Bilo je trinaest dukljansko-zetskih vladara, sedam zetskih gospodara, osam vladika Crnogorske pravoslavne crkve, dva knjaza i kralj crnogorski.
Prošlo je skoro deset vijekova državotvornog stasavanja crnogorskog. Bile su pobjedonosne viševjekovne borbe protiv Vizantije, Samuilovog carstva, Mletaka, Nemanjića, Osmanlija, Napoleona, Habsburgovaca, Talijana, Njemaca i četnika, da bi Crna Gora mogla živjeti, kako Njegoš reče, u svojoj „volji, slobodi i slavi“.
Patokratski antropoidi
I nakon te jedinstvene epske tekovine, pojave se patokratski antropoidi u liku aktuelnog predsjednika opštine Pljevalja g. Vraneša i predsjednika Skupštine Crne Gore g. Mandića da ONI brane, Njegoševu Crnu Goru od Crnogoraca?
Njih beogradski poslodavac plaća da preumljuju građane Crne Gore i njene patriote, da ih uvjere u velikosrpsku Laž da je milenijumska borba njihovih predaka za slobodu crnogorske Crne Gore, zapravo, bila borba Srba za slobodu „srpske Crne Gore“?
100„O praeclarum ovium custodem lupum!“
Plaća ih da brane, šatro, Njegoševu (sic) srpsku, Crnu Goru, od potomaka patriota onih koji su je u istoriji dva-tri putaodbranili od predaka istih ovih koji se danas idiokratski nameću kao „korisni idioti“ u institucijama crnogorske države.
A Njegoš je bio samo jedna karika u lancu milenijumskog crnogorskog trajanja. Njegoševa misao nadilazi mikrokosmos, a kamoli „srpski svet“. Njegova djela su Srbi 1927. godine prevodili da bi ga razumjeli. A Njegoš je znao tu „veselu srbadiju“ i znao je sve tirane koji „biše i preminuše“, pa i „Nemanje“, a da na njihov prag nikad nogom nije kročio.
Stric Njegošev, mitropolit CPC Petar I, pisao je 1813. godine ruskom Caru pismo, na italijanskom jeziku, gdje koristi etnonim Montenegrini za Crnogorce, kao i „nazione montenegrina“ - crnogorska nacija.
Laž kao ukras prošlosti srpske istorije
I dok su brojna pokoljenja crnogorska ginula za Slobodu, Čovječnost i Čestitost, srpski saraori su se divili herojstvu Crnogoraca. A nakon pada Osmanlija, pojavila se u istoriografiji Srba praznina od skoro četiri vijeka, koju je trebalo popuniti.
Za to je, kao „švedski sto“, velikosrpskim istoričarima poslužila i slobodarskaistorija Crne Gore.
Laž postaje ukras prošlosti srpske istorije. Djeluje logika Palanke. Kad istorija ne odgovara ona se mijenja, ako su granice uske one se proširuju. Ako ne odgovara Hrist, zamijeniće ga Sveti Sava.
Komunikacija sa mrtvima postaje ideološka potreba živih. Za potrebe ideološke fikcije priređuju se mitovi i zablude. U nedostatku činjenica, prisvajaju se i tuđe. Istorijski događaji se priređuju prema potrebama aktuelne ideološke matrice.
Dnevno se afirmiše simulirana stvarnost.
Dolazi do spoja lažne religije (svetosavlja kao „srpske vere“) i izmaštane ideologije „srpskog sveta“ (država se prostire tamo gdje je srpski rod).
Zajednica „krvi i tla“
Spoj iluzija, mitologizovanog ideologa i ideologizivanog vjernika, neminovno, rađa Zlo.
Srpstvo postaje mistična zajednica „krvi i tla“ („Blut und Boden“) u kojoj treba da se ostvari vizija beogradskog Tiranina o jedinstvu „srbijanstva i srpstva“ sa „čistim srpskim genetskim kodom“!
Banalnost Zla, zapravo, leži u spoju agresivne ideološke matrice „srpskog sveta“, sa blagoslovom prozelitističke prakse svetosavske crkve. Taj spoj je jezgro aktuelnog velikosrpskog klero-fašima na zapadnom Balkanu.
