Dvije poruke iz Brisela u posljednja dva dana, upućene Podgorici, djelovale su krajnje zabrinjavajuće. Na žalost, ne i otrežnjujuće za one kojima su poslate. Prvo je gospođa Pisonero poručila - ,,Parlament u praksi da pokaže posvećenost reformskoj agendi EU“. A onda je stigla i krajnje ozbiljna opomena gospodina Picule, provjereno velikog diplomate i prijatelja Crne Gore: ,,Vlada da prekine stagnaciju društva i aktivra nove reformske procese“.
Jedina vidljiva reakcija Podgorice na te poruke bio je po svemu iznenađujući i do bola neprimjereni, odnosno skandalozno snishodljivi performans ministra premijera pred malom grupicom srpskih popova u njihovom manastiru na sredini njegove zemlje. A sve s ciljem da bi im, nakon što su prihvatili njegovu molbu da ga prime, sav egzaltiran obećao da će za njegova mandata biti potpisan temeljni ugovor Crne Gore sa njihovom Crkvom, čime bi Crna Gora u mnogom pogledu bila dovedena pred svršen čin. Bio bi to ne samo gubitak dijela njenog zemljišnog prostora, sa najznačajnijim spomenicima materijalne kulture, već i njen nestanak kao države. Premijer je bio neodoljiv: ,,Sve je ovo naše (u smislu srpsko i crnogorsko – R. R.) i zajednički ćemo ga koristiti“.
Problem je, međutim, bio u tome što u tom veoma važnom času, premijer nije imao na umu da SPC (alijas Srbija), ne bude li primorana višom silom, neće prihvatiti temeljni ugovor koji ne sadrži sve što je do sada u Crnoj Gori upisala u svoj pobjednički ,,katastar“, a to je:
a) da sve sakralne objekte u Crnoj Gori prepiše u vlastitu svojinu, uz izdašnu pomoć domicilnih organa bezbjednosti zabrani pristup etničkim Crnogorcima tim objektima i time ih po isključivo nacionalnim osnovama liši Ustavom zemlje zagarantovanih prava;
b) da uspješno završi (prevođenjem ljudi u ,,srpsku“ vjeru i naciju) neometanu kampanju širenja međuvjerske i međunacionalne podjele i mržnje – tvrdeći uz to da Crnogorci nemaju ni naciju, ni kulturu, ni vjeru, ni jezik, ni državu, usljed čega SPC u Crnoj Gori danas ima više ljudi koji vjeruju njenoj religiji nego sistemu sekularnog obrazovanja i vaspitanja svoje države;
c) da ,,oslobađajući“ etničke Crnogorce ,,tereta“ posjedovanja bilo čega svojeg, dovede ove u poziciju da strpljivo čekaju uskrsnuće nekoga od mitropolita Petrovića koji će ih kolektivno preseliti u Rusiju – što su ovi časni besmrtnici stalno isticali kao ,,jedini spas“ za Crnu Goru;
d) da je, nakon javnog saopštenja da u svojim redovima ima više aktivnih uniformisanih lica nego Crna Gora vojnika, otvoreno krenula u osvajanje političke vlasti – i osvoji je s pravom mandatara za personalni raspored svojih kadrova na sva mjesta u organima državne uprave;
e) da je relativno kratko trajanje vlasti ,,dvanaest apostola“ koje je ona nominovala kao Vladu države Crne Gore, investirala kao ulog u postizanje cilja da ubuduće isključi svaki pristup ,,suverenistima“ državnoj vlasti u zemlji, što joj je već u prvom pokušaju pošlo za rukom.
I tu nastupa ono za Crnu Goru sudbonosno ,,stani – pani“!
LEGALIZACIJA OTETOG
Potpisati dokument koji Srbija jedino hoće, jer joj se tako može, značilo bi omogućiti joj da dalje - ali sada legalno i legitimno - uzurpira državu, teroriše građanstvo nesrpske nacionalnosti i po volji eksploatiše na silu i prevarom otetu narodnu i državne imovinu Crne Gore, što je na korak približava pravu korišćena principa causa belli, to jest pravu da svoj eventualni rat za očuvanje prostora otetog Crnoj Gori, proglasi po međunarodnom pravu - pravednim postupkom;
Nepotpisivanjem takvog Temeljnog ugovora Crna Gora ostaje bez ionako već otete imovine od strane SPC, sa polovinom svojih građana van zakona, izložena neviđenom kulturno-duhovnom teroru i - bez šanse da takva postane članicom EU.
U tom slučaju, dakle, kako god se okrene, Crna Gora će biti žrtva nečasne legalizacije otetog.
Za one kojima to, navodno, nije jasno, evo kratkog podsjećanja:
a) Srbija je preko svojih ljudi učinila da imovina Srpske pravoslavne crkve Kraljevine Jugoslavije ne bude predmet sukcesije, te da je na 51. vanrednom zasijedanju njenog Sinoda 26. maja 1996. godine, mimo zakona SRJ, kao i neporecive kanonske obaveze prema Odluci Svetog arhijerejskog sinoda Vaseljenske patrijaršije br. 2056 od 19. marta 1920. godine, kojom “priznaje proglašeno ujedinjenje crkava Srpske, Crnogorske i Karlovačke, kao i dvije dalmatinske eparhije“, odlučila da: ,,Bez obzira na raspad versajske, odnosno SFR Jugoslavije, jurisdikcija Srpske pravoslavne crkve i dalje se prostire na sve pravoslavne na toj teritoriji“.
