Paramilitarci su bili opremljeni kao omanja vojska, imali su naoružanje i opremu u vrijednosti od pet miliona evra. Oklopna vozila, minobacači, mitraljezi, snajperske puške, raketni bacači, protivpešadijske i protivtenkovske mine – to je samo dio njihovog arsenala. Naoružanu grupu je predvodio Milan Radoičić, potpredsjednik Srpske liste, čovjek kojem je Aleksandar Vučić povjerio sudbinu Srba na sjeveru Kosova, nezvanični gospodar života i smrti.
Radoičić se nalazi na crnoj listi SAD-a i Velike Britanije, tu se našao kao desna ruka Zvonka Veselinovića koji je takođe pod sankcijama, jer je označen kao vođa kriminalne grupe koja švercuje raznu robu, između ostalog narkotike i oružje. Dvojica kumova uživaju bezgraničnu podršku Vučićevog režima, što je sasvim očekivano. Naprednjačku podršku ima i Predrag Koluvija koji je optužen za pravljenje najveće plantaže marihuane u Evropi. I sve pod maskom famoznog patriotizma, odbrane srpskih interesa i sličnih floskula. Čudnovata neka pojava taj kriminalni narko-patriotizam sa primjesama terorizma, originalan doprinos naprednjačkog uma političkoj teoriji.
Saga o kosovskim junacima
Vlada Srbije nije časila ni časa, već je odmah proglasila Dan žalosti zbog pogibije terorista. Kad su poginula osmorica rudara u rudniku Soko, nije bilo dana žalosti. Kad je ubijen Oliver Ivanović, takođe nije bilo zvaničnog žalovanja na državnom nivou. Usput budi rečeno, kosovski istražni organi sumnjiče Radoičića za učešće u atentatu na Ivanovića, ali je sumnjivac nedostupan organima gonjenja, jer se nalazi pod Vučićevom zaštitom. Predsjednik je lijepo rekao da je njegov ljubimac prošao poligraf i tu svaka rasprava o eventualnoj krivičnoj odgovornosti prestaje.
Srpski režimski mediji proglasili su poginule članove banjske grupe nacionalnim herojima, bez ikakvih problema i nedoumica. Oni su “kosovski junaci” koji su “položili život za otadžbinu”, “žrtve Kurtijevog terora”, borci za slobodu, srpski vitezovi, novi Obilići, heroji koji stoje rame uz rame sa junacima Kosovskog boja iz epske poezije, mahom izmišljenim. Nisu samo Miloš Obilić, Kosančić Ivan, Toplica Milan, devet Jugovića i deseti stari Jug Bogdane ušli u pjesmu, već je ta čast pripala i palim teroristima.
Milan Knežević, političar iz Crne Gore lojalan Vučiću i Putinu, u slobodno vrijeme stihoklepac, već im je spjevao stihove: “Vaša je smrt put ka vaskrsenju / U herojstvu vi postaste prvi / Duše vam se ka Gospodu penju / Ljestvicama svete srpske krvi // Život je jeftin, al’ je vječna slava / Naselili ste nebesku parohiju / Na svakoj fresci svijetli vaša glava / Umjesto sunca za Kosovo i Metohiju”. Dobro, od ovakvog pjesnika ništa više od standardnog nacionalističkog kiča nismo ni očekivali, ali mogao je bar malo da poradi na metrici. Čas upotrebljava lirski, čas epski desetarac, onda mu se iznebuha omaknu jedanaesterac i dvanaesterac, naprave melodijski ršum, nikako da ovlada jezikom i prokletim metrom, čak ni u ovakvom trenutku.
Freske sa likom masovnog ubice
Zidovi po mnogim gradovima su oblepljeni plakatima posvećenim najnovijim kosovskim junacima, sa fotografijom Banjske i tekstom: “Večna slava svim Srbima koji su u borbi za slobodu pali na ovom svetom mestu“. Širom Vojvodine strateški su raspoređeni bilbordi sa fotografijom bogomolje ispod koje piše: “Manastir Banjska 24.09.2023.”, a iznad “Pamtićemo! Slava herojima”. Društvene mreže gore od posmrtnih počasti junacima koji postradaše u terorističkom napadu na zvanične državne organe, sve po receptu iz “Informera” koji veli da su trojica iz Radoičićeve grupe “položili život za otadžbinu” i zato – “neka im je vječna slava i hvala”.
Glorifikacija nastradalih članova paravojne formacije i propratni Dan žalosti začudili su mnoge, pogotovo u međunarodnoj zajednici. Praviti heroje od ljudi koji su napali policiju, ubijali i ranjavali, provalili u manastir i potom držali monahe i hodočasnike kao taoce – u najmanju ruku djeluje bizarno. Samo što to nije ni neočekivano, a ni nelogično u naprednjačkoj Srbiji, ogrezloj u nacionalističko mahnitanje i rasap svih elementarnih ljudskih vrijednosti.
