Spupčenost vrha SPC i srpske vlasti
Za vrh SPC i srpske vlasti „SPC je čuvar i (samo) biće srpskog naroda“. Time obije ove institucionalno spupčene strane jedinstvenog sakralno-sekularnog stožera konačno ovom izričito sažimnom definicijom ujednjeno samopriznaše da je srpstvo „srpska vjera“, „srpsko pravoslavlaje“ ili „pravoslavno srpstvo“ i/li svetosavlje i da je ono teoetnogenetičko sijamstvo svjetovne i crkvene (SPC) opozicije već i po samom svom biću, trajnom karakteru i sipstancijalnoj konstituenci (a ne samo nedozvoljenom, satanski zloupotrebno) imperijalno „biće SPC“, religiozno i svjetovno nacifikovano iz političkih, i to velenacionalističkih i veljedržavanih svetosavskih razloga.
Teoetnogenetika sv. Save i sv. Nikolaja Velimirovića
Tako ovo „Sveto Trojstvo Dvojstva Jednog“: patrijarh Irinej, predśednik Srbije A. Vučić i ministar vanjskih poslova I. Dačić javno rearhaiziju star(insk)i caristički pra-totem Srpsko (Dušanovo) carstvo, ranosrednjovjekovno teokratsko, inverzivno ozopačeno u satanokratsko načelo učitelja „tvrdog“ svetosavlja, skorašnjeg srpskog sveca Nikolaja Velimirovaića, u njegovoj knjizi „Nacionalizam svetog Save i srpski narod kao teodul“ u kojoj izričito glorifikuje, kao „sveca, genija i heroja“ glavom Adolfa Hitlera, ali prvači i veljači nad njim „naškog“ svetog Savu kao njegovog preteču prije 700 godišta i da je njegov „jedinstveni organsko-duhovni (jevanđelski) nacionalizam prvi u Evropi“.
Totalitarizam, hegemonizam i „dvojna demokratija“ svetosavlja
„Zaboravio“ je I. Daćić da je, kao premijer Srbije, žestoko odbranaški kudio SPC, kada je napadala njegovu politiku, predlagao joj da formira svoju političku partiju i da učestvuje na političkim izborima. No, u ovdašnjoj Crnoj Gori I. Dačić imperativno štiti i podžiže jedinstveno političko sijamstvo svjetovne i crkvene (SPC) opozicije u formi ulične litijaške revolucije protiv sekularne i suverene Crne Gore, sa zlonaumom totalitarne svetosavske, populističke i pučističke homogenizacije u predstojećoj neoročenoj izbornoj kampanji i popisa stanovništva.
„Građanska Crna Gora je isto što i antisrpska“
Ovih dana se ustrojio u tvrdi svetosavski tabor sv. N. Velimirovića i poslanik DF Vučurović svojom (re)prezentanatnom izričitom, ogoljelom paradoksalijom na Skupštini CG da je „U Crnoj Gori građansko isto što i antisrpsko“. Ova sintagma je fanfarisana u kontekstu kritike za izdaju DF-a i Ujednjenog opozicionog bloka od strane „URA-ša“ i „Demokrata“ koji su se, inače, pod oblandom „totalne kritike svega postojećeg u svurenističkom režimu“, a najviše svega crnogorskog, radi razura sekula rne suverenističke vlasti, već od ranije institucionalizovali u tabor svetosavskog naci(onali)zma sv. N. Velimirovića.
Zloupotreba litijaške „duhovne“ kontrareformacije
Toga radi su providne, prividne, čak, i naivne slatkorječive priče da je ulično litijašenje po Crnoj Gori „čisto“ crkveno vjerskog karaktera, „mirne“, „dostojanstvene“ šetnje, bez zloupotrebe crkve i vjere u politi čke svrhe i da je to njihovo apsolutno pravo, iako je sve to posve suprotno već na početku navene definicije nacifikovane SPC.
No, i bez toga, molebanske i litijaške propovijedi „crkvenih otaca“ i svjetovnih orgnizatora bile su najočiglednija satanska zloupotreba crkve i vjere u političke i svetosavske nacionaslističke svrhe, toliko i prostaklukom, prokletstvima, lažima, krivotvorenjem, diskriminacijom, antidržavnim, antisuverenističkim bezuslovljem, ucjenama, neprijate ljstvom i zadojenom mržnjom zatrubljene da su nadmašile razuzdanu propagandu političku opozicije (svog „sijamskog blizanca“). Isto se odnosi i na samo ulično ustrojstvo, strukturu, transparente, barjake, grbove, krilatice, klikovanje i ko(je)vitezanje na borbu „božje crkve „ božjeg naroda“., istori jski ponovljenog „do(od)gođenog naroda“, kratko, ukupna koreografija litijačke „duhovne“ kontrareformacije.
Ucjena: odbačanje Zakona, ili rušenje suverenističkog režima
Osnovna i nužna pretpostavka Zakona o slobodi vjeroispovijesti CG je nezavisna CG bez koje ne bi bilo ni ovog Zakona, a bez njega ni dosljednije građanske sekularnosti ni suverenosti CG.. Zakon samo privršava sekularnost, pluralističku demokratiju i suverenost Crne Gore. Između Zakona i suverenosti je odnos neraspučive zavisnosti. Ovaj interaktivni uslovno-posljedični odnos je nerazdvojiv od NCG čiji je imanentni cilj i njena sekularnost. To su dvije strane jednog istog procesa sekularnosti i suverenosti, sa svojim imanentenim ciljem jedne ka drugoj strani. To dobro zna sijamska svjetovno-crkveno-vjerska opoticija, koja je donekle i tolerisala suverenost Crne Gore, dok se nije odlučila na dosljedniju sekularnost i suverenost. Satanisanje ovog zakona je suštinski i programski snajperisano na sekularnu i nezavisnu CG i/li odlaganje i prolongiranje njene pune nezavisnosti., baš i time što će se bezalterna tivno odbačiti osporavani Zakon. i nastaviti njiov duži hegemoni i mono polni položaj. Tijem bi naša budućnost bila ponavljana, „već viđena“, iskušena, promašena prošlost.
Ko je za, a ko protiv suverene evropske CG
Ucjelovljeno bitno i odlučujuće danas je krucijalno pitanje: „Ko je za, a ko protiv suverene evropske CG“, koje je ujedno i ključni test za razlikovanje stvarnih demokratskih opredjeljenja. Jer, i po elementarnoj logici i običnom zdravorazumskom mišljenju, nema suverene Crne Gore bez njene suverenističke vlasti i reržima, i obrnuto, bez suverenističke vlasti i režima nema ni nezavisne Crne Gore. Zato je reafirmacija Opštecrnogorskog pokreta za suverenu evropsku Crnu Goru iz 2006. nužno i temeljno rješenje protiv agresicnog vele srpskog nasilja nad njom.
