U iščašenoj političkoj filozofiji đe pojedine partije koje sebe smatraju proevropskim, neke se i farsično titulišu sa imenom Evrope (sad), kao osnovni politički kredo ističu odbijanje svakog vida saradnje sa DPS-om, iako je DPS najdeklarisanija i najdokazanija proevrotlantska partija u
Crnoj Gori, dok se bez problema okupljaju oko ideološki i vrijednosno najvećih mrzitelja Zapada i promotera najčvršćih političkih veza sa Beogradom i Moskvom.
SRAMNA OPRAVDANJA
Manirom apologeta SNS-a i Aleksandra Vučića u Srbiji, đe se svaka nepodopština aktuelne vlasti sramno brani time da je i ranija vlast to radila, iako se sada radi o neuporedivim kršenjima svih demokratskih pravila, Ustava, ljudskih sloboda, medijskih sloboda, zloupotrebe vlasti... nekakva „srednjaška“ Crna Gora, koja tobože umišlja da su oni ta umjerena formula za rješenje svih suprotstavljenosti Crne Gore, sa ustupcima povampirenom velikosrpskom nacionalizmu i ljotićevskom svetosavlju, na isti način traže opravdanja za opšti sunovrat države i kršenja svih normi, zakonskih i ljudskih, u pojedinim potezima koalicija prije avgusta 2020. godine.
Iako su bilo koja tadašnja kršenja zakona i demokratskih normi kamilica za ono što se sada dešava u Crnoj Gori.
Kad god vas vraćaju u devedesete ili vremena neposredno prije ili poslije obnove nezavisnosti, navodeći pojedine greške tadašnjih vlasti kojih je nesporno bilo, jedina namjera je odbrana haosa, bezakonja, samovolje u kojima trenutno živi Crna Gora. Stalno pominjanje „epskih pljački“ je iskaz sopstvene nemoći i neznanja u upravljanju resursima Crne Gore i danak neumjerenom preuveličavanju bogatstava Crne Gore, koje se koristilo kako bi se bivša vlast pokazala nesposobnom. Umjesto da sada dokažu te „neslućene mogućnosti Crne Gore“, traži se opravdanje u tobožnjoj opljačkanosti, bez da se kaže što je to u toj mjeri opljačkano da se Crna Gora danas zadužuje da bi preživjela.
Koji je to resurs koji bi danas spasio Crnu Goru da ga nije DPS uništio?
LAŽNA BORBA ZA DEMOKRATIZACIJU
Aksiom je da je Crna Gora u potonjih najmanje dvije decenije najdalje od proklamovanih evroatlantskih integracija i evropskih civilizacijskih vrijednosti, kojima kao društvo kobajagi težimo, u velikoj mjeri zahvaljujući većini izvikanih nevladinih organizacija sa dominantno političkom agendom i medijskom koncernu Vijesti.
Do 2020. njihova aktivnost je ličila na borbu za uređenije društvo i prihvatanje vrijednosti i pravila EU, da bi se nakon 2020. godine bjelodano vidjelo da su to bili samo instrumenti da bi se srušila vlast oko DPS-a, a nikako ne ono za što su se izdavali.
Veliko je pitanje kako su zapadne adrese ostale vjerne istim tim izvorima, kako su pređašnju podršku kritičkim nevladinima organizacijama i tobožnjim nezavisnim medijima nastavili i u potpuno izmijenjenim okolnostima kad su oni postali u najmanju ruku saradnici sadašnje vlasti, ako ne i ideološki predvodnici. Zašto se sada ne podržavaju kritički mediji i nevladin sektor koji konstruktivno upozorava vlast na devijantne pojave, kojih je neuporedivo više u odnosu na vrijeme kada su neke druge nevladine organizacije obilato finansijski i politički podržavane od zapadnih fondova i zapadnih ambasada?
Pred jedne ranije izbore istaknuta je parola od jedne procrnogorske NVO da u Crnoj Gori postoje tri grupe birača – oni koji su za Crnu Goru i oni koji su protiv Crne Gore, a treća grupa bi bili oni koji su u zabludi da ne pripadaju jednoj od dvije navedene grupe.
PODMETAČINA O DVA EKSTREMIZMA
E, pa ti koji su u zabludi ovih dana nam prodaju maglu kako par procenata građana Crne Gore drži stalno Crnu Goru u zoni turbulentnosti. Za njih su to „par procenata“ velikosrpskih nacionalista i „par procenata“ ,,asimptomatskih crnogorskih nacionalista“. Eto, tih nesretnih dva para procenata uništi Crnu Goru?!
Samo se plašim da je nekih drugih par procenata, kao tas na vagi mnogo većih suprotstavljenih procenata, koji jesu najveći problem Crne Gore, krivo za opšti sunovrat crnogorske države. Svejedno, ti što su u zabludi imaju tu moć da i dalje budu žreci istine zapadnom svijetu i da prodaju svoju verziju onoga što se događa u Crnoj Gori zapadnim ambasadama i njihovim zemljama.
