To što ovdašnja ekonomska, akademska i univerzitetska pamet, poslovna zajednica, raznorazni strateški instituti, civilno društvo, titulari znanja i zvanja javnih finansija, ali i mnogi pozvani, većinski ćute kada je Maršalov plan u pitanju, nije predmet ovog teksta.
Naravno, nije ni margina teksta, a ni naše društvene zbilje - ćutnja, ta “mudra ćutnja” koje se naslušasmo nakon 30. avgusta 2020. godine. Motiv teksta nijesu ni ekonomsko-socijalni parametri niti nužne determinante pompezno najavljenog Maršalovog plana, već je riječ o pitanjima konteksta, ambijenta, vrijednosti i političke stvarnosti koja generiše i najavljuje plan - Evropa sad!
Političko-populistički projekat
Naime, ovaj političko-populistički projekat ne možemo posmatrati izolovano van vrijednosti, svjetonazora, ideologija i politika, uzroka i posljedica djelovanja aktuelne Vlade Crne Gore.
Prirodno, i jedino samo tako, kazalo bi se da je Evropa sad slijed utvrđenih principa, normi, kulture, standarda i svega onoga što se zbirno naziva evropskim vrijednostima. U logičkom režimu povezivanja sudova za zemlju koja je prednjačila procesima pristupanja EU na Zapadnom Balkanu, zaključno sa 30. avgustom 2020. godine logika bi bila ta.
No, avaj, aktuelni svetosavski “oslobodilački” režim ničim stvarnim i suštinskim ne haje za ono što se naziva i prepoznaje civilizacijskim evropskim nasljeđem, sistemom ili čime li još… Argumenata takvog (ne)činjenja je dosta, i previše, za jedan ljudski život i njegovu nemoć da smisaono apsorbuje toliku količinu paradoksa, antilogike, vjerskog radikalizma i mitološke zaparloženosti magle epike koja nikad ne bješe na meniju evropskih uljuđenih političkih zajednica.
I sad - Evropa sad. Malo ili mnogo kasno? Kako god, jasno je da je riječ o populizmu Vlade i partije u nastajanju, sa sve njenim markentinško - demagoškim bildovanjem u političkom kopiranju, u susjedstvu već viđenih, grafikona, procenata, statistika i medijskih kampanja.
Jalova taktička stanica
Sjetili se Evrope kad je došla voda do poda, kad su se ispila tri litra reformskog ulja i olizale sve svetosavske kašike. Pa, pošto se brda ne pomjeriše snagom vjere, hoće se - Evropa sad. Ne bi to možda bilo ni loše, da taj putni pravac nije tek jalova taktička stanica nasljeđa predpolitičke magistrale iza koje nakon svega ostade kulturološka pustoš megalomanskih projekata velikodržavlja nacionalne sabornosti.
Evropa sad u političkom smislu tražila bi vidljiv i jasan otklon od svega tooga. No, ne nikako u slučaju ove Vlade. Naprotiv. Oni žele ukinuti 9. maj, slaviti osuđene ratne zločince i njihovim imenima krstiti nove ulice. I onda, bez otklona i stida - Evropa sad.
Pa, da im se vjeruje!? Zašto i sa kojim političkim kapitalom? Da li je politika netransparentnosti, kršenja Ustava i kontinuiranog derogiranja zakona i duha onoga što civilizacijski čini evropsko nasljeđe, sa ruganjem građanskom društvu, ono što se plagirano želi demagoški prodati pod naslovom - Evropa sad?
Elem, u takvim političkim vrijednosnim izrazima koje baštini, kontroliše i generiše svetosavski radikalizam, u takvom parasvijetu u kojem ni jednu noć ne izdrži politički stav, gdje se sa državom kocka zbog tri prsta šake vlasti – kazali bi da je, sa aktuelnom političkom vladajućom apostolskom “(is)postavom”, apsolutni znak jednakosti između polova - Evropa sad i Evropa nikad.
Prizivahu ovdašnji projektanti Maršalovog plana nobelovsku pamet za pomoć i potvrdu svoje nakane. Podsjetimo, čisto primjera radi, i na Pola Romera, dobitnika ove nagrade 2018. za ekonomiju (konkretno, za rad o održivom rastu) koji je dao ostavku na mjesto glavnog ekonomiste Svjetske banke, rekavši da nikad u svojoj karijeri nije vidio eksperte koji su u stanju toliko da lažu o stvarima koje je lako provjeriti.
