Piše: Miroslav ĆOSOVIĆ
Preśednik Srbije Boris Tadić je 11. januara za beogradski Nedeljnik izjavio da je Ruđer Bošković bio Srbin katolik?!! Bio sam malo iznenađen naglim izlivima nacionalne euforije srpskog predjednika. Izgleda da se Tadić ubrzano prilagođava društvenoj stvarnosti u Srbiji pa je prihvatio bajku Vojislava Šešelja o Srbima katolicima.
Nije jasno po kom je osnovu predsjednik Tadić naučnika Ruđera Boškovića proglasio za Srbina. Da li zato što je Ruđer Bošković sebe smatrao Srbinom, ili su ga njegovi savremenici smatrali Srbinom, ili možda stoga što srpski nacionalisti imaju eksluzivno pravo da proglase koga im drago za Srbina? U svakom slučaju, ovom brutalnom propagandnom neistinom srpski predsjednik Tadić je dao podstrek mnogobrojnim nacionalistima koji u realnom životu i na internetu neumorno šire pravedničku istinu o Srbima katolicima! Nepokolebljivi širitelji Velike Srbije i srpskog imena na stotinama foruma i portala sedmicama nakon Tadićeve izjave pričaju priču o izumrlim Srbima katolicima, kojih je bilo ali, eto, nestadoše!
Slom Nemanjićkih Srba: Srpska nacija je skopčana i srasla sa pravoslavnom crkvom koju je osnovao Sava Nemanjić. No, Turci su još u 14. i 15. vijeku etnički ispretumbali Balkan i praktično još tada uništili Nemanjićke Srbe/Slovene. Posljednji ostaci Nemanjićkih Srbaa iselili su se iz Srbije u dvije velike seobe, 1690. godine i 1739. godine. U knjizi „Istorija srpskog naroda, Četvrta knjiga, tom I, Srbi u XVIII veku”, (Beograd 1986, str. 321), akademik SANU Radovan Samardžić piše: „Srpski narod u Turskoj morao je da se u XVIII veku iz temelja obnovi kako bi ponovo izašao na istorijsku scenu u borbi za oslobođenje.” Pa malo kasnije Samardžić na istoj strani piše: "...posle sklapanje Beogradskog mirovnog ugovora 1739. godine. U tom trenutku prema podacima V. Čubrilovića Srbija nije mogla imati više od 50.000 – 60.000 stanovnika."
Znači: te 1740. godine Srbija je bila “prazna”, više je stanovnika živjelo na teritoriji današnje srednje i južne Crne Gore nego u Srbiji! Tako su nestali pravi, srednjevjekovni Srbi, razbježali se uglavnom na śever i śeverozapad; te masovno vjekovima ubijani i odvođeni u roblje. O ovome sam pisao i u prethodnom tekstu. U 19. i 20. vijeku mnogo je naroda iz Makedonije, śeverne Grčke, Bugarske naselilo Srbiju, đe su postali pripadnici srpske crkve i samim tim i Srbi, iako im niko od predaka nije bio Srbin. U 18. vijeku stotine albanskih katoličkih porodica iz Klimenata naselile su se ispod planine Rudnik, svi su oni danas Srbi. Mnogi Crnogorci su naselili Srbiju u 18, 19, i 20. vijeku đe su došli sa crnogorskim narodnim imenom, danas su Srbi...
Poistovjećivanje nacionalnog i pravoslavnog identieta: Poslije brojnih migracija, od 18. i 19. vijeka srpska nacija gotovo da nema nema nikakvo drugo vidno identitetsko obilježje osim pripadnosti Nemanjićkoj crkvi, jer je sadašnja srpska nacija zapravo konglomerat raznih etničkih grupa među kojima postoje ogromne kulturne razlike. Nacionalna obilježja današnjih Srba su vrlo mlada, znamo da srpska nacionalna kapa šajkača, kao nacionalna - što danas jeste - nije napunila ni 100 godina (Srbi su počeli da je nose poslije Prvog svjetskog rata).
