Godar će biti zapamćen po naizgled improvizovanom stilu snimanja, kao i nepopustljivom radikalizmu. Bio je jedan od začetnika i najznačajnijih predstavnika francuskog Novog talasa u filmskoj industriji.
Godardovi smjeli izleti u tabu teme i njegove nove tehnike preokrenuli su filmski establišment i inspirisali ikonoklastičke režisere decenijama nakon vrhunca koji je francuski režiser dostigao tokom šezdesetih godina prošlog vijeka.
Rođen je u Parizu 1930. godine, a odrastao i školovao se u Nionu, na obali Ženevskog jezera u Švajcarskoj. Vratio se u Pariz nakon školovanja 1949. Pronašao je svoje mjesto u intelektualnim "kino-klubovima" koji su procvjetali u francuskoj prijestonici poslije rata i pokazao se kao stub francuskog Novog talasa.
Nakon što je upoznao kritičare Andrea Bazina i buduće kolege reditelja Fransou Trufoa, Kloda Šabrola i Žaka Rivea, Godar je počeo da piše za filmske časopise, uključujući i Bazinove koji će uskoro postati uticajni "Cahiers du Cinema".
Sredinom 50-ih režirao je nekoliko kratkih filmova, a 1960. godine snima svoj prvi dugometražni film Do posljednjeg daha. Film je imao ogroman uspjeh i kod publike i kod kritike, i postaje film-vodilja za Novi talas. Nakon toga slijedi nekoliko filmova u kojima Godar iznova promišlja forme filmske naracije: Mali vojnik (1963), Prezir (1963), Neobična banda (1964), Alfavil (1965), Ludi Pjero (1965).
Godar aktivno učestvuje u protestima Maja ’68, a film postaje njegovo oružje u borbi protiv sistema: Kineskinja (1967), Week-End (1967). On predlaže jedan idealistični film koji će proletarijatu omogućiti dobijanje sredstava za proizvodnju i distribuciju. Godar je nastojao da pravi filmove koji su bili sve suprotno od holivudske produkcije, politikom koja je pravila izazov ekonomskim vladajućim strukturama koje su imale monopol i u Evropi i u zemljama trećeg svijeta.
Tokom sedamdesetih godina Godar se okreće eksperimentalnom filmu, osamdesetih pravi ostvarenja za široku publiku, sa velikim zvijezdama. Od devedesetih se vraća eksperimentalnom filmu, kroz ostvarenja: Zbogom jeziku (2014), Knjiga slika (2018).
Njegovo ime često se navodi u top-listama najuticajnijih reditelja u istoriji, a svojim dijelom inspirisao je mnoge režisere, poput Martina Skorsezea, Kventina Tarantina, Stivena Soderberga, Penbejkera, Roberta Altmana, Džima Džarmuša, Vong Kar-Vaija, Vima Vendersa, Bernarda Bertolučija i Pjera Paola Pazolinija.
