Nije Aleksandar Vučić njen kreator, mnogo prije njega u Memorandumu SANU data je vizija te sulude fikcije koja će o jadu zabaviti mnoge narode na Jugozapadnom Balkanu, a bogami i Srbe same. Vučić je samo nosilac političke prakse ideologije „srpskog sveta“ sa prepoznatljivim karakteristikama fašističke tehnike vladanja.
Jedna od bitnih karakteristika njegove vladavine je spoj kulta mitske prošlosti Srba i selektivne tradicije, sa autokratskim načinom vladanja. Kult tradicije napunjen izmaštanim mitovima i zabludama i upakovan u ideološku fikciju „srpskog sveta“ postaje pogonsko gorivo za destruktivno i iracionalno ponašanje sljedbenika te fikcije.
U propagandnim radionicama
Propagandnim tehnikama, uz pomoć podaničkih intelektualaca, demonizuju se drukčijemisleći, stvara se stanje nerelanosti, ukorjenjuju se opasna i lažna uvjerenja, kako bi izmanipulisana masa bila spremna za anticivilizacijsku destrukciju.
U propagandnim radionicama laži ubija se istina, a laži, podvale i poltronstvo postaju biznis za korumpirane intelektualce koji se trude da istoriju pretvore u propagnadu. Na taj način Vučić pokušava spojiti osvajačku politiku Nemanjića iz 13. vijeka sa njegovom imperijalnim ciljevima u 21. vijeku. Od Kosova do Košara.
Vezivno tkivo takvog spoja nijesu istorijske činjenice, nije istina, nego priređena prošlost za potrebe fašisoidne prakse.
A zna se, da je i Hitlerov naconalsocijalistički pokret izrastao iz njemačkog narodnog pokreta čiji su zagovornici težili povratku tradicijama mitske Njemačke srednjovjekovne prošlosti.
Strategijski cilj ideologija „srpskog sveta“ na prostorima „bivših“ i sadašnjih Srba na Jugozapadnom Balkanu zasniva se na konstrukciji istorije, svrgavanju istine, nametanju izmišljene prošlosti uz obavezno brisanje nezgodnih činjenica. Ideologija „srpskog sveta“ (čitaj Velike Srbije) nije ništa drugo nego „trojanski konj“ velikosrpskog fašizma da, pod izgovorom zaštite navodne ugroženosti Srba na Jugozapadnom Balkanu, ostvari granice Karlobag - Virovitica.
Politički konstrukt o tzv. ugroženosti Srba, ima za cilj da izazove masovni osjećaj nacionalnog poniženja, koji bi poslužio za zloupotrebu mase izmanipulisanih, radi osvajanja prostora etnički čiste-odabrane nacije.
Populizam i sabotiranje kritičke misli
Javnosti se nameće lažna tvrdnja da su građani inficirani velikosrpskim fašizmom nepoželjni zato što su Srbi, a ne zato što su inficirani.
U fašističkoj varijanti Vučićevog obrazovnog sistema sve se više nameće potreba za kolektivnim ponosom namitsku prošlost, u kojoj nema mjesta čak ni za Desanku Maksimović. Škole i univerziteti prije svega treba da indoktriniraju nacionalni ponos prema velikosrpskom klero-nacionalizmu i tradicionalizmu i da kreiraju novu stvarnost oblikovanu po volji Vođe.
Kao i svaki fašizam i ovaj se oslanja na selektivni populizam u kome građani gube delegiranu moć, narod postaje „teatralna fikcija“, a parlament „gluvo mesto za manipulaciju“.
Ukratko, fašistička politika velikosrpske ideologije mitologizuje prošlost, stvara eroziju nacionalne baštine kojapostaje oruđe za ostvarenje političkih ciljeva.
U Vučićevoj političkoj praksi dominira anti intelektualizam, hijerarhija, diskriminacija, uz vidno odsustvo vladavine prava i pravnog reda.
Politička praksa Aleksandra Vučića sabotira kritičku misao koja počiva na činjenicama, a prihvata lobotomirane „eksperte“ koji građanima nameću lažnu „nauku“ kao konačnu istinu. Oni lansiraju teoriju o „čistom genetskom kodu srpske dece“, oni „dokazuju“ da su Srbi na Jugozapadnom Balkanu svuda ugroženi, a po pravilu ugroženi su svuda gdje oni nijesu u mogućnosti da ugrožavaju državu u kojoj žive i pripadnike drugih nacija.
Fanatička retorika
Algoritam prema kojem funkcionišu diktatori, pa i sam Vučić, je fanatička retorika i strasna želja da se nešto kaže. Učestalim monološkim dijalozima sa samim sobom, na televizijama sa nacionalnom frekvencijom, Vučić demonstrira nov vid mentalnog nasilja nad kolektivnim razumom nacije, gdje nema mjesta zdravom kritičkom mišljenju.
I Hitler je računao da je „receptivna sposobnost masa veoma ograničena, a njihovo razumijevanje malo, dok im je zaboravsnost, sa druge strane, izuzetno velika“. U tome je Vučić prevazišao uzore propagande Trećeg rajha. On se ne obraća razumu mase, već emocijama, izbjegava sukobe argumenata, njegova rasprava se svodi na ideološki sukob NAS - odabranih i NJIH – izdajnika. Takva politička praksa degradira informativne prostore i guši stvarnost.