b) da Srpska pravoslavna crkva dobro zna da nikad legitimno nije bila u Crnoj Gori, budući da kao takva nije postojala u vrijeme Zete pod raškom vlašću - inače Dušana za cara (u Skoplju, 1346) ne bi krunisao bugarski patrijarh Simeon – a i da jeste opet njen odnos prema crkvi u Zeti ne bi bio drugačiji do ispunjen poštovanjem i nediranjem u njen imetak i način rada, budući da je sve do Crnojevića, a ne malim dijelom do sredine XVII vijeka bila pod jurisdikcijom Svete Stolice, a da se ne govori još i o tome da kad okupator napusti neku zemlju u njoj ne ostavlja ništa svoje, osim eventualno ljudske i materijalne gubitke);
c) da je, kako piše poznati srpski istoričar Vasa Čubrilović, u svojoj studiji Srpska pravoslavna crkva pod Turcima od XV do XIX veka, sve povlastice koje su turski sultani davali crkvi Srbije ,,nisu bile u stanju da promene osnovnu činjenicu da je njena pastva bila raja, a ona, i pored povlastica jedna, jedva trpljena crkva“;
d) da su pravoslavni vjernici u Srbiji tek 15. avgusta 1830. godine dobili pravo da službu božju vrše javno u svojim crkvenim objektima, ako su ih imali.
NIJE SVE GOTOVO
Nije još sve gotovo, iako je “pred vratima”. Postoji i treća solucija. Sastojala bi se u tome da se rukovodstva svih “suverenističkih” partija i pokreta Crne Gore okupe i jedinstveno i odlučno pred Evropu i svijet istupe:
Prvo. Da se Srbiji ponudi da, radi međusobnih dobrih odnosa i prijateljske saradnje sa Crnom Gorom u roku od tri mjeseca mirno povuče svoju Crkvu iz Crne Gore, bući da u njoj, kako i sama dobro zna, nema nikakvih prava i obaveza po bilo kom osnovu, a sada je nezakonito prisutna. Razumije se, to joj nalažu i kanoni vaseljanskih sabora, koje takođe dobro zna.
Drugo. Ukoliko Srbija iz bilo kog rezloga ne bi bila voljna da prihvati i realizuje svoje obaveze u predloženom roku, Crna Gora će tražiti odgovarajuću međunarodnu zaštitu svojeg suvereniteta i teritorijalnog integriteta.
Pod međunarodnom zaštitom ne podrazumijeva se nikakva ,,podrška Evrope političarima u Crnoj Gori da se bore protiv tih uticaja“ (SPC na državu – R. R.), budući da se ,,o politici ne odlučuje u crkvi, već u institucijama“, već odnos Evrope i svijeta prema državi koja je žrtva totalne ,,civilne okupacije“ od strane paramilitarnog agresora čiji je cilj istovjetan ruskoj formuli za Ukrajinu, ali je strategija njegovog ostvarenja utoliko drugačija što se temelji na uvjerenju da se razaranjem duše čovjeka, odnosno njegovim moralnim sakaćenjem postižu veći i trajniji rezultati nego rušenjima gradova i komunalne infrastrukture. Pri tome, Crnoj Gori je dovoljno da se pozove na odnos Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori prema sljedećih pet članova Ustava Crne Gore:
a) Crna Gora je nezavisna i suverena država, republikanskog oblika vladavine (čl.1);
b) Teritorija Crne Gore je jedinstvena i neotuđiva (čl. 3);
c) Zabranjeno je izazivanje ili podsticanje mržnje ili netrpeljivosti po bilo kom osnovu (čl. 7);
d) Zabranjena je svaka neposredna ili posredna diskriminacija po svakom osnovu (čl. 8);
e) Vjerske zajednice su odvojene od države (čl. 14) i slično.
Treće. Crna Gora nije ničija privatna država da bi lično mogao da je poklanja kad hoće, kome hoće i saobrazno svojim tumačenjima Ustava Crne Gore.
Jer, ako hoćemo pravo, a trebalo bi, Darodavcu, uz svo poštovanje, to što se zove tumačenje ustava – nije jača strana. Da jeste, ne bi mu se, ni u snu, moglo desiti:
- da pod borbom protiv organizovanog kriminala forsira slučajeve koje svakako treba goniti, ali koji su tek puka statistička greška u odnosu na kriminal koji je u Crnoj Gori i sa Crnom Gorom napravila Srpska pravoslavna crkva, inače izvor i utoka svekolikog crnogorskog kriminala – a on, umjesto da je kao takvu krivično goni, hoće da s njom potpisuje Temeljni ugovor i zavede mir i pravdu u Crnoj Gori;
- da famozni helikopterski desant na Cetinje, u zoru 5. septembra 2021. godine opravdava kao uspjelu akciju iza koje je bilo sve mirno u Crnoj Gori, iako su iza njega stajala tri teška delikta: najprije, crnogorskih sudionika u njegovoj realiciji, koji spada u eklatantne primjere veleizdaje svoje zemlje; zatim, provokacija okupljenog građanstva na Cetinju sračunata na izazivanje “završnog obračuna” sa Crnom Gorom u slučaju da je prolivena krv (časne ranjene građanje tu ne računamo); najzad, teško ogrješenje o kanonsko pravo od strane prvih ličnosti SPC u Srbiji i Crnoj Gori, buduči da je 3 kanon VII Vaseljenskog sabora neumoljiv: “Ako se koji episkop posluži svjetovnim vlastima, pa preko njih zadobije Crkvu, naka bude svrgnut i odlučen; i svi koji s njim opšte”;
- smatrao bi činom veleizdaje, a ne nečim što ga se ne tiče to što su etnički Crnogorci po naconalnom osnovu, već 30 godina, pa i danas izopšteni iz Ustava svoje zemlje.
Četvrto. A, što se Crne Gore tiče, nema druge: mora se sačuvati od SPC i od sebe, jer je nemjerljivo dobro za Balkan i Evropu imati sidrište stvoreno da bude mediteranska žardinjera lijepog i ljudskog.
