U upornom nastojanju da bude centralna tema crnogorskog društva, Crkva kojoj je više stalo da bude velikosrpska nego hrišćanska, organizovala je još jedan kolektivni monolog zasnovan na istorijskom falsifikatu. Taj sabor jednomišljenika nazvan je „Pedeset godina od rayaranja Njegoševe kapele na Lovćenu“.
Da, tim povodom, podsjetimo na fakte: kapela koja je građena po Njegoševoj zamisli, a koju će on posvetiti svom stricu Petru I, odnosno Sv. Petru Cetinjskom, oštećena je u napadu austrougarske vojske na Lovćen početkom 1916. godine, da bi 20-ih godina bila do kraja porušena, a na njenom mjestu 1925. podignuta druga kapela, koju je projektovao ruski arhitekta Krasnov i čiji je ktitor bio kralj Aleksandar Karađorđević.
Evo kako je taj čin 1970. godine protumačio jedan od najvećih srpskih i jugoslovenskih istoričara Vladimir Dedijer: „Prvo, Aleksandrova zadužbina je oličenje uništenja državnosti Crne Gore posle 1918. godine. Umesto da se nova zajednica bratskih naroda stvara na osnovama jednakosti i poštovanja volje naroda, Crna Gora je 1918. godine silom uterana u novu državu i obespravljena.
Drugo, Aleksandrova kapelica je oličenje prevage dinastije Karađorđevića nad dinastijom Petrovića. I, treće, ta kapelica je ujedno simbol uništenja nezavisnosti Crnogorsko-primorske mitropolije koju je ona čuvala kroz vekove, da bi posle 1918. godine, zajedno sa drugim nezavisnim srpskim crkvama, bila podvrgnuta srbijanskoj pravoslavnoj crkvi.”
Danas, mitropolit iz helikoptera Joanikije II govori o više od 20 lovćenskih kapela “koje su podignute u Crnoj Gori i u drugim srpskim zemljama.” Premda ono što je izgovorio dovoljno svjedoči o njegovom poštovanju i Njegoša i Crnogoraca, zašto mu je stalo da se i ta, dvadeset i neka po redu kapela, postavi na Lovćen? Da li zato da bi se ispunio Amfilohijev amanet?!
Da se zaključiti da bi prema Njegoševom nasljeđu postupili isto onako kako su se odnijeli prema Amfilohijevom zavještanju.
Zato sanjaju o novom helikopterskom desantu: kako su zaposjeli Rumiju, pa Cetinjski manastir, sada bi i Lovćen. Uzalud.
Jer, kao što reče srpski putopisac i Njegošev prijatelj Ljuba Nenadović: “Crnogorac, kad pogleda Lovćen, njegovo srce ojača, lice mu se razvedri i veselo poviče: ‘Ništa nas ne može srušiti!’”
Autor je član Savjeta Građanske inicijative „21. Maj“ Nikšić