Kad se malo prisjetimo koga su sve kreatori naše stvarnosti proglasili za junake, patriote i uzore proteklih decenija, onda ne iznenađuju ni narečene prinove u domaćem panteonu. Dovoljno je izaći na ulicu, osvrnuti se oko sebe, pa vidjeti kako nas sa zidova gleda nacrtani lik Ratka Mladića uz propratno obaveštenje “srpski heroj”. Masovni ubica, čovjek osuđen za genocid u Srebrenici, za opsadu i satiranje Sarajeva, za etničko čišćenje, za masovna protjerivanja, za hiljadu drugih zločina, čovek koji je lišen svega ljudskog – neupitni je heroj u Srbiji, živi svetac čijim su freskama i ikonama oslikani urbani i ruralni prostori naše zemlje.
‘Svaki je Srbin Radovan’
Nema tog ukoljice, dželata, silovatelja, ratnog zločinca, djecoubice, koljača, kriminalca, vođe paravojne formacije kog takozvana patriotska javnost ne kuje u zvijezde. Što je više civila pobio – to je veći junak. Što se više napljačkao na ratištu – to mu sljeduje veće poštovanje. U tome se slažu predstavnici vlasti, dobar deo opozicije, nacionalno onesviješćeni intelektualci, medijski propagandisti, duhovnici zla, svi članovi naše uzurpatorske elite. Pa ovdje se šiju odjevni predmeti sa natpisom “Svaki je Srbin Radovan”. To bi bilo kao kad bi u Njemačkoj mladi nosili majice sa natpisom “Svaki je Njemac Ajhman”.
Ovdje su ratni zločinci najugledniji članovi društva, čim se vrate sa odsluženja robije dobijaju najviše državne počasti. Tako je Nikola Šainović postao član Glavnog odbora Socijalističke partije Srbije, a Veselin Šljivančanin član Glavnog odbora Srpske napredne stranke. Potonji se odao i skribomaniji, štancuje kupusare u kojima falsifikuje ratnu prošlost, a kulturne institucije diljem zemlje mu širom otvaraju vrata za promociju tih nedjela u tvrdom i mekom povezu. Glorifikacija ubica, osuđenih zločinaca je državni projekat, dio strategije za preoblikovanje istorije, za održavanje u životu zločinačke ideologije koja je zavila u crno pola Balkana.
Nama je heroj i Milan Lukić koji je organizovao logor za silovanje u hotelu “Vilina vlas”, spaljivao žive ljude na Bikavcu, kidnapovao, ubijao, mučio, streljao nevine ljude samo zato što nisu Srbi. Heroj je i Željko Ražnatović Arkan, vođa zločinačke paravojne formacije “Tigrovi”, kriminalac, DB-ovac, ratni profiter, pljačkaš i razbojnik i u miru i u ratu. Heroji su i Milorad Ulemek Legija i Zvezdan Jovanović zvani Zveki Zmija, psi rata i ubice prvog demokratskog premijera Srbije Zorana Đinđića.
Nijedna žrtva nije uzaludna
Aleksandar Vučić je i Milana Radoičića proglašavao za velikog patriotu, zaštitnika srpskog naroda na Kosovu, čovjeka koji je “prvi na braniku Severne Mitrovice”, koji je uvek spreman da se bori za svoj narod. Bilo je poznato i ranije da se dotični heroj i patriota bavi sumnjivim poslovima, te da njegove firme dobijaju unosne poslove po Srbiji, uglavnom na izgardnji infrastrukture. Nakon što su objavljeni snimci i fotografije jednog dijela njegove luksuzne imovine na Kosovu, postalo je očigledno o kakvoj je vrsti heroja riječ.
Od iste je on fele kao i razni ratni profiteri koji koriste patriotsku masku da bi se bogatili na račun sopstvenog naroda, uglavnom nelegalnim delatnostima. Najveći branitelj naroda na Kosovu, prvi među ugroženim kosovskim Srbima – posjeduje vilu od nekoliko ari, sa bilijar salom, bazenom i fudbalskim terenom, penthause, stanove, čamce, lokale, restorane, preskupe automobile… Šta tek ima u Srbiji, to samo Bog i Vučić znaju.
I sve je to stekao u nemogućim uslovima života, dok se zlopatio pod “Kurtijevim terorom”, živjeći na mestu gdje su Srbi izloženi progonu i neprekidnom stradanju. Šta li bi tek bilo da nema tog terora i progona? Do sad bi srpski heroj, osoba sa crne liste i vođa terorističke bande vjerovatno posedovao pola Kosova i frtalj Srbije. Ako ništa drugo, posle snimaka Radoičićevog bogatstva bar je postalo jasno za šta su poginula trojica članova njegove grupe.
Tako je to u izopačenom svetu nacionalističke idelogije i njenih lažnih heroja. Neko položi život za Radoičićevu vilu, neko za debele bankovne račune ratnih profitera, neko za Šešeljevu i Vučićevu političku karijeru, neko da bi ideolozi krvi i tla postali akademici, neko da bi Željko Mitrović napravio medijsku imperiju, i tako redom, spisku nikad kraja. Neki heroji ginu za otadžbinu, neki za nju ubijaju, a neki su još požrtvovaniji, pa se bogate u ime srpstva. Važno je samo da nijedna žrtva nije uzaludna.
