Kroz svojevrsni čulni spektakl, autorski tim (dramaturgija Michel Simonot, Philippe Malone) nas uvodi u dimenziju na koju nismo navikli. Ovaj polimorfni performans, kroz sinergiju umjetničkih disciplina – muziku, teatar, industrijske zvuke, video projekcije i ples ostavlja gotovo sinestetički utisak.
Kao da smo i mi kroz video projekciju (Kurt d'Haeseleer, Antoan Schmitt) prošli kroz vremenski portal i došli na mjesto koje je u nama, ali i oko nas, a u isto vrijeme potpuno izvan prostorno-vremenskog okvira.
Dok pokušavamo da dokučimo da li je riječ o elektronskoj operi, vizuelnom teatru, pozorišnoj predstavi, jedinstvenom elektro-akustičnom doživljaju ili koreodrami ispred nas se ređaju slike koje neodoljivo podsjećaju na samo postanje, da bi kasnije bili svjedoci evolucije oslobađanja od straha, od bivstvovanja u sigurnoj zoni, svjedoci adaptacije na novi život, na nove forme življenja i pokušaja izlaska iz zone komfora, iz neprijatnosti izazvane novim senzacijama. Dok nam čula upijaju svaku emociju proizvedenu scenskim pokretom, muzika i atmosferado te mjere doprinose kompletnom utisku, da u jednom trenutku Strah na sceni postaje naš, potpuno i apsolutno i nemoguće mu se oduprijeti. Metaforičnost Šume, koja istovremeno predstavlja i utočište i opasnost, perfektna igra svijetla i sugestivni zvukovi, uvlače nas u Šumu emocija, te mi napuštamo ulogu gledalaca i postajemo učesnici.
Puls predstave čini ples i koreografija Azuse Takeuchi. Njen pokret karakteriše preciznost, svedenost i interpretira se izuzetno sporim pokretima u duhu Buto plesa. Buto koreografska forma ne teži spektaklu, pokret prati kretanje i vibracije duše i slobodan je, odnosno ograničen, onoliko koliko i sam čovjek.
Ovaj intenzivni audio – vizuelni doživljaj u svom središtu ima čovjeka. U majčinoj utrobi. U svemirskom prostranstvu. U Šumi. U beskrajnom krugu introspekcije i ispitivanja svojih granicakroz istraživanje novih prostora.