Neprekidne manipulacije biračkim tijelom, jednokratnim novčanim davanjima, selektivnim pojeftinjenjem, uzaludnim obećanjima, konstrukcijom teških situacija na unutrašnjem i spoljnom političkom planu, imaju jedini smisao da korumpira biračko tijelo i da sebe prikaže herojem nacije koji je uspješno spašava od problema koje, najčešće, sam kreira.
Vučić preuzima ulogu institucija, vladavine prava i pravnog reda u državi. On postaje „institucija“ koja potire sve institucije pravne države i njene represivne i imunološke podsisteme.
U suštini velikosrpske ideologije, kao i kod svakog fašizma, jelojalnost etničkom identitetu i priređenoj tradiciji za potrebe tih ciljeva. Odabrana nacija dobija imperijalni karakter i postaje nosilac ostvarenja političke fikcije vođe izmanipulisanih građana.
Jasna ideološka matrica
Politika Aleksandra Vučića prema Crnoj Gori najbolje oslikava pokušaj potčinjavanja, diskriminacije i potiranja crnogorskih nacionalnih entiteta od strane klero-fašističke velikosrpske dominacije.
Postojanje duhovne, kulturne, nacionalne i državotvorne slobode Crnogoraca je za velikosrpski fašizam ugrožavanje Srba u Crnoj Gori. Do izražaja dolazi jasna ideološka matrica te političke prakse da Srbi prestaju biti ugroženi samo onda, kad su u poziciji da ugrožavaju druge.
Posljednje dvije-tri godine Beograd ne pominje ugroženost Srba u Crnoj Gori?
Velikosrpske vođe se odnose paternalistički prema crnogorskoj državi, kao da je ona njihov privatni posjed. Njihova primitivna osionost iskazuje se direktno izjavama lidera Srbije „mogli smo sprečiti referendum u Crnoj Gori“ ili Vučićeva „da sam ja bio predsednik Crna Gora ne bi otišla“. Neprestano se angažuju timovi režimskih eksperata da urušavaju, prisvajaju, potcjenjuju svaki sadržaj viševjekovnog državotvornog trajanja Crne Gore i Crnogoraca.
Jedan od „izvođača radova“ primjene velikosrpskog fašizma u Crnoj Gori doktor istorije A. Raković, onomad izjavi da već dvadeset godina radi u Crnoj Gori i da „će Crna Gora biti najpomirenija kad u njoj budu svi Srbi“.
Duhovno, etničko i kulturno nasljeđe Crnogoraca godinama je izloženo etnocidu i kulturocidu od strane velikosrpske „naučne“ misli, koja prisvaja, falsifikuje i baštini kao svoje, sve što joj se sviđa iz crnogorskog nasljeđa.
Helikopterima se donose crkve po brdima crnogorskim, borbenim helikopterima se ubacuje vladika SPC u pancir ćebetu u Cetinjski manastir. U centru Beograda se pali zastava na Ambasadi Crne Gore...
Zanimljivo je da Vučić skoro nikada nije izgovorio riječ Crnogorac, ali se zakleo da dok je on živ Crna Gora neće upravljati Srbijom kao što je to bilo prethodnih 30 godina.
I dok se Vučić kune da u Srbiji nikada neće biti ono što nije nikada ni bilo, uporno i tajno radi da u Crnoj Gori ne bude nikada više, onoga što je uvijek bilo - Crnogoraca i njihovog identitetskog nasljeđa.
I da Crnogorci neće upravljati ni u crnogorskoj državi!?
U Crnu Goru šalje timove tipa - Dajkovića, Pavićevića, Rakovića, Bokana…i ogroman kapital da preumljava Crnogorce, da ih na sljedećem popisu bude što manje.
Prijetnja
Vučić proglašava „srpski svet“ dominantnom nacijom na tzv. „etničkom prostoru srpskog roda“ koji je, po njemu, etnički prostor države Srbije?! To je školski primjer kako fašistička politika prisvaja zamišljeni etnički prostor „čistog srpskog genetskog koda“ kao dio svoje države „od Hjustona do Vasojevića i od Zvornika do Obrovca“.
Gdje „Hjuston“, očigledno, služi da prikrije jadac.
Nije najveća opasnost postojanje ovakve političke prakse koju sprovodi beogradski autokrata. Opasnija je prijetnja da ta praksa bude prihvaćena kao normalnost.
Crnogorci se još uvijek ponašaju kao da nijesu svjesni da njihovo milenijumsko trajanje, velikosrpski klerofašizam briše iz istorijskog pamćenja kao falsifikat, sa namjerom da ih ponovo upiše u „matične knjige Srba“.
Za uzor im nude spomenik u Pljevljima „Hitlerovom pravoslavcu“ patrijarhu SPC Varnavi Rosiću.
Davljenje Crne Gore dešava se pred očima savremene Evrope koja nikako da shvati da je to u Crnoj Gori samo pokazna vježba za dominaciju velikoruske i velikosrpske imperije na jugu Evrope.
Ako se ne zaždije Lovćenska luča i ne zazvone zvona sa Olimpa crnogorskog, mračne sile beogradskog autokrate mogu krenuti u pohod na zli put bez povratka.