Postoji mnogo istorijskih izvora koji dokazuju da su na zapadnom Balkanu vjekovima riječi pravoslavac i Srbin bili sinonimi. Ako biste u 18. ili 19. vijeku u Crnoj Gori izgovorili riječ Srbin pod tim pojmom se podrtazumijevlo značenje – pravoslavac, pripadnost vjeri.
U knjizi „Istorija srpskog naroda” (Druga knjiga, Doba borbi za očuvanje i obnovu države (1371 – 1537), Beograd, 1994), koju je potpisalo 12 srpskih naučnika, citiraju se riječi kralja Dušana: „Stefan Dušan je 1333. prodao Dubrovčanima prava na Ston i Pelješac, koje su još tanke niti vezivale za Srbiju. Dubrovčani su se obezbedili tražeći uskoro i potvrdu bosanskog bana. Sam Stefan Dušan je potvrdio ustupanje Pelješca i Stona u maju 1334. i tom prilikom u povelju koju je izdao Dubrovčanima uneo posebnu odredbu ‘da prebiva pop srbski i da poje u crkvah koje su u Stonu i Ratu’.” Link: http://i42.tinypic.com/dobb0z.jpg Jasno je da pop srbski ovđe označava svještenika koji je različit od rimokatoličkog svještenika, dakle pravoslavnog popa.
Povodom ovog Dušanovog pisanja, Stojan Novaković je komentarisao (u fusnoti): „U jednom pismu Dušanovom od 1333. dolazi rečenica, u kojoj srpski već znači pravoslavni...“ (Stojan Novaković, Iz srpske istorije, Nekolika teža pitanja srpske istorije, knjiga 63, Novi Sad, 1972, str. 74). Link za knjigu: http://scc.digital.nb.rs/document/II-153244-063
Od 13. do 15. decembra 1994. održan je naučni skup posvećen Bosni i Hercegovini, a 1995. objavljen je u Beogradu zbornik o radu tog skupa – ”Bosna i Hercegovina od srednjeg veka do novijeg vremena”. Miodrag M. Petrović je na skupu izložio rad ”Pomen bogomila – babuna u Zakonopravilu svetoga Save i crkva bosanska”. Prvi put je na savremeni jezik preveo pismo carigradskog patrijarha Genadija Sholarija (1453-1456). Carigradski patrijarh piše monasima na Sinaju: „O episkopu koji je iz Bosne. Pravoslavan je, jer je Srbin. I kako postupiše neki učitelji Latini, kad su se vratili u drugi deo Bosne, i tamo mnoge od kudugera potčiniše rimskoj crkvi, tako se i on časno potrudi...” (strane 271 i 272).
Što reći? I 1456. godine, ko je Srbin – to je pravoslavac. Iz kasnijih vjekova imamo mnogo svjedočanstava da je riječ Srbin imala isto značenje kao i riječ pravoslavac. Desetak takvih primjera pokazao je Radoslav Rotković u knjizi "Crna Gora i Dušanovo carstvo".
Isto objašnjava i akademik SANU Ćirković: "U srpskom primeru imamo tu nesvakidašnje obojenu crkvenu tradiciju... To su čak savremenici uočavali. Ja sam u ovoj svojoj knjizi posljednoj citirao mišljenje Jaše Ignjatovića još šezdesetih godina 19. veka, koji kaže da Srbin čim izgubi svoj (vero)zakonski karakter on je prestao da bude Srbin" Klip: http://www.youtube.com/watch?v=vRwbDMBX3Sw "Nesvakidašnja" pojava je da je jedan narod = jedna crkva, kao u slučaju Srba. Ako bi u 19. vijeku Srbin izašao iz srpske crkve - on bi “prestao da bude Srbin”; ne zato što se nacionalno rasrbio, nego zato što je srbin bio konfesionalni pojam.
U 21. vijeku imamo opet se dešava isto. Neki najpoznatiji političari kod nas upisuju se - prvi put u žiivotu Srbe - zato što su kako sami kažu vjernici srpske crkve! Priča o srpskom porijeklu je bajka i laž, srpsko porijeklo po krvi - kako ga prikazuju hiljade velikosrpskih nacionalista - ne postoji, to sam pokazao i u tekstu "Ko širi lažibajke..."