Naravno da im je DPS najveći problem, pa se bilo koji vid protesta odmah pripisuje DPS-u, kao glavnoj smetnji za zamajac napretka Crne Gore. Iako se taj DPS ponaša nesrazmjerno suzdržano i akademski u situaciji kad se uništavaju državni temelji i sve ono malo što je postignuto u utemeljenju državnosti Crne Gore.
LISTA ,,EKSTREMISTA“
Jasno je meni zašto je BIRN prihvatio tako lako stupidarije o ekstremnoj desnici u Crnoj Gori. Makar mi je poznata konsenzualna gebelsovština koju gaje svi mediji u Srbiji prema Crnoj Gori, bez obzira na to da li su provladini ili antivladini. Tako ne čudi da su se među „desne ekstremiste“ našli mnogi moji prijatelji, koji em su hiljadama milja daleko od desnog, em teško da se mogu nazvati ekstremnim, ukoliko se ekstremnim ne doživljavaju u Srbiji Nataša Kandić i Sonja Biserko, što reče jedan moj beogradski prijatelj.
No, kad se poremeti sistem vrijednosti, kad Jole Vučurović postane zaštitnik ljudskih prava i sloboda, onda ne čudi i da dvije koleginice, dvije izuzetne dame iz Pobjede, novinarke, od kojih se jedna itekako bavi istraživačkim novinarstvom, mnogo profesionalnije od BIRN-a, postanu „ekstremna desnica“, baš po BIRN-u.
Pa nam onda nekakva regionalna direktorica BIRN-a drži predavanje kako mi, u stvari, ne branimo istinu, nego napadamo istraživačko novinarstvo kojim se BIRN bavi? Cvrc! Dakle, mi imamo problem što BIRN razotkriva povezanost visokih dužnosnika crnogorske države sa kriminalnim klanovima, sa bratom Dritanom, sa Milom Božovićem, sa time da se u transkriptima Sky komunikacije među kriminalnim klanovima pominje da je nesuđeni premijer Crne Gore, Miodrag Lekić, primao mafijaški novac za kampanje, da se spremalo ubistvo Mila Đukanovića...
A ne, mea culpa. Nije zanimljivo kad se u tim transkriptima ne pominju veze Mila Đukanovića i DPS-a sa mafijom.
Ako je desni ekstremizam nulta tolerancija prema velikosrpskom nacionalizmu i klerofašizmu, ljotićevskoj svetosavskoj sekti, prema „srpskom svetu“, Open Balkanu, „ljubavi“ Rista Radovića, rušenju Mauzoleja na Lovćenu i vraćanje kapele Karađorđevića, preklanih beba u kolijevkama u pljevaljskom kraju i njihovih četničkih dželata, Ka,,v“lobaga, Ka,,v“lovca, Virovitice, logora po Bosni, Srebrenice, etničkog čišćenja i Moljevićeve Homogene Srbije, „čika Ratka“ (i tete Ratke), prema mučkoj i zločinačkoj agresiji Putinove Rusije na Ukrajinu, silovanja i ubijanja građanki i građana Ukrajine... onda je čast biti na toj listi ekstremista.
IZVRNUTA LOGIKA
Samo u izvrnutoj logici lijevo može biti desno, Russia Today isto što i CNN, Ukrajina napasti Rusiju i slično. Samo tako može ta tobožnja demokratska, opoziciona Srbija reći ono što je izjavio često prisutni politički analitičar na srpskim nezavisnim medijima, Boban Stojanović, da je za crnogorsku demokratiju od izuzetne važnosti da se DPS i Milo Đukanović ne vrate na vlast.
Pa sa kim ćemo, moj Bobane, graditi demokratiju? Sa onima što ne glasaju za zabranu fašističkih simbola? Nijesmo ni mi prezadovoljni DPS-om, ali on je jedina opcija koja sigurno vodi Crnu Goru u zapadne integracije i u demokratiju. Kakvu – takvu. Sve ostalo je Vučić i Srbija.
Kao neko ko je učestvovao u akcijama Žena u crnom, uvijek sam uvažavao ono što Staša i njeni prijatelji rade. Kao potvrda svega što sam napisao jeste i odnos Žena u crnom prema situaciji u Crnoj Gori, čiji se izvori ne razlikuju od, recimo, izvora zapadnih ambasada i njihovih zemalja. Žene u crnom su organizovale diskusioni kružok na koji su pozvale iz svih bivših republika zaista ljude koji se bore za demokratske slobode i pravdu u svojim zemljama. Moj prijatelj Ivan, inače redovni učesnik onoga što Žene u crnom rade, predložio je mene i Žarka Šukovića kao diskutante iz Crne Gore. Ženama u crnom smo nas dvojica previše Crnogorci pa su se opredijelile za Željka D. Vušurovića sa Cetinja, kao pisca „Deportacije i druge drame“, Ljupku Kovačević, Anima Kotor, Duška Vukovića, novinara iz Podgorice, Brana Mandića, novinara Vijesti, Daliborku Uljarević, CGO iz Podgorice, Esada Kočana, Monitor Podgorica.
Treba li nešto dodati ovome? Sve kao na traci. I obavezno devedesete. Mi „milovci“ i ono što imamo da kažemo nikome u Srbiji nije interesantno, niti žele da čuju!
