Rat predstavlja oružano nasilje, organizovanu oružanu borbu između raznih društvenih klasa, država, grupa država i nacija, u ime određenih političkih ciljeva.
Ratovi su rezultat političkih odluka za postizanje političkih ciljeva putem oružane sile. Savremena sredstva oružane borbe još jasnije potvrđuju postavku po kojoj je rat oružano nasilje za postizanje političkih ciljeva.
Za pravilno razumijevanje izbijanja ratova potrebno je razlikovati uzrok od povoda za njihovo izbijanje. Povodi za izbijanje ratova u savremenim uslovima mogu biti razni. Uzroci izbijanja savremenih ratova su uglavnom isti kao i oni koji su vođeni vjekovima - osvajanje teritorija, potčinjavanje stanovništva, pljačke, lične netrpeljivosti vladara itd.
Iako se neki od pomenutih razloga, odnosno ciljeva, ni danas ne mogu isključiti, skoriji ratovi i trenutni vode se sve više zbog političkih - rušenje određenog režima, borba za prevlast i moć u međunarodnim odnosima ...ili ekonomskih razloga – kontrola nad proizvodnjom i transportom egzistencijalnih sirovina i proizvoda.
Mnogi ratovi, oružani sukobi, vojne operacije, agresije, vojne intervencije i mnogo drugih nedjela počinjenih tokom 20. i početkom 21. vijeka rezultat su, često potpuno iracionalnih, pa čak i zločinačkih odluka najviših krugova vlasti, agresivnih i ambicioznih političara.
Ratovi predstavljaju tragično iskustvo za cijelo čovječanstvo. Rat u današnje, savremeno doba, trebalo bi da predstavlja posljednje sredstvo u odbrani i zaštiti države i društva, naroda, vitalnih resursa i infrastrukture...
Kao prvi i najvajžniji korak, za uspješnu pripremu, vođenje, a samim tim i uspješno okončanje rata, predstavlja postavljanje političkog cilja rata. Ovo je osnovna pretpostavka do kojeg država mora doći ako odluči da upotrebi vojnu silu protiv druge države.
Specijalna vojna operacija
Potencijalni politički ciljevi, kao što je na primjer, aneksija nekih teritorija, zabrana pristupanja vojnim savezima, zaštita određenih grupa stanovništva, svrgavanje vlasti neprijateljske zemlje, ostvarivanje određenih ekonomskih potencijala... zahtijevaju različite pristupe, posebno ekonomske, političke i prije svega vojne pripreme i uslove za ostavarenje zacrtanih ciljeva.
Odsustvo jasnih ciljeva i nedovoljno opravdanih razloga za pokretanje vojnog sukoba kao rezultat vuče za sobom mnoštvo neočekivanih posljedica.
Na početku agresije-invazije, ciljevi Kremlja su bili „demilitarizacija“ i „denacifikacija“ , gdje se ovaj drugi proklamovani cilj odnosio na tvrdnju da ukrajinsku vladu čine neonacisti, dok se demilitarizacija odnosi na ono za šta Moskva kaže da bi predstavljalo ozbiljnu bezbjednosnu prijetnju, članstvo Ukrajine u NATO.
Politički cilj ruske gresije, pod nazivom „specijalna vojna operacija“, u cilju „demilitarizacije i denacifikacije“ Ukrajine, mijenjali su se čak i u prvih par mjeseci, što nameće zaključak da nije bio jasno definisan ili je to bio psihološko-propagandni, lažni izgovor, maskiranje ličnih ambicija za nešto mnogo drugačiji cilj.
Odlučujući značaj za ishod cjelokupnog rata imaće njegov početni uspjeh.
Ako nam je poznato da je, do skoro manje poznat i upotrebljavan pojam denacifikacije, bio među ciljevima saveznika, poseban pokušaj da se odlučno nametnu novi zakoni, propisi i radnje koji bi pomogli da se dovrši mnogo težak zadatak – denacifikacija njemačkog društva. I u svakoj evropskoj zemlji gdje je postojala jaka profašistička i pronacistička partija, sproveden je proces denacifikacije.
Od denacifikacije do okupacije
Ambicije Kremlja su se mijenjale iz dana u dan. Tokom proteklih mjeseci Putin je nudio razne neobične izgovore za invaziju na Ukrajinu.
Okupacija je jedini realni cilj Rusije.
Pojam „denacifikacije“ nije dovoljno jasan, cilj demilitarizacije nije logički argumentovan, što potvrđuje činjenica da ukrajinska vojska i narod brane svoju teritoriju od ruske invazije. Krajnje je nelogično i nezamislivo da se bilo koja država odrekne svoje teritorije, pa i nekog njenog dijela, a ne bezmalo skoro desetine svoje teritorije, što čini Krim i Donbas.
Pripisivati Ukrajincima da su nacisti, fašisti i slično, bjesomučna je propaganda, kada je poznato da su u Drugom svjetskom ratu podnijeli najveće vojne i civilne žrtve, upravo od nacista.
Sovjetskom vojskom, koja je učestvovala u oslobađanju Beograda, 1944. komandovao je Ukrajinac, general Vladimir Ždanov, rođenu Ukrajini, u Kijevu, 1902. da bi kao član vojne delegacije poginuo u avionskoj nesreći na Avali, oktobra 1964. Partizanske i jedinice Crvene armije u velikom broju činili su Crnogorci, odnosno Ukrajinci.
Stoga je agresija i okupacija Ukrajine, kao jedini cilj, uništavanje i zatiranje svakog i svih koji nijesu za Rusiju, jer je dobro poznat narativ da Ukrajina ne postoji i da je to u stvari Rusija, kao i negiranje indentiteta, jezika, kulture i svega ukrajinskog. Dobro je poznata i bolesna, fašistička floskula o Crnoj Gori i Crnogorcima.
Ruska vojna agresija i okupacija Ukrajine je najveća humanitarna katastrofa poslije Drugog svjetskog rata, koja će ostaviti duboke i dalekosežne promjene u geopolitičkoj strukturi svijeta.
(Autor je član KO GI 21. maj za Podgoricu, završio Vojnu akademiju kopnene vojske i Generalštabnu akademiju, obavljao rukovodne funkcije u vojsci i MUP CG)
Istorijske paralele: Antifašizam i denacifikacija (5)
Istorijske paralele: Antifašizam i denacifikacija (4)
Istorijske paralele: Antifašizam i denacifikacija (3)
Istorijske paralele: Antifašizam i denacifikacija (2)
Istorijske paralele: Antifašizam denacifikacija (1)
