“Sublimacija najrazličitijih posrednih i neposrednih iskustava čini Ljiljinu ženu. Ona ikonički, dostojanstveno zauzima prostor istine i tajne, molitve i patnje, nemirnim blaženstvom ispunjena, ponosna i gorda, prkosno elegantna u neprikosnovenoj samoći, potpuna u ljubavi/paru. Kohabitaciju sa sobom ostvaraje vještim balansiranjem prikazivačkog i konspirativnog, pročišćenim, svedenim, amblematično - simboličkim izricajima. Ljiljina žena smjelo iskoračuje u prostor i pod koprenom velikog šešira krije pogled zagledan u nutrinu. Ona traži haptiku dodira, razumijevanje i susretsa samom sobom u introspektivnom dijalogu. Prerušava se, krije i pronalazi u čipkanim haljinama, dubokim dekolteima, zavodljivim detaljima. Samodovoljna, gracilna, plaha, tiha, prkosna, ponosna, tužna, skrhana, želj(e)na, moćna, uplašena, spokojna, samouvjerena... su lica Ljiljinih žena/zapisi vremena, situacija, života. U njima vri i/ili treperi život, kroz tihe, male kretnje ili čvrsto impostiran, gotovo dramsko-teatralni stav.
Dominantna, raskošna paleta zemljanih tonova milozvučno, toplo boji parove i pojedina ženska lica, dok jasni akcenti zelene, crvene, plave i crne partije dostojanstveno vrhune osvojenim prostorom. Umjetnica bojom nijansira osjećanja i prenosi stanja, dok, lainovićevska linija, nonšalantno u par poteza definiše karakter i prelazi u krivudavu, pozadinsku arabesku. Nerijetko, nervaturno u dahu postavljena, ritmički podcrtava kontekst.
Heterogene, kolažne teksture stvararaju utisak trodimenzionalnosti, u želji da nelikovnim elementima podstakne fizičko, oprostoreno prisustvo. Tipično ženskim rekvizitima - šeširima, čipkom... umjetnica dodatno materijalizuje široku paletu karaktera. Bezimena lica su lica sa stavom, svojevrsni idiogrami, autobigrafski zapisi u kojima se prepoznajemo. Vertikalne, izdužene forme Ljiljinih portreta/autoportreta poput nosećih stubova ili ugaonih pilastara, „kamena međaša“ grade, nose i podupiru kuću, hram ljubavi koji, gle čuda - naženi počiva.
Ljilja ne tvori ljepotice već otkriva zapretanu ljepotu ženskog bića. Ova pikturalna oda ženi ujedno je palimpsest, pohvala i prijekor, usud i izabrano izgnanstvo. Vrsta otklona od sebe bivše zarad sjedinjenja...u zagrljaju, poljupcu, htjenju.
U namjeri da izbjegne rizik zatvaranja identiteta i poricanja drugog i drugačijeg, stranca u sebi, umjetnica tvori galeriju individualiteta, koji, iako različiti, integralno pripadaju istom jeziku, pismu, mjestu, kulturi -nutarnjem Ja. Njena istraživačka sondiranja ne penetriraju u novo, neotkriveno, već predstavljaju introspekcijski zaron u poznato drugim očima - i kada izduženih vratova s crvenim ružem na usnama prokosno poziraju, skrivajući poglede ispod mističnih mrežica i oboda šešira, ili u molitvenom stavu tužbalica bez krika, s raspletenim kosama poput crnih velova ili niski đerdana uokviruju lica .
U kontrapunktu pigmentnog i crtanog, svedeno - posnog i puteno - koloritnog, Ljiljana ostaje dosljedna svom osobenom egzekutivnom maniru, specifičnoj energiji suodnosa toplo-hladno, naivno-zavodljivo, konačno-nedovršeno, istovremene djevojčice koja se igra i osvješćene žene koja igru kontroliše”.
