Naš rad baziran je na proučavanjima istaknutog crnogorskog ornitologa Ondreja Vizija. Lovćen je kao planina predstavljao jednu od prvih planina s kojom su se susretali brojni istraživači koji su kako putem mora, tako i putem kopna dolazili u Crnu Goru. Prvi ornitolozi koji su dolazili u Crnu Goru, u često složenim i nesigurnim vremenima, gledali su prije svega da posjete jedan drugi mnogo značajni ornitološki objekat a to je Skadarsko jezero, tako da je najčešće Lovćen samo bio usputna ili prolazna stanica u tim istraživanjima. Do dana današnjeg Lovćen, u pogledu ornitoloških karakteristika, nije na pravi i potpuni način istražen i prezentovan široj javnosti pa je tako broj ornitoloških radova za područje Lovćena jako mali i više nego skroman.
Prva zapažanja o pticama Crne Gore zabilježio je istaknuti zagrebački malakolog dr. H. C. Kuster (1843), bilježeći nekoliko običnih vrsta koje je primijetio na putu preko Lovćena i Cetinja ka Skadarskom jezeru. Četrnaest godina kasnije (1857) J. Finger izlaže svoj sporni nalaz o rijetkoj ptici vivak ostrugaš (lat. Vanellus spinosus) ulovljene navodno u Kotoru, a po nekim izvorima na Cetinju. Češki zoolog Alberto Frič (1858), navodi nekoliko vrsta ptica koje je primijetio na prevojima Lovćena, na svom putu za Skadarasko jezero, zabilježivši istovremeno i veliko bogastvo vodenih ptica na Skadarskom jezeru. Poznati britanski lord Lilford, zapravo Brtitanac T.L. Powys (1860), preduzeo je veliko ornitološko putovanje po jugozapadu Balkanskog poluostrva 1857-1858 godine. Prikupio je dosta podataka, ali je bilješke vodio neprecizno, tako da samo neke od njih možemo vezati za okolinu Cetinja. Austrijski oficir A. Brandner dolazio je 1890. i 1891. godine u lov na Skadaraskom jezeru. Sakupio je lijepu kolekciju ptica, koju je poklonio Zemaljskom muzeju u Sarajevu, a podatke o njoj objavio je čuveli austro-slovenski ornitolog Otmar Rajzer (1896). Tako je poznato da je Brandner tri rijetke ptice ulovio u okolini Cetinja i to: mala droplja (lat. Tetrax tetrax), sivi zujavac (lat. Pluvialis squatarola) i osičar (lat. Pernis apivorus).
Nakon ovih prvih, uzgrednih sakupljanja ornitoloških podataka, nastupa period intezivnog i sistematskog ornitološkog rada, pri čemu područje Lovćena opet ostaje izolovano. Tako zagrebački profesor Spiridon Brusina (1891) organizuje veliku sakupljačku misiju u Crnoj Gori. Ptice je lovio u Boki Kotorskoj, zahvativši djelimično najniže padine Lovćena, kao i na Skadarskom jezeru. Te (1890) godine počeo je da radi i najznačajni istraživcač ornitofaune Crne Gore - Ljudevit Firer (1893, 1894,1895). Najviše podataka s Lovćena pripada njemu, ali i to je neznatni dio materijala koji je Firer prikupio po čitavoj Crnoj Gori, uključujći i neke djelove koji su bili pod otomanskom vlašću. Zanimljiv je podatak da je prestolonasljednik Danilo pomagao ornitološka istraživanja, a i sam je bio poznati lovac. Za njega je Firer preparirao značajnu zbirku lovačkih trofeja, među njima i danas dosta rijetkih ptica, ali podaci o kolekciji i sama kolekcija nestali su, nažalost, u vihoru vremena i istorije, i samo neki podaci u Firerovim radovima svjedočili su o njenom postojanju.
