Istraživači dr Merili Opezo i profesor Danijel Švarc kažu da nije bitno da li se šetnja odvija na otvorenom ili u zatvorenom prostoru, budući da će krajnji rezultat biti isti- pospješeno kreativno razmišljanje.
Tim je sproveo četiri različita eksperimenta sa 176 osoba među kojima su bili studenti i druge odrasle osobe koje su obavljale različite zadatke, uglavnom vođene od strane istraživača kako bi se izmjerilo njihovo kreativno razmišljanje.
Učesnici su obavljali zadatke pri različitim unutrašnjim i spoljnim uslovima kako bi se šetnja uporedila sa sjedjenjem. Na primjer, kada su šetali u jednom od eksperimenata na otvorenom prostoru, učesnici koji su sjedjeli bili su u invalidskim kolicima, u kojima su gurani po stazi oko kampusa kako bi imali isto vizuelno kretanje kao i pri šetnji.
Postojale su različite kombinacije šetanja i sjedjenja, kao što su dva uzastopna perioda šetnje ili dva uzastopna perioda sjedjenja, kao i period šetnje praćen periodom sjedjenja, svi u trajanju od 5 do 16 minuta, a zavisno od zadatka koje je trebalo da obave.
Tri eksperimenta testirala su kreativnost divergentnog razmišljanja kod učesnika, što se odnosi na kreiranje ideja kao rezultata razmišljanja o različitim potencijalnim rješenjima, pri čemu je većina imala bolje rezultate kreativnosti divergentnog razmišljanja kada su hodali nego kada su sjedjeli.
Pri jednom eksperimentu u zatvorenom prostoru, tokom kog su hodali po traci za trčanje umjesto sjedjenja, njihov prosječan rezultat kreativnosti divergentnog razmišljanja je bio 60 posto veći.
Tokom četvrtog eksperimenta koji je testirao kompleksniji tip kreativnosti, istraživači su pokazivali znakove koji su bili osmišljeni da zauzvrat podstaknu kompleksan odgovor. Kao rezultat ovog testa, istraživači su otkrili da je šetnja na otvorenom proizvela najmanje jednu visoko-kvalitetnu kompleksnu analogiju kod stopostotnog uzorka učesnika, nasuprot samo pedeset posto kada su sjedjeli na otvorenom.
