Na djelu je nasilna, posebno klerikalno-nasilna srbizacija Crnogoraca, koja ide dotle da, primjera radi, donedavnu skupštinsku većinu, izuzevši sićušne koalicije Crno na bijelo, čine sve same srpske, tačnije više ili manje prosrpske stranke, koje se uz to krvnički otimaju oko jednog te istog biračkog tijela.
Sve što iza pada Krivokapićeve vlade slijedi jednostavno, ni u kom slučaju, ne može biti gore. Tim prije što ova vlada nikako, posebno kao vlada, nije mogla djelovati, jer se beskrajno iscrpljivala u odanosti Crkvi i Vladi Srbije, nesposobna da u skupštinskoj većini, nastaloj izborima od 30. avgusta prošle godine, napravi ili uoči baš ikakve unutrašnje ideološke razlike po kojima bi, primjera radi, Demokrate bile drukčije od Demokratskog fronta, ili Demokratski front drukčiji od tuceta srpskih partija i partijica, tipa Jokovićeve, Danilovićeve ili Milačićeve stranke. Posebno nije lako bilo uočiti ikakve ideološke razlike između, primjera radi, gospode Vučurovića ili Bečića.
Sav taj na prvi pogled ujedinjujući, a de facto razjedinjujući koloplet manje ili više srpskih stranaka predstavlja za iste političke subjekte (ako su subjekti?), više nego nepremostivo opterećenje za svake naredne izbore, iz prostog razloga što se jednom osvojeno i definisano srpsko biračko tijelo ne može suviše rastezati da bi svako dobio svoju mrvicu.
Potpisnik ovih redova, a više je nego uvjeren da nije sam, smjelo tvrdi da nikada u budućnosti takozvani srpski blok partija u Crnoj Gori neće više biti u prilici da barjači ni tijesnom, a kamoli izrazitijom izbornom pobjedom. Dok se srpsko biračko tijelo, bez obzira na dodatne napore Crkve Srbije i Vlade u Beogradu, sve više međusobno grči i sažima, suverenistička masa birača, posebno poslije nasilnog ustoličenja srpskog mitropolita na Cetinju, raste gotovo geometrijskom progresijom.
Uporno sakrivajući svoju dosadašnju evidenciju krštenih i vjenčanih, Crkva Srbije u Crnoj Gori svakim danom može konstatovati izrazitije smanjivanje vjernika, uz nesumnjiv podatak da čitave porodice u Crnoj Gori decenijama ne bilježe nikakvu vjersku aktivnost, počev od prisustva crkvenim obredima u hramovima, do čak i najmanjih običajnih obilježavanja crkvenih praznika u domovima. To svakako ne znači da se baš svi Crnogorci, odnosno protivnici Crkve Srbije u Crnoj Gori, nedvosmisleno mogu svrstati u bezrezervne pristalice Crnogorske pravoslavne crkve, ali su i oni koji sebe smatraju ateistima svakako bliži Crnogorskoj nego Crkvi Srbije.
Ne treba zaboraviti da se jednom izdušena fašisoidna litijaška histerija ne može, i uz velike napore i nova uložena sredstva, lako ponoviti, da se Cetinjski manastir, primjera radi, ne može antizakonski otimati od prijestonice koja je njegov vjekovni vlasnik, da vještački forsirani protesti srpskih i prosrpskih stranaka usmjereni samo i isključivo na borbu protiv DPS-a ne donose ništa drugo nego, u najmanju ruku, novu homogenizaciju suverenistički opredijeljene mase.
Crna Gora se poslije jednogodišnje crkvene diktature prosto zaželjela civilnog društva, odnosno mogućnosti da u relativnom miru počne rješavati, kako tragično zaboravljeno i zapostavljeno pitanje vlastitog pridruživanja Evropskoj uniji, tako i elementarnog udovoljavanja vlastitih socijalnih i opšteživotnih potreba. U tom smislu najnovije divljanje srpske mase, nazvano protestima tobože samo protiv DPS-a, a de facto protiv svake mogućnosti participiranja u vlasti nacionalnih Crnogoraca i manjinskih zajednica u Crnoj Gori, predstavlja jednu vrstu labudove pjesme nesumnjivo odlazeće kleronacionalističke kamarile koja je nekažnjeno više od godine bukvalno vladala Crnom Gorom.
Bez obzira na sve očekivane manjkavosti takozvane manjinske vlade, kao i njeno takođe očekivano očijukanje sa srpskim nacionalizmom, nagovještaj civilnog društva mora samo da raduje i bar budi nadu za povratak u normalnost sadašnjeg dobrim dijelom klerikalno iščašenog crnogorskog društva. Mogućnost da se dođe do koliko toliko normalnih prilika u tragično zapostavljenoj i poremećenoj prosvjetnoj djelatnosti, kulturi ili nauci, poslije vlasti koja je svu svoju energiju koncentrisala na skrupulozno izbjegavanje i simboličnog učešća u vlasti predstavnika još uvijek koliko toliko većinskog naroda u Crnoj Gori – može, uz svu nužnu skepsu, samo da raduje.