Od značaja za ornitologiju šireg prostora Lovćena su i radovi Roberta Kolibay-a (1904) i Grossman-a (1907, 1908, 1910) koji su istraživali ornitofaunu Boke Kotorske. U novije vrijeme područje Lovćena je ostalo izolovano od glavnih tokova istraživačkog rada u ornitologiji. Sredinom pedesetih godina prošlog vijeka najznačajni istraživač ornitofaune S. D. Matvejev (1976) istraživao je praktično čitav prostor Crne Gore, ali podatke nije objavljivao pojedinačno već ih je ugradio u svoje poznate biogeografske studije tog područja (S. D. Matvejev, 1960, 1963, 1966, 1969, 1973, 1976 kao i S. D. Matvejev, D. Puncer, 1989). U Crnoj Gori istraživani su uglavnom Skadarsko jezero i južna Crna Gora uopšte, Durmitor i djelimično Prokletije i Bjelasica. Do dana današnjeg nije urađen nijedan ozbiljniji istraživački ornitološki poduhvat na području Lovćena. Doduše postoje skromni podaci ornitologa amatera koji su boravili na području Lovćena i čiji oskudni i neposredni podaci ipak predstavljaju značajan i vrijedan doprinos crnogorskoj ornitologiji (Boswall i Dawson, 1975).
OSNOVNE ODLIKE ORNITOFAUNE LOVĆENA SA PODGORINOM
Postoji više činilaca i osnovnih ekoloških faktora koji određuju sastav, dinamiku i distribuciju živog svijeta na jednom prostoru. U slučaju Lovćena najznačajnji su:
Geografski položaj: Lovćen se nalazi na krajnjem jugu primorskog lanca dinarskih planina i predstavlja planinu u tom lancu koja svojom visinom zalazi u visokoplaninsku zonu. Podnožje masiva Lovćena dopire do Jadranskog mora sa jedne, a do Skadarskog jezera, sa druge strane što opredjeljuje i prostor koji smatramo intresantnim u smislu određivanja ornitoloških karakteristika.
Klimatske karaktersitike: Na posmatranom prostoru lokalna mirkoklima je izrazito raznolika, zavisno od visine, ekspozicije i pravca pružanja planinskog grebena. Primorski djelovi imaju tipičnu mediteransku klimu sa suvim i toplim ljetima, a blagim kišovitim zimama. Uslovi postaju suroviji s porastom nadmorske visine i najviši djelovi Lovćena imaju specifičnu visokoplaninsku klimu, tipičnu za oromediteran, s karakterističnim prisustvom obilja sunčanih dana u hladom dijelu godine uz isto tako značajno zastupljene sniježne padine (prim. aut. Usljed klimatskim promjena na Planeti i sniježne padavine na Lovćenu su u odnosu na prošle decenije znatno manje). Spuštajući se prema Skadarskom jezeru, klima opet postaje toplija i sadrži neke elemente submediterana. Klima ima indirektni uticaj na biotu Lovćena, i to u sadejstvu sa geološkom podlogom. Njaveći dio masiva Lovćena izgrađen je od debelih krečnjačkih naslaga, što je uz obilje padavina uslovilo jaku karstifikaciju terena. Na širem prostoru Lovćena zato nailazomo na najljući krš u Crnoj Gori, sa svim karakterističnim kraškim pojavama i obilicima (kraška polja, pećine, vrtače, škrape) sa specifičnim životnim zajednicama.
Vegetacija: Vegetacijski pokrivač Lovćena tijesno je uslovljen s prethodna tri, a i s ostalim ekološkim faktorima. Istovrmeneo, vegetacija predstavlja dobar teren za razvoj životinsjkih zajednica, pa tako i za populaciju ptica. Ukratko se može reći da je za vegaticu Lovćena karakteristična raznovrsnost zajednica, relativno oskudan vegetacijski pokrivač, uz istovremeno veoma bogatu floru mnogo endemičnih i reliktnih oblika.
