Motociklista vozi jednosmjernom ulicom u suprotnom pravcu od dozvoljenog. Eskivira automobile koji mu dolaze u susret i čeka svojih 5 minuta da napravi nove prekršaje u gradskom saobraćaju i ušićari tako malo na vremenu. Kada ga, u prolazu, potpisnik ovih redova podsjeti da vozi u pogrešnom smjeru, ovaj se malo isprsi na svom dvotočkašu, navuče gord osmijeh na lice i ponosito odbrusi sa jednim – „Znam!“.
Da se ova scena odigrala na filmskom platnu, a ne na vrelom beogradskom asfaltu i da je posrijedi žanr crne komedije, ili klasični holivudski pod-žanr screwball komedije, u sljedećem trenutku bi motorista udario u autobus i nestao bi isto onako gordo kao što je i manevrisao kroz saobraćaj kršeći propise, u pečurki od crnog dima kao da ga nikada nije ni bilo. I nije na neki način. Jer onaj ko istupi iz domena prihvatljivog ponašanja u međuljudskim odnosima, o saobraćaju i da ne pričamo, po sebi je osuđen na ono nevjerovatno u čovjekovoj sudbini. A cijela srpska životna filozofija i srpski modus vivendi mogao bi da se sažme baš u to suicidno motoristino „Znam!“ i u „slučaj komedijant“ eskiviranja zle kobi poigravanjem na žici između nedozvoljivog i nemogućeg. Jer, zar sama ta riječ „Znam!“ ne budi dodatne asocijacije na tako srpske slike u podsvijesti i u megalomanskom mitu o kolektivnom narodnom sjećanju? Zar ovaj divlji motociklista čiji sam nesuđeni salto mortale pratio pogledom kao organskom kamerom probuđene pažnje nije, zapravo, moderno otjelotvorenje u saobraćajnom haosu srpske prijestonice Kraljevića Marka koji priča sa svojim konjem Šarcem i koji se nateže sa saobraćajnim znacima kao da su Turci Seldžuci, prkosi im gordo i izaziva ih, dok im ore drum? Čak i onda kada ga oni upozore da im ne prekopava tragove njihove civilizacije on seljački nabusito i podrugljivo odgovara: „More Turci ne gaz’te oranja!“
Zar to nije i Vuk Karadžić, u mladosti kozar a onda pisac srpske gramatike, namamljen u klopku državne službe pri Miloševom dvoru, gdje u Kragujevcu 1829. dobija zadatak da prevede samo one djelove Napoleonovog kodeksa koji odgovaraju samovolji vladara koji još nosi azijatske dimije i uvijek sve zna o svemu i svakome? Zar Apisova zavjerenička ruka nije i ruka srpskog sve-znanja? Asasinacija je tu vrhunac državne vizije i motor koji juri jednosmjernom ulicom u pravcu koji izmiče svim pravilima puta, zdravom razumu ali koji, povrh svega, hoće da smrsi konce i zakonima fizike. Najposlije, zar maskiran u vidara u bjekstvu od Haškog tribunala, psihijatar po vokaciji, a pjesnik u duši sa državničkim ambicijama, Radovan Karadžić ne naseljava magijski retroaktivno istog motoristu koji na svoju ruku, iz inata, mangupski samoživo srlja iz prekršaja u prekršaj i potencijalno u nasilnu smrt samo zato što misli da je pametniji od drugih?
KLJUČ ZA RAZUMIJEVANJE
Ali baš u ovoj viziji samoubilačkog slaloma kroz saobraćajne znake, krije se ne samo ključ za srpsko poimanje civilizacije kao tuđinskog marifetluka, zavjere i masla, već i za srpsko osjećanje sopstvene slobode kao nesaznate beslovesnosti. Ta beslovesnost je ovdje onaj erotomanski libidalni višak, ono nespoznato extra u svakom srpskom biću, ono narodski izvorno, nedefinisano i definicijama nesklono, varljivo, pregnantno plaho i nedodirljivo u čovjeku koji se još bori sa zvijerima u samom sebi. Zato motorista vozi svoj motocikl u pogrešnom pravcu kao da ga at jaše uz brdo i u bitku a ne on njega, i zato Marko ore drumove Turcima iz dolina i grada, da bi napravio ljepši i stariji put uz božiju pomoć svoje sve-animalne jurodive surevnjivosti. Ali, baš ta okrutna i plahovita surevnjiva nedorečenost, to „ja“ koje bježi svakom drugom sopstvu, „ja“ pa „ja“ ekstremizma i ekstremnosti, mrko, narcisoidno, bukačko, odurno i kavgadžijsko, neusidreno i fluidno „ja“, bespogovorne zagledanosti u mračne dubine sopstvene praznine i nepismene nedorečenosti, je baš ono „nešto“ što jedan dobar dio Srba doživljava kao onaj nebeski sastojak i loz svenacionalne sreće, oslonac u nevremenu svijeta i slamku spasa u haosu nedostatka bilo kakvih drugih referenci i parametara.