Na tom Projektu Zla beogradski autokrata angažuje „mudrost lokalnih šereta“ u liku Šešelja, Rakovića, Bokana… i plaćene izdajnike Crne Gore, sljedbenike Fatića; Mandiće, Vraneše, Pipune… da kao „svetosavski jahači apokalipse“ preko „Udruženja dugih brada“ i „Kokarda je spas“ masovnom propagandom treba da Crnu Goru pretvore u beogradski protektorat bez lika i imena.
Čini se da je Ćosić bio u pravu kad je pisao da „Tiranija u biti nije nasilje tiranina; tiranija je nasilje korumpiranih, uplašenih ljudi korisnika nasilja. Tiranija je režim koji se zasniva na veri u ljudski kukavičluk, zlo i glupost“.
Grijeh izdaje
Aktivni činilac u zločinačkom poduhvatu prema slobodnoj, građanskoj i sekularnoj državi Crnoj Gori je SPC. Njeni popovi su zaposjeli (u pancir ćebetu) otete svetinje crnogorske duhovnosti i drže se Teclove taktike o oprostu grijeha; „kad dukati zazveče duša leti iz čistilišta u raj“.
Možda će grijeh izdaje crnogorskih jadnika otkupiti svetosavski fariseji, ali će naraštaji crnogorskih patriota pamtiti njihovo izdajstvo.
Frojd je pisao da ne treba „dozvoliti toksičnim osobamada vam kradu energiju“. A u Crnoj Gori je zadnjih godina,u institucijama državnog sistema, otvoren slobodan hod kroz institucije, ne samo „toksičnim“ pojedincima, nego i hordama Lomehuzovih buba koje slabe imunitetski sistem države.
Država nije u stanju da obavlja represivne funkcije protiv rušitelja države. Nepoštovanje simbola države Crne Gore je, samo po sebi, najveći i moralni i zakonski prekršaj, koji je u ozbiljnim državama nezamisliv.
Propagandna divrezija sve brutalnija
Patriotska kolektivna snaga Crne Gore mora da sačuva, slobodnu, građansku i sekularnu državu. Ali će, prvo, morati, da oslobodi dio zarobljene prošlosti Crne Gore od strane velikosrpskog klero-fašizma. Bez oslobođenja te prošlosti nema slobodne ni sadašnjosti ni budućnosti Crne Gore. A nakon toga, trebaće i sebe osloboditi od oslobođene prošlosti. Samo tako će se moći Crna Gora uključiti u savremene tokove civilizacije 21. vijeka.
Agresivna i stalna psihološka i propagandna divrezija protiv ustavnog poretka crnogorske države i nacionalnih entiteta, od strane velikosrpskog klero-fašizma, sve je brutalnija.
Crna Gora je propagandno uvučena u orbitu „srpskog sveta“ i ponovo joj prijeti novo istorijsko „ubistvo“.
I dok se širom Srbije za dan Nezavisnosti, kroz pjesmu „ Vesli se srpski rode“ slavi barjak srpski „od Prizrena do Rumije“ i dok se kliče „Vostani Serbije… i Sreblje vozbudi“, glavar pljevaljske opštine šalje poruku u Beograd, „balkanskom autokrati“, da je uspješno izvršio djelo veleizdaje Crne Gore.
Umjesto da se predsjednik osnovne državne zajednice g. Vraneš bori za dostojanstven i kvalitetan život građana, on postaje pokazni primjer rada patokratije podanika, kojoj je cilj da „proizvede“ što više Fatića, da afirmiše ljude – crve, kojima je puzanje najviša mjera čovječnosti. Ljude kojima je impuls iz debelog crijeva važniji od opomene generacija predaka koji su život dali za Slobodnu, Čovječnu i Čestitu Crnu Goru.
Učinak njihove socio-psihološke diverzije je mnogo štetniji za mentalno i duhovno zdravlje nacije od posljedica koje bi izazvalo nasilje „sedmog bataljona“ ili bilo koje borbene formacije. Jer psihološko i mentalno nasilje nad građanima Crne Gore ostavlja dugotrajnije posljedice od fizičkog nasilja, a lakše se podnosi.
Jer, „štap boli – duhovni narkotik prija“.