Istorijski faktor: Flora i fauna na Balkanskom pluostrvu imale su zajednički razvoj. U postglacijacima on je bio drugačji nego u Srednjoj Evropi, Razlika je u tome što su glacijacije praktično eliminisale sav termofilni biljni i životinjski svijet u Sjevernoj i Srednjoj Evrop, a na Balkanskom poluostrvu se on djelimično očuvao u toplijim staništima (refugijumima). Područje Lovćena predstavljalo je jedan refugijum, zato danas i zatičemo tako mnogo reliktnih vrsta i reliktnih zajednica. Tercijajlne zajednice koje su bile oformljene na mediteranskim planinama već u pilocenu mijenjale su se tokom glacijale, ali su do danas sačuvale svoju osnovnu osobinu - bogastvo vrsta (Černjavski 1950. i Vizi 1993.) što danas važi i za ptičji svijet. Te balkanske bogate životne zajednice bugarski botaničar Stojanov ( po Matvejevu 1976.) naziva prediluvijalnim za razliku od postdiluvijalno-diluvijalnih, koje su nastale u krajnje nepovoljnim uslovima glacijacija u Srednjoj Evropi. Povlačenjem glečera, te ofanzivne zajednice naseljavale su Sjevernu Evropu, gdje su im i danas glavni areali ( to su takozvane borealne vrste), ali su naselile i visoke balkanske planine, posebno one koje su bile pod glečerima. Zato danas na Lovćenu nalazimo ostatke postdiluvijalne flore i faune (u obliku borealnih vrsta) koje nastanjuju najviše planinske vrhove.
OSNOVNE KARAKTERISTIKE ORNITOFAUNE LOVĆENA I BIOGRAFSKO EKOLOŠKE ODLIKE
Načela biogeografske podjele Balkanskog poluostrva dao je Matvejev (1961), a ovu materiju isti je autor obrađivao i u narednim decenijama (1960, 1963, 1976 i 1989) zajedno sa Puncerom. Činjenica je da se na Balkanskom poluostrvu sučeljavaju dvije prostrane biografske podobnosti: evropska i sredozemna. Posmatrajući geomorfološke slične teritorije na primjer planine, nizije, močvare, vidimo da se one u te dvije podoblasti, faunistički i floristički značajno razlikuju. To u slučaju Lovćena nije od tolikog značaja jer čitavi posmatrani prostor Lovćena pripada jednoj sredozemnoj podoblasti, ali je od značaja ako biotu Lovćena upoređujemo sa sličnim (planinskim) prostorima u centralnom i istočnom dijelu Balkanskog poluostrva. Balkansko poluostrvo (Matvejev 1969) dijeli se u više geografskih teritorija čije se konture odlučno poklapaju sa arealima evropskih i mediteranskih vrsta ptica, drugih životinja pa i biljaka. Po tom autoru posmatranao područje Lovćena sadrži dvije geografsko-biogeografske teritorije. Prva pripada morskim obalama a biogeografski južno-jadranskoj teritoriji, druga pripada geografski planinskim masivima a biogeografski teritoriji sjevernih Dinarida.
ORNITOLOŠKE ODLIKE STANIŠTA LOVĆENA
Za detaljnu biogeografsku analizu, čiji su onsovni pokazatelji prikazani u prethodnom dijelu teksta, treba izvršiti detaljno, sveobihvatnu i dovoljno dugotrajno istraživanje ornitofaune Lovćena. Za ovo područje takva istraživanja nikada nijesu rađena. Osnovna odlika šireg područja Lovćena sa njegovom podgorinom je izrazita visinska zonalnost. Svaka visinska zona u sadejstvu s geološkom podlogom i lokalnom mikroklimom, odlikuje se specifičnim vegetacijskim pokrivačem, s karakterističnom dominantnom životnom formom, isto tako tipičnim životinsjkim naseljem i osobenom dinamikom životnih procesa. Danas za takve zone s lako uočljivim osobenostima u reljefu sastavu i rasporedu stanovništva biljnom i životinjskom svijetu, koristimo izraz biom (Matvejev, 1973). Na posmatranom širem prostoru Lovćena, dakle od morske obale, preko Lovćenskih vrhova do obale Skadarskg jezera, (po Matvejevu, i Punceru 1989) razlikujemo sledeće biome sa karakterističnim staništima.