Sa istog tog pustog mjesta u srpskim dušima dolazi i ono „neće grom u koprive“ i ono sa druma koji je iskliznuo razumu i svijesti ,,na psu rana, na psu i zarasla“. Taj pas identiteta, to nešto što putuje iz Srbina u Srbina olakšano folklorizovanim i time bastardizovanim srpskim jezikom, kao i faličnom, kozočuvarskom gramatikom progutanih i prežvakanih sintaksi, uporno izbjegava svakog Velikog Drugog na koga nabasa na svom putu i time je u vječitom bjekstvu od samog sebe stvarajući kroz taj pokret privid slobode, iluziju domišljatosti koja zapravo to nije, pameti koje tu nema i šireći dimnu zavjesu moći koja je infantilizujuća i infantilna upravo zato što nikada stvarno nije prošla niti izdržala test ni jedne konkretne stvarnosti. Srpska sloboda je, u stvari, bjeksvo od slobode. Ona je revolt zbunjenog i ludog od sopstvene zbunjenosti protiv svakog sistemskog, opismenjenog izraza, logičnog mišljenja i filozofskog stava, o etici iza poetike i države da ne govorimo. Sloboda onako kako je, u nedostatku bilo kakve u formu jezika prevodive imaginacije, Srbin vidi je nešto nalik šagrinjskoj koži instant derta - ključ u motor, put pod točkove, država na kilo svinjetine i litar ulja, mrs, tenk i snajper, i ultimativni trip klizanja svenarodnog uma u sve opasnije dopune čiste fantazije.
„ISTINE“ I DRUGE PRIČE
Jer niko tako lako ne upada u laž kao Srbin kada, odjednom i naprasno, treba da bude čovjek. Niti iko tako veselo, lascivno i s guštom i iz čistog l’ art pour l’art-izma prevare ne mrsi jezikom između uživanja u zvuku sopstvenih riječi i otuđujuće egzaktnosti činjenica kao Srbin kada treba da se suoči sa drugima pred sobom i drugošću u sebi. Ilustrativan primjer ovoga fenomena „srpske istine“ koja mora da bude prihvaćena zdravo za gotovo i kao prva i posljednja srpska riječ jer nije srpski ćutati, je nedavni istup u crnogorskoj skupštini gospodina Slavena Radunovića, šefa poslaničke grupe Demokratskog fronta. Vraćajući se tokom skupštinske rasprave traumatičnom pitanju genocida u Srebrenici pogledao je gospodin Radunović neosporne činjenice u vezi ratnog zločina još jednom iz spasonosno srpske vizure. I odmah je tu u skupštinsku salu, ali i na političku scenu kolektivne fantazije u oblaku psihotičkog dima, kao na filmu, stupio onaj moj beogradski motociklista koji vozi u pogrešnom smjeru u jednosmjernoj ulici znajući i te kako dobro da čini prekršaj, ali ga ipak čini baš zato što vjeruje da je bogomdan da posjeduje više, „tajno“ i tajnije znanje od onog puko izrazivog kroz saobraćajne znake duž trasiranog puta. Drugim riječima, ono što važi za sav normalan svijet ne važi za jednog Srbina.
Gospodin Radunović u istom stilu divljeg motoriste tako demagoški zaključuje da nije sporno da je zločina bilo. To za njega nije upitno, niti podložno relativizaciji. Ali on još dodaje:,,Znamo da je sud presudio, ali sudovi imaju svoje interese. U jednom momentu je bilo značajno za međunarodnu zajednicu, za jedan njen dio, koji je vršio nelegalne akcije protiv određenih djelova srpskoga naroda u Srbiji i Crnoj Gori“. Znači, ratni zločin se desio, ali ima ratnih zločina i zločina. Svi su tu pomalo krivi, niko tu nije baš čist, niti moralno superioran. Zločin se tako odigrao, ali kao i da nije. I, ako je počinjen, postoji za njega i te kako validno opravdanje u djelovanju, u mešetarenju, smicalicama i zakulisnim radnjama sivih eminencija međunarodne zajednice, odnosno „jednog njenog dijela“, onoga valjda „duboke države“, onoga satanističkog, koji Radunović vidi kao ključ za prolivenu krv iza drugih prolivanja krvi. U sprezi sa Jevrejima, masonima i Englezima i naročito Englezima, jer bože moj, Englezi su za sve, na kraju krivi, valjda zato što najbolje govore taj prokleti engleski, u katakombama političke dnevnosti, iza scene, danonoćno se radilo na štetu Srbije i Srbima o glavi. A onda su Srbi ogarili gas, udarali u 5. brzinu gdje su stigli, pa je neko u tom metežu i nastradao, pa i Srebrenica se, eto, desila. Bolje da nije, ali šta ćeš?
Odokativno tako nekako gospodin Radunović rezonuje u svojoj tvrdoj srpskoj glavi, pokazujući pri tom da zna za jadac. Pročitao je on iz svojih crnogorskih visina sve nijanse bjelosvjetske politike, prozreo dušmane u srce, skenirao lacmane svojim brdskim istino-metrom, razumio engleski između redova perfidne engleštine. A motor mu je pri tom pod gasom krenuo u suprotnom pravcu od propisanih saobraćajnih pravila, da kroz vratolomni slalom između znakova pored puta otkrije istinu na samom svom izvorištu, u pečurci od crnog dima kao posljednjem utočištu svih onih kvazislobodara koji omalovažavajući sve drugo najposlije izgube i sami sebe.
