Sinoć smo na FIAT-u imali priliku da prisustvujemo predstavi Umjetničke organizacije „Malo sutra“ i Udruge „Domino“, koja nosi naziv Kill B.
U pitanju je zanimljivi komad koji kombinuje elemente koreodrame, multimedijalnog sadržaja i metateatra, ujedinjene kroz tehniku „priče unutar priče“. Mia Zalukar i Bruno Isaković istovremeno igraju u predstavi i zajedno potpisuju režiju.
Dramaturgiju potpisuje Vedrana Klepica, svjetlo Saša Fistrić, a zvuk Hrvoje Nikšić.
Predstava je veoma otvoreno komentar na kultno djelo Kventina Tarantina, film Kill Bill (2003). Od koreografije inspirisane akcionim scenama i rekreacije na kostime filma, do referenci na glasine da režiser gaji fetiš prema stopalima, kao i do automobilske nesreće koju je Uma Turman doživjela tokom snimanja filma.
Film je samo odskočna daska za pravu diskusiju koju predstava namjerava započeti. Intenzivan, upečatljiv ples glumice i efektivna upotreba multimedijalnog sadržaja bivaju prekinuti kako bi se publici ponudio ogoljen uvid u proces nastanka filma ili predstave.
Postaje jasno da je barem djelimično Kill Bill izabran za referencirano djelo, da bi publika osjetila mješavinu saosjećanja i zabave u scenama u kojima glumica pokušava da ispoštuje zahtjevnog režisera, iako se neke od njegovih ideja graniče sa fizički nemogućim. Tako dolazimo do srži predstave, koja će sigurno biti bliska svima koji se bave filmskom ili pozorišnom umjetnošću (vječiti sukob glumaca i režisera).
Predstava istražuje ovaj odnos u svim njegovim aspektima, istovremeno blizak, intiman ali i fundamentalno definisan profesionalnom hijerarhijom - partnerstvo, ali ispunjeno stalnom borbom za dominacijom (koja se manifestuje u neprestanim argumentima o tome ko više donosi i ko je potrebniji djelu).
Međutim, problematično je što predstava samo otvara date teme, a ne poentira ih. Čini se da bi priči dobro došlo malo više razvoja, bilo krozmaterijal teksta, razvoj likova ili scenske radnje, jer se na idejnom planu ona čini malo nedovršenom.
Uprkos tome, predstava svakako ostavlja snažan utisak, možda najviše zahvaljujući kontrastu između djelova koji predstavljaju „film“ (u kojima spretni i zahtjevni ples glumice u kombinaciji s izvrsnim osvjetljenjem i dizajnom zvuka, stvara privlačnu i jezivu atmosferu) i onih koji predstavljaju „filmski set“ (u kojima umjerena, prirodna i tačna gluma dovodi do bistrih i simpatičnih scena).