1. Biom zimzelenih primorskih šuma i makija
Zahvata uski obalni prostor, od morke obale do oko 300 metara nadmorske visine. U područje Lovćena, s obzirom na strme padine ogranaka masiva, ovaj biom je relativno male površine. Ipak, u okviru njega razlikujemo niz specifičnih staništa među kojima su najznačajnija:
- šuma hrasta česvina i makija s crnim jasenom,
- šuma hrasta česvina i makija s crnim grabom
- čiste šume hrasta česvina i makija
- antropogena staništa (vinogradi, voćnjaci, maslinjaci, parkovi).
U podnožju Lovćena ova staništa su jako degradirana i ne predstavljaju značajnija staništa ptica. Najznačajnije stanište je makija. Najveće površine pod makijom nalazimo na poluostrvu Luštica. Mjestimično makija zalazi dublje u kopno, ali tu poprima obilježja submediteranskih šibljaka (u ornitološkom smislu). Činjenica je da je najveća površina pod makijom jako degradirana i uglavnom ima oblik gariga na kamenjaru, mjestimično i pravih kamenjara. Makija je značajno ornitološko stanište s karakterističnim pticama. U zavisnosti od stepena dregadiranosti, makiju naseljavaju sljedeće ptice: crnorepa grmuša (Lat. Sylvia melanocephala), grmuša smokvarica (Lat.Sylvia hortensis), sivi vojić (Lat. Iduna pallida), stepska trepetaljka (Lat. Anthus campestris), riđogrla grmuša (Lat. Sylvia cantillans), obična grmuša (Lat. Curruca communis), crnoglava travarka (Lat. Saxicola torquata), mediteranska belka (Lat. Oenanthe hispanica). U ovom biomu nalazimo i neka karakteristična antropogena staništa. Tu su uzgajane šume alpskog bora i čempresa, zatim voćnjaci, vinogradi, maslinjaci, gradski parkovi. U posmatranom području nalazimo elemente svih tih staništa, ali na manjim mozaično raspoređenim površinama, i ne možemo ih posmatrati pojedinačno bez detaljne ornitološke analize. Izuzetak bi mogli biti maslinjaci, kojih u zaleđu Budve ima na znatnim površinama. Tipični predstavnici ptica u ovom staništu su: vojić maslinar (Lat. Hippolais olivetorum), dugorepa grmuša (Lat. Cercotrichas galactotes), crnorepa grmuša (Lat. Sylvia melanocephala), zelentarka (Lat. Chloris chloris). Makija i njoj srednja staništa na primorju imaju značaj i za zimovanje ptica pjevačica. U gustišu makije ptice nalaze dovoljno zaklona i hrane. Tipično zimujuće ptice u makiji su: obični popić (Lat. Prunella modularis), crvendać (Lat. Erithacus rubecula), carić (Lat. Troglodytes troglodytes), obični zviždak (Lat. Phylloscopus collybita), crni kos (Lat. Turdus merula), crnoglava grmuša (Lat. Sylvia atricapilla). (Ondrej Vizi 1993.)
Biom submediteranskih-jadranskih, uglavnom listopadnih šuma
Šire područje Lovćena obuhvaćeno u ovom radu, uglavnom pripada ovom biomu, koji je inače prostran i zahvata velike djelove Balkanskog poluostrva. Osnova odlika ovog bioma na Lovćenu je degradiranost, posebno na padinama okrentim moru. Zato od čitavog niza staništa, karakterističnih za ovaj biom na području Lovćena nalazimo samo ostatke, što otežava rad ornitolozima. Takvo degradirano stanište su i primorske hrastovre šume (uglavnom od hrasta medunca i sladuna) od kojih su ostali samo tragovi. Danas na tim mjestima dominiraju šibljaci bjelograbića s manje ili više izraženim kamenjarima. Ipak ornitofauna šibljaka je prilično bogata i složena gdje dominiraju sljedeće vrste stanarica: crnoglava strnadica (Lat. Emberiza melanocephala), konopljarka (Lat. Linaria cannabina), riđogrla grmuša (Lat. Sylvia cantillans), obična grmuša (Lat. Curruca communis), sivi vojić (Lat. Iduna pallida), grmuša smokvarica (Lat.Sylvia hortensis). Na mjestima gdje je degradacija šibljaka poodmakla razvijenu su manje ili više goli kamenjari s karakterisičnom vegetacijom pelima (Lat. Salvia officinalis). Tipične ptice kamenjara su: brgljez kamenjar (Lat. Sitta neumayer), crnoglava travarka (Lat. Saxicola torquata), drozd modrulj (Lat. Monticola solitarius), mediteranska belka (Lat. Oenanthe hispanica), jarebica kamenjarka ( Lat. Alectoris graeca).
