksi Ivanoviću, nekadašnjem veoma talentovanom muzičaru i organizatoru cjelokupnog muzičkog života međuratne Podgorice ističe da je “čovjek kojem duguju zasluženo mjesto”.
O zaboravljenoj ličnosti Iliji Zlatičaninu, prvom dirigentu i horovođi u Podgorici koji je iz Beča donio klavir i harmoniku a koji se smatraju prvim instrumentima u Crnoj Gori piše Rijalda Ramusović u tekstu pod naslovom “Na sahrani mu pjevao hor”.
Po strukturalnoj formi, sevdalinke su vrlo složene pjesme, ispunjene osjećajima koje se tradicionalno izvode sa dosta strasti i emocija, a takav je slučaj i sa onima koje su nastajale u staroj Podgorici, piše mr Sait Šabotić u tekstu pod naslovom “Otkrivanje duše“.
O gradskim pjesmama iz Stare Podgorice koje u sebi nose nešto specifično-svoje piše etnomuzikološkinja Gordana Ćetković u tekstu pod nazivom „Stvorene iz duše“. Iz muzičkog notesa Cula Marića publikovan je tekst sa naslovom „Duboko i čisto ljubavno osjećanje“, takođe o gradskim pjesmama stare Podgorice kao muzičkom narodnom blagu jer su specifične po duhu i dahu ponikle iz sredine koja je gajila tradiciju skladnog suživota Podgoričana.
O horu „Stanko Dragojević“, koji je bio stožer okupljanja iskusnih i mladih ljudi svih profesija u tekstu „Institucija za ponos i poštovanje“ piše Milorad Mićo Miranović koji takođe potpisuje i članak u kojem ističe da se Podgorica u muzičkom smislu ne smije i ne može posmatrati izolovano već kao dio ukupnog prostora Crne Gore uz napomenu da je Ksenija Cicvarić najbolji i njljapši izdanak podgoričkog sevdaha.
O muzičkom obrazovanju u Glavnom gradu piše prof. dr Sonja Marinković koja naglašava da je Umjetnička škola za muziku i balet „Vasa Pavić“ i Muzička akademija koja je djelatnost prvo započela u Podgorici predstavljaju stubove razvoja muzičkog obrazovanja u Crnoj Gori.
Prof. dr Marinković takođe piše u ovom broju Komune i sjećanje na Jelenu Manju Radulović Vulić kao osnivačicu i prvu dekanicu muzičke akademije u Titogradu u tekstu „Životni put i djela dostojni poštovanja“, dok dr Jelena Jovanović-Nikolić potpisuje prilog o kompozitoru Boru Tamindžiću sa naslovom „Folklor jezgro kompozicija“ koji je sebe prezentovao kao jednog od prvih kompozitora primijenjene muzike kod nas, kao i tekst o punoljetstvu Muzičkog centra, kao krovnoj instituciji muzičke kulture u Crnoj Gori.
U tekstu o Radovanu Papoviću, neobičnom čovjeku snažne volje, temperamenta i entuzijastikoji je predstavljao stub muzičkog života Podgorice piše Neda Marković u tekstu „Pregalac kulture, estetike i etike.
Komuna u ovom broju iz pera Tijane Jovović podsjeća na još jednog sjajnog podgoričkog muzičara i to Igora Perazićau tekstu pod naslovom „Virtuoz na violončelu“.
O sudionicima brojnih muzičkih manifestacija i muzičkog života Glavnog grada piše Šukrija Žuti Serhatlić u prilogu pod naslovom „Ostavili dubok trag u muzičkom životu Podgorice“, a Maja Popović o KIC-u „Budo Tomović“ koji je decenijama gajio, stvarao i podržavao muzičke talenteuz naglasak da su mnogi podgorički muzičari odatle krenuli dalje u razvijenije sredine gdje su nastavili da se školuju i započinju svoje međunarodne karijere.
O kraljici podgoričkog meraka Kseniji piše Radmila Uskoković-Ivanović koja u članku „Slavuj sa Ribnice“ napominje da je čuvena interpretatorka narodne muzike ostavila neizbrisiv trag na umjetničkoj sceni ne samo podgoričke, crnogorske, nego i jugoslovenske scene. Ona je autorka i teksta „Tamo đe ognjišta dime“ koji govori o Ljubomiru Ljubu Đuroviću, pjevaču i kompozitoru koji je postao legenda za vrijeme kratkog života i ostavio pjesme za sva vremena.
Takođe, Stojan Stamenić u tekstu „Pamtiće se do vijeka“ piše o Zoranu Kaleziću za kojeg naglašava da je „Podgorica-Titograd bila mjesto u kom se kalio Zoranov karakter,zaokružio njegovsenzibilitet u kojem se, sa čvrstim uvjerenjem stalo ispred teških, ali plemenitih životnih izbora“, a Enisa Harović potpisuje tekst „Ostala je pjesma moja“ kao sjećanje na nekadašnju podgoričku divu sevdaha Šefiku Novaković koja nikada, čak, nije ni dosanjala svoj nosač zvuka.
Novi broj Komune donosi i sjećanje Željka Milovića naslovljeno „Željo moja Podgorice“ a koje govori o Bojanu Bajramoviću, nekadašnjem jednom od najomiljenijih crnogorskih muzičara.
Ovaj broj Komune zatvara prilog „Balerina u muzičkim analima“ istog autora o Makadamu - kultnom podgoričkom bendu koji je ostavio dubok trag u muzičkom životu kako Podgorice, tako i Crne Gore i cijelom prostoru ex Jugoslavije.
I ovaj broj Komune uredio je Amer Ramusović, dok je za dizajn i grafičko uređenje bio zadužen Voislav Bulatović.
