Oni koji su bili tamo, pustinju opisuju kao pakao na zemlji, a lokalitet koji je podijeljen teritorijama Etiopije, Eritreje i Džibutija ujedno je i depresija, s obzirom na to da njegov znatan dio leži 100 metara ispod nivoa mora.
Temperatura u Danakilu često prelazi 50 stepeni, pri čemu je istovremeno riječ i o jednom od najaktivnijih vulkanskih područja na svijetu. Najpoznatiji tamošnji vulkani su Erta Ale i Dabahu.
Naučnici su u pustinji pronašli ljudske fosile i arheološke ostatke za koje se pretpostavlja kako bi mogli biti stari više od million godina. Zapravo, poznati fosil australopitekusa Lusi, pronađen 1974. godine, star je 3,2 miliona godina.
Pretpostavlja se kako je tokom prošlosti Danakil bio i rukavac Crvenog mora, koje je u međuvremenu u tom dijelu Afrike presušilo.
Tokom prošlosti, Italijani su u pustinji eksploatisali sumpor, podizali su i naselja, no ona su danas napuštena.
Ipak, uprkos teškim uslovima, na području Danakila danas živi više od 100 hiljada stanovnika. Riječ je uglavnom o pripadnicima Afara, nomadima koji se, uz stočarstvo, bave kopanjem i vađenjem soli.
Posao sa solju, međutim, jednako je paklen kao i samo bitisanje u Danakilskoj pustinji. Naime, mještanima su za transport soli do najbližeg grada potrebna čak dva dana, a sve se dešava u nehumanim uslovima. Pritom, karavane sa tovarima, koje prenose kamile, uvijek moraju pratiti čuvari, jer ni napadi bandita na Afare nijesu rijetki.
Među živim svijetom naročito se ističu posljednji primjerci afričkog divljeg magarca.
Mnogo je jezera u pustinji, formiranih zahvaljujući tokovima lave – ali većina njih trajno je presušila, jer voda usljed visokih temperatura prebrzo isparava. Ona koja nijesu, danas su neupotrebljiva i u njima nema živog svijeta, jer je salinitet među najvećim na planeti. Naravno, izuzetak je vađenje soli, od kojeg Afari uspijevaju prihodovati.
Na obalama jezera su debele slane kore, nastajale stoljećima, a količine padavina na godišnjem nivou su među najmanjim na planeti.
