Trula Evropa, evropska trulež – svejedno! Ukupna i očekivana efikasnost potencijalno pozitivnog političkog i drugog evropskog djelovanja na prostoru bivše Jugoslavije, od samog početka jugoslovenske drame devedesetih, ne samo da je ravna nuli, nego i toliko uvredljivo retardirajuća da je sramota pominjati. Bilo je odmah više nego uočljivo da se u jugoslovenskim sukobljavanjima devedesetih Evropa drži gotovo iste vjerolomne logike kojom je žrtvovana mala Crna Gora 1918. godine, a debelo bila nagrađena teritorijalna i druga halapljivost sjevernog crnogorskog susjeda. Srpski zločini u Bosni i Hercegovini ne samo da su gotovo četiri godine tolerisani, nego pod vidom navodnog evropskog strahovanja od mogućnosti stvaranja islamske države na Balkanu, zabranjivan uvoz oružja bosanskim braniteljima, uz (zamislite?) toliku velikodušnost ujedinjene evropske gospode, koja je tolerisala humanitarnu pomoć polumrtvom bosanskom življu.
Glavni lik ili najveći meštar sviju hulja, tvorac rata i mira na Balkanu Slobodan Milošević, dugo ostaje izvan opsega moguće negativne evropske akcije jer, zaboga, ko će udariti na osobu koja predstavlja ključ svih dešavanja na Balkanu, a da pri tom balkanske prilike ne učini još složenijim i zapetljanijim? Otvoreno jačanje pročetničkih i ukupno fašisoidnih tendencija iz Srbije gotovo da se smatraju redovnom demokratskom reakcijom na ostatke dojučerašnjeg relativno tvrdog jugoslovenskog komunističkog rezona karakterističnog za titoistička vremena.
Da nije ujediniteljskoevropska uloga u mogućem današnjem razrješavanju još uvijek nemirnog balkanskog tla, u odnosu na devedesete, išta promijenjena? Sve zavisi, poručuju Evropljani svojim navodnim balkanskim prijateljima od vas samih, od tempa vaših osvajanja demokratskih reformi i standarda i tako redom. Da li se ta ista humanistička Evropa i jednog trenutka umije zapitati mogu li državice poput Bosne i Hercegovine, Crne Gore ili Makedonije, koje grcaju pod neskrivenim imperijalnim pritiskom iz Srbije, baš komforno i samostalno raspolagati vlastitom sudbinom? Ne treba ni jednog trenutka zaboraviti činjenicu da je dosadašnja vlada Zdravka Krivokapića, nastala nesumnjivo hiperaktivnom djelatnošću nacišovinističke crkve Srbije, ali ne manje proizvodom ambasadorske Kvinte, dakle zbirke subjekata koji predstavljaju kvintesenciju današnje Evrope?
Ostavimo, bar za sada, odvratnu evropljansku hipokriziju po kojoj su okupatorskoj crkvi Srbije, primjera radi, u Crnoj Gori ugrožena vjerska prava, uz više nego jasnu takođe evropsku svijest da je Crkva Srbije najobičnija ruska špijunska filijala, pa razmotrimo konačno u kakvom položaju je danas grčevita crnogorska borba za građansko drušvo bez koga nema ne samo evropskih integracija nego ni elementarnog progresa. Kako je lako, i naravno brzo, Crna Gora, kao dugo vodeća među kandidatima za EU, izgubila direktorat i ako je odavno otvorila bukvalno sva potrebna poglavlja? Ne pominje se slučajno, i opet odavno, Srbija sa Crnom Gorom kao vodeća u lancu za prijem u EU, i ako se bar po broju do sada otvorenih poglavlja, dvije države ne mogu porediti.
Da nije Crna Gora članica NATO alijanse, zahvaljujući svojevremenom energičnom ličnom angažovanju Mila Đukanovića, današnji bi međunarodni položaj Crne Gore, pri postojećoj ravnodušnosti EU, bio prilično upitan. Naravno da tješi činjenica da je današnje javno mnjenje u Crnoj Gori, u odnosu na vrijeme nekadašnjeg potencijalnog referenduma o učlanjenju Crne Gore u NATO, neuporedivo zrelije. Samo je visok procenat današnjih pristalica NATO i Evropske unije u Crnoj Gori garancija da se Crna Gora neće ponovo u budućnosti survati u vode srpskog nacifašizma kao u slučaju kvinslinške vlade Zdravka Krivokapića.
Da se rušenje kvinslinške vlade Zdravka Krivokapića ni u kom slučaju ne može pripisati evropskom uticaju, čak naprotiv, već prije svega sačuvanim ostacima crnogorskog građanskog društva, gotovo da ne treba obrazlagati. Sam pokušaj, da ne govorimo moguće formiranje manjinske vlade odlučan je korak u pravcu daljeg sprečavanja napredovanja šovinističkonaciklerikalnog nauma zatucanog bogomoljca i manipulatora Zdravka Krivokapića. Očajnički ulični protesti odavno ideološki ogoljenih Demokrata prevashodno su krik za izgubljenom totalnom srpskom upravom nad Crnom Gorom, koju je pokušavala da ostvari Krivokapićeva vlada, sastavljena samo od Srba s koca i s konopca, nego što je to tobožnja težnja za poštovanjem izborne volje građana od prije nešto više od godine. Pa što i da se bukvalno ispoštuju rezultati prošlogodišnjih izbora, pitanje je da li u tako stvorenoj skupštinskoj većini ima ljudskog materijala za ma kakvu neklerikalnu, dakle civilnu vladu?
