Jedan od dovoljnih razloga zašto je važno pozorište jeste činjenica da pozorište predstavlja oblik kolektivne terapije u kome autori, izvođači i publika makar na trenutak dolaze u stanje pomirenja i razumijevanja. Pozorište kao idealna zajednica koja u simboličkoj ravni stvari postavlja na svoje mjesto. Stvari kroz politiku ili ljubav, teme koje su po Alenu Badjuu dugo vremena u pozorištu kao izrazito tragičkoj ili epskoj umjetnosti bile jedine ili kako zaključuje teškoće da se uvede ljubav u politiku.
U realnosti je sasvim drugačije, vrlo često ništa nije na svom mjestu. Društveni konsenzus rijetko se postiže, tabori, struje, pozicija, opozicija, klanovi, interesi. Društveni progres i društvena pravda kao nostalgični narativ nepouzdanog značenja ili prostor utopije. U toj i takvoj prenapetoj realnosti današnjice čitamo dramske klasike. Sasvim dobro pristaju savremeni kostimi mnoštvu vlastodržaca iz Eshilovih ili Euripidovih tragedija. I koliko god da idemo dalje, od Šekspira ili zaboravljenih pisaca poput Alfreda de Misea, pa do Brehta, svjedočimo uvijek isto – stvarnost. Imena našeg vremena, ličnosti svijeta politike, njihovu bahatost, licemjerstvo, zle namjere. Poput imena vojvode Aleksandra de Medičija u drami Lorencačo pomenutog Alfreda de Misea i predstave Jugoslovenskog dramskog pozorišta u režiji Borisa Liješevića. Kada gledate predstavu danas čudom se čudite svaki put na pomen imena Aleksandar, i pitate se da li je moguće da komad pisan 1834. godine prepoznaje današnje vladare, od kojih se jedan eto baš isto zove Aleksandar. Firenca XVI vijeka, u kome je smještena radnja komada i vrijeme gledalaca, Beograda i Srbije XXI vijeka. I kao što uvijek biva u dobrom pozorištu, fascinantno preklapanje vremena pisca u kome se on igra sa vremenom, vrijeme u kome radite predstavu i vrijeme njenog života ili izvođenja, pokaže se kao jedno. Uvijek aktuelno i uzbudljivo. Konkretno kod Lorencača to su teme republike, revolucije, patriotizma, vlasti i časti.
Osim takvog repertoara koji uporište traži u nasljeđu prošlog, njega čine i savremeni pisci, kao i autori koji stvaraju postdramsko pozorište, u kome je klasični dramski tekst samo jedan od mogućih elemenata za predstavu ili ga uopšte nema, nego se iz dokumentarnog materijala stvara pozorišna predstava. Veza između pozorišta i politike proizvodi različite forme izvedbenih umjetničkih političkih praksi. Neki od njih mogu postati katalizator budućnosti ili zajednička platforma za promjenu. Nešto poput pametne politike koja u potencijalu pozorišta za istinsku kritiku društva pronalazi razloge za podršku dramskom stvaralaštvu, i kulturi u cjelosti. Problem nastaje ne samo kada te podrške nema, već i onda kada sama politika postane u velikoj mjeri teatralizovana i dramatična, sa porukom da je ona sama teatar. Teatar vidljivih i nevidljivih aktera, umišljenih ili stvarnih autoriteta, stečenih ili oduzetih funkcija, žala za oduzetim ili pira nad dobijenim. Građa ili stvarnost idealna za umjetnike, pisce ponajviše. Fakcija ili fikcija, direktnost ili eskapizam, bavljenje najboljima ili bavljenje prolaznim likovima, punoća zajednice ili paralelne stvarnosti, kič ili ljepota, istinito ili lažno, uvažavanje ili nametanje. Životni ili politički izbori komplikovaniji od izbora naslova za pozorišni repertoar.
Pozorište za razliku od politike ništa ne plaši. Dobri naslovi u pozorištu ili dobri pisci nikada, kako kaže Piter Bruk za Šekspira ne presuđuju, već daju beskrajno mnogo gledišta s njihovom punoćom života, ostavljajući pitanja otvorenim za humanost i inteligenciju gledaoca. Pojmovi koji onoliko nedostaju političarima, jer uglavnom su najmanje humani, a o inteligenciji možemo neki drugi put. Ili oni baš računaju na to, na kolektivne paranoje i zaglupljivanje naroda. Ili zašto bih volio vidjeti još jedan ne tako često igran naslov u pozorištu. Autor je Remo Forlani, a drama se zove Rat i mir u kafani Snefl. Početak pripada pjevaču-zabavljaču koji izgovara u prevodu Danila Kiša riječi: Moj ti ćale našte srca, uvek ovaj pripev grca: Mani brigu, zezaj, trti, samo nek se zemlja vrti!/ Moj ćale kad nema kinte veli: to su glupe finte. Mani brigu, zezaj, trti, lova lovu sama vrti!/ Moj ti ćale kad je besan veli: igra, dakle jesam. Mani brigu, zezaj, trti, igraj valcer i u smrti!