Formiranje nacija u 19. vijeku: Sve su to Vuk Karadžić, Sima Sarajlija, Ilija Garašanin... i naravno Njegoš (koji je pristao da učestvuje u tom političkom projektu, da se ne zavaravamo) primjetili i čvrsto su odlučili da vjersku grupu – Srbe - preko školskog sistema i razne propagande proglase za “krvnu zajednicu”, narod jednog porijekla, jedne kulture, tradicija i običaja.
U tom cilju rasplamsan je kult Miloša Obilića, jedan narod mora imati neke zajedničke heroje - makar i izmišljene - kao što je Miloš Obilić. Zato je Crnogorcima podarena kosovska mitomanija, jer su pametni graditelji srpskog nacionalnog mita znali da jedan narod mora imati jednu istoriju, makar i lažnu; morala se plasirati lažibajka da su Crnogorci bili na Kosovu i da su pokosovski zbeg. Crnogorcima se morala usaditi neistina da imaju zajedničku istoriju sa Srbima!
U formiranju srpske nacije mnogo su doprinijeli Dositej Obradović, Vuk Karadžić, Ilija Garašanin; politički otac hrvatske političke nacije je Ante Starčević. U 19. vijeku nacije su stvarane od etničkih grupa koje su imale bliske: kulture, običaje, jezik... Tako su se s vremenom ujedinile njemačke i italijanske etničke grupe. Vuk Karadžić je živio u Beču od 1813. i te je procese posmatrao i ništa drugo nije radio nego je ponavljao isti postupak. Snimio sam intervju pokojnog Sime Ćirkovića za kojeg njegove žive kolege kažu da nikad nijedan srpski istoričar nije dosegao veće domete. E, taj Sima Ćirković ne kaže za Vuka da je bio lingvista i reformator jezika, nego kaže da je "glasnik evropskih ideja bio". Poslušajte: http://www.youtube.com/watch?v=vRwbDMBX3Sw
Engleski istoričar Noel Malkolm u tekstu "Kosovo, bitka i mit" Vuka Karadžića i Njegoša naziva GRADITELJIMA NACIJE (Noel Malkolm, "Kosovo, bitka i mit", feljton ”Vijesti”, 12. jul 2000), zato što svi istoričari u zapadnoj Evropi znaju da su se savremene nacije gradile u 19. vijeku, tako je Malkolm odmah prepoznao graditelje srpske nacije.
Nacionalna ideja Dositeja Obradovića i Vuka Karadžića sastojala se u tome da su svi ljudi na zapadnom Balkanu Srbi jer – prepoznaćete savremene velikosrpske ideje - svi govore srpskim jezikom. Dositej Obradović i naročito Vuk Karadžić, su na temelju te lažne pretpostavke o srpskom jeziku izveli zaklučak, promišljanje, da su svi na zapadnom Balkanu Srbi. Na istorijska dokumenta se nijesu osvrtali jer istorijska dokumenta koja prije 19. vijeka navode Srbe na teritoriji Hrvatske, Bosne, Crne Gore - to je kao da tražite iglu u plastu sijena. Ponavljam: govorim o dokumentima do 19. vijeka. Bilo kako bilo, Vuk Karadžić je svoju i ideologiju Dositeja Obradovića počeo da širi po zapadnom Balkanu i tako su u 19. vijeku - kao plod tog promišljanja o srpskoj naciji -osmišljeni i Srbi katolici!
Karadžić je nacionalnu ideologiju uobličio i predstavio u tekstu "Srbi svi i svuda" koji je napisao 1836, a naravno po onome što je napisao u tekstu, djelovao je i ranije. Link: http://www.rastko.rs/filologija/vuk/vkaradzic-srbi.html Karadžić se u ovom pamfletu pozvao na pisanje vizantijskog cara Porfirogenita iz 950. godine, i naravno, prećutao je da Porfirogenit zasebno od Srba i Hrvata navodi i Dukljane i druga slovenska plemena.