Staništa listopadnih šuma mješovitog sastava takođe su tipična u biomu submediteransko-jadranskih listopadnih šuma. Najuobičajna šumska zajednica je ona od hrasta medunca i bjelograbića. Ove šume donekle podsjećaju na primorske hrastove šume, ali se razlikuju i botanički i faunistički. Na području Lovćena takođe su jako degradirane, često svedene na šibljake, ali ipak su rasprostranjene mjestimično i očuvanije od primorskih šuma. Uglavnom ih nalazimo od srednjih visina Lovćenskog masiva prema Skadarskom jezeru. U njima nalazimo iste ptice kao i u prethodnom staništu, ali im se pridružuju i neke kontinentalne vrste, kao što su: mali slavuj (Lat. Luscinia megarhynchos), velika sjenica (Lat. Parus major), plava sjenica (Lat. Cyanistes caeruleus), crni kos (Lat.Turdus merula), rusi svračak (Lat. Lanius collurio). Specifičnost primorskih planina predstavljaju reliktne listopadne šume, jako mješovitog sastava, koje su mjestimično razvijene u zoni obalnog pojasa na inače ekološki jako suvim planinama. Taj pojas Matvejev (1976) naziva ,,nebuloznim” zbog specifičnosti ornitofaune. U Crnoj Gori takve šume nalazimo na Rumiji, Sutormanu, a u manjem obimu na Lovćenu. Karakterišu ih sljedeće vrste ptica: gorski zviždak (Lat. Phylloscopus bonelli), sojka (Lat. Garrulus glandarius), bjelovrata muharica (Lat. Ficedula albicollis), crnoglava grmuša (Lat. Sylvia atricapilla), velika sjenica (Lat. Parus major), crni kos (Lat. Turdus merula).
Biom kamenjara, pašnjaka i šuma na kamenjarima (oro) mediteranskih planina
Klima u ovome biomu je veoma specifična i razlikuje se od klime, visokoplaninskog alspskog tipa koju nalazimo na planinama Centralne i Sjeverne Evrope, a mjestimično i na najvišim balkanskim planinama. U vrijeme glacijale mediteranske planine bile su smao djelimično zaleđene, tercijalne zajednice su djelimično opstale i danas su se raširile (naravno izmijenjenje). Danas se klima na tim planinama bitno razlikuje od ekološko, inače, sličnih alpijsko-evropskih planina (U Crnoj Gori, na primjer od visova Durmitora ili Prokletija). Ljeto i duga jesen primorskih planina karakteriše ekstremna suša, zima obiluje sunčanim danima i dnevne tenperature su relativno visoke. Noću dolazi do zaleđivanja, isto tako i na osojnim djelovima. Sniježnih padavina je uglavnom bilo mnogo, ali ne možemo zanemariti činjenicu da se klima drastično promijenila. Ipak na planinskim vrhovima godišnja suma padavina je relativno niska jer oni leže iznad oblačnog pojasa. Specifičnost živog svijeta ,,planinskog Mediterana” uočili su i ornitolozi (Martino 1934, Matvejev 1950, 1961, 1973, Voous 1960) i botaničari (Vuljf 1944 i Stojanov 1950). Tako Ivo Trinajstić (1985) smatra da je flora oromediterana vrlo specifična, da se formirala nezavisno od arkto-alpskih uticaja i da je autohtona i endemična. Područje Lovćena pripada oromediteranu, ali je njegova izvornost modifikovana velikim stepenom degradacije šuma. Zato na Lovćenu nalazimo ostatke staništa uobičajnih za planine Mediterana kaos što su bukove šume u podgorju masiva Lovćena. U odnosu na montane bukove šume, šume Lovćena su degradirane i podložne su bolesti i sušenju. Ovdje nalazimo specifične ptice kao što su: velika sjenica (Lat. Parus major), siva sjenica (Lat. Poecile palustris), brgljez (Lat. Sitta europaea), crvendać (Lat. Erithacus rubecula), sojka (Lat. Garrulus glandarius).