Dubrovčani su sebe smatrali starosjediocima: Što se Dubrovčana tiče, oni su sve do 17. vijeka sebe smatrali – gotovo zasebnom nacionalnom grupom i sigurno su smatrali da su starosjedioci na Balkanu, da nijesu Sloveni.
Vrlo je zanimljiv jedan dopis Dubrovčana iz 1446. vlastima grada Barselone koje su htjele tretirati Dubrovčane kao Italijane, htjele su im naplaćivati takozvanu italijansku carinu. Dubrovčani su odbacili tvrdnju da su Italijani i ovako su im napisali: „O tome smo se mnogo začudili i čudimo se iz više razloga. I prvo, jer vjerujemo, da je ne samo vama već i narodima cijeloga svijeta poznato i bjelodano, kako Dubrovčani nijesu Talijani, niti su Italiji podložni, nego su, koliko po svome jeziku, toliko i po razlogu položaja Dalmatinci i podložni pokrajini Dalmaciji“ (Vinko Foretić, Godina 1358. u povijesti Dubrovnika, JAZU, Starine, knjiga 50, Zagreb, 1960. god, str. 258)
Iako će danas većina pomisliti da je ovo netačno samoodređivanje, u stvari su Dubrovčani bili u pravu. Sebe su htjeli da predstave kao starosjedioce, a najveće pleme na obalama Jadrana u antičkim vremenima bili su Dalmati. Iz tame antičkih vremena Dalmati i druga plemena u zaleđu jadranske obale izašla su sa narodnim imenom Vlasi. U 13. vijeku, u jednoj povelji Stefana Prvovenčanog, riječ Raguseus (Dubrovčanin) iz latinskog teksta se na slovenski prevodi kao - Vlah. Link: http://www.rastko.rs/rastko-du/istorija/jmitrovic/1992/jmitrovic-dubrovnik_l.html
Momčilo Spremić, u knjizi "Đurađ Branković i njegovo doba" (CLIO, Beograd, 1999), na strani 776. piše: „Inače, Dubrovnik i Srbija iako susedi, bili su politički odvojeni i prilično raznoliki. Smatrajući se Romanima, Dubrovčani su se i dalje suprostavljali Slovenima u zaleđu, iako su se mnoge porodice doselile iz slovenske unutrašnjosti. U mikrosvetu srednjeg veka kao i podanici drugih gradova-država, Dubrovčani su se smatrali posebnim. Hroničar Jakov Lukarević, koji je živeo krajem XVI i početkom XVII veka, navodi kako je despot Đurađ, posle obnove države 1444., dao prava u Smederevu ‘naciji Dubrovačkoj’. Oni su se zaista smatrali nacijom Dubrovačkom.” Link: http://i39.tinypic.com/ofrt4.jpg Akademiku SANU Momčilu Spremiću očigledno ne pada na pamet da priču o narodnosti Dubrovčana otpočinje sa 19. vijekom, što je uobičajeno u crnogorskoj i srpskoj javnosti. Spremiću ne pada na pamet da Dubrovčane proglasi Srbima na osnovu političkog projekta Dositeja, Vuka i Ilije Garašanina. Znači, 100%-tna je činjenica, do polovine 19. vijeka Dubrovčani sebe nijesu smatrali ni Srbima ni Hrvatima, Dubrovčani su velikim dijelom (i tada i dan danas) vlaškog/morlačkog porijekla, porijeklom su od balkanskih starosjedelaca.
Na samom početku 17. vijeka Mavro Orbini je objavio knjigu "Kraljevstvo Slovena" koja je imala ogroman uticaj na sve ljude na zapadnom Balkanu, tako i na Dubrovčane. Od Orbinijeve knjige i Dubrovčani počinju da pričaju slovensku nacionalnu priču, ali ta priča im ne može promijeniti vlaško porijeklo.
( Sjutra: Medo Pucić i Matija Ban - agenti Ilije Garašanina)