Visokoplaninski pašnjaci kamenjari. Ova staništa zahvataju prostor iznad gornje šumske granice (na Lovćenu je ta granica često vještačka, jer je nastala degradacijom i uništenjem ranjih šuma), to jest samih vrhova Lovćena. Karakteristični predstavnici ornitofaune su: žutokljuna galica (Lat. Pyrrhocorax graculus), planinski popić (Lat. Prunella collaris), planinska crvenrepka (Lat. Phoenicurus ochruros), planinska trepteljka (Lat. Anthus spinoletta), planinska strnadica (Lat. Emberiza cia), obična vetruška (Lat. Falco tinnunculus). Još jedno stanište je značajno za područje Lovćena, ali više u teorijskom smislu. To su reliktne šume balkanskih edemičnih borova munike (Lat. Pinus heldreichii). Ovo stanište se postepeno obnavlja i biće jedno od značajnih staništa na području Lovćena.
Biom južnoevropskih, pretežno listopadnih šuma
Ovom biomu pripada najveći dio šuma Balkanskog poluostrva uopšte. Odlikuje se velikom raznovrsnošću šumskih zajednica, a time i velikom raznovrsnošću ornitoloških staništa. Na prostoru Lovćena nalazimo samo neke elemente koji spadaju u taj biom, i to na samoj ivici posmatranog položaja na obalama Skadarskog jezera. To bi bile zajednice tršćaka, flotantne vegetacije, vodoplavnih livada i vodoplavnih vrbovih šuma. Sve te biljne zajednice nalazimo uz obalu jezera koje pripada podnožju Lovćena, ali su one manje površine, mozaično raspoređene i u svakom slučaju daleko manjeg ornitološkog značaja od istih veoma prostranih zajednica, uz sjevernu obalu Skadarskog jezera, koje su i pticama veoma bogate. Ipak ih navodimo i za posmatrano područje, jer na neki način obogaćuju planinsku i šumsku ornitofaunu Lovćena elementima močvarne ornitofaune. Karakterisxtične ptice gnjezdarice tog područja su: svilorepi crvčić (Lat. Cettia cetti), vodomar (Lat. Alcedo atthis), močvarna strnadica (Lat. Emberiza schoeniclus), žuta pliska (Lat. Motacilla flava), mali gnjurac (Lat. Tachybaptus ruficollis), ćubasti gnjurac (Lat. Podiceps cristatus), veliki trstenjak (Lat. Acrocephalus arundinaceus). Njima se u zimskom periodu pridružuju i brojne močvarne ptice selice koje na jezeru prezimljavaju, ili prelijeću preko njega za vrijeme redovnih sezonskih migracija.
U budućnosti bi trebalo Lovćen, zbog svojih specifičnih odlika, ali i životnih uslova koje ga svrstavaju u najraznovrsnija ali i najintresantnija područja, detaljnije istraživati u smislu ornitofaune. Sami geografski položaj, geo-morfološki, klimatski i drugi faktori činje ovo područje intresantnim za razvoj različitih životnih zajednica. Ornitofauna Lovćena nije dovoljno ni istražena ni prezentovana da bi se mogla dati neka kompletnija slika ovog područja. Sigurni smo da će u bliskoj budućnosti naučno-istraživački rad na ovom području biti intezivnji kako bismo sagledali sva bogastva planine Lovćen.
